Bez zagłębiania się w teorię muzyki, okresy, style i wszystko to (co jest zbyt zachodnie) zamierzamy zbadać kilka podstawowych pojęć muzycznych.
Muzyka może być powiedziane, że jest zbudowana przez wzajemne oddziaływanie melodii, harmonii i rytmu.
Melodia jest tym, co wynika z grania nut o różnych tonacjach – czasami tonacje mogą się też powtarzać – jedna po drugiej w „zorganizowany” sposób. Melodie są bardzo rozróżnialne i często można je śpiewać. Jednak samo następowanie po sobie dźwięków nie tworzy melodii. Każda grana nuta ma swój czas trwania. Relacja między czasami trwania odnosi się do rytmu.
Ale zanim o rytmie, porozmawiajmy o pulsie. Jak każdy żywy organizm, muzyka ma swój puls – uderzenia (jak w sercu). I choć nie zawsze go słyszymy, to jest on zawsze obecny. Czy pamiętacie, jak dzieci uczą się klaskać w dłonie naśladując piosenki? Jest tam stały, ukryty rytm, który pojawia się cyklicznie. W niektórych przypadkach jest on w rzeczywistości odtwarzany przez instrumenty. Na przykład, w australijskiej muzyce aborygeńskiej jest on często grany przez clap sticks.
Ale rytm to nie tylko stały okresowy rytm. Bicie lub puls jest jak jego szkielet. Rytm to sposób, w jaki zamieszkujesz puls. Rytm jest tym, co wynika z połączenia nut o różnych czasach trwania, czasem pokrywających się z rytmem, a czasem nie. Na przykład, jeśli można zauważyć w muzyce Reggae lub Ska, gitara lub klawisze większość czasów grać, w czasach, dokładnie przeciwnie do beat.
I, ostatni, ale nie najmniej: harmonia. Zazwyczaj melodie nie są grane tylko przez jeden instrument solo lub grupę instrumentów grających to samo. Bardzo często istnieją instrumenty „wiodące”, które grają melodie (takie jak głos, instrumenty dęte, itp.) i jednocześnie inne, które im towarzyszą, robiąc coś innego. Ten związek pomiędzy różnymi nutami granymi w tym samym czasie jest tym, co nazywamy harmonią.
Czasami może to być zrobione przez jeden instrument, taki jak gitara lub fortepian, ale innym razem przez kilka instrumentów (jak didżeje lub zespoły dęte blaszane). Istnieje wiele rodzajów relacji pomiędzy dwoma lub więcej nutami granymi w tym samym czasie, ale można je podzielić na dwa główne podziały: konsonans i dysonans.
Konsonans odnosi się do poczucia stabilności i „relaksu” doświadczanego podczas słuchania niektórych relacji harmonicznych. W przeciwieństwie do tego, dysonans odnosi się do wrażenia „napięcia” lub uczucia, że coś jest „niestabilne”. W zależności od „odległości” między jedną nutą a drugą, możemy sklasyfikować ich relacje na konsonansowe i dysonansowe.
Teraz, jeśli pomyślimy o 12 tonach skali (C, C#, D, D#, E, F, F#, G, G#, A, A# i B) i możliwych relacjach między dwoma lub więcej nutami, dochodzimy do pojęcia interwałów.
Interwał jest liczbą, która reprezentuje ilość nut pomiędzy jedną nutą a drugą w skali diatonicznej (C, D, E, F, G, A, B) – tej, którą wszyscy znamy bez ostrych (#) i płaskich (b).
Na przykład, od C do G, jest 5 nut (C, D, E, F, G), od E do A, są 4 nuty (E, F, G, A), i tak dalej. W ten sposób interwał C-G nazywamy kwintą, a interwał E-A – kwintą. Mogą być unisony (gdzie obie grane nuty są takie same), sekundy, tercje, kwarty, kwinty, szóstki, siódemki i oktawy (na przykład od niskiego C do wysokiego C).
Interwały mogą być dalej nazwane według ilości „kroków”, które zawierają:
Krok to odległość między jedną nutą a drugą w skali chromatycznej (12 tonów wspomnianych wcześniej z szarpnięciami i płaskimi). C do C# ma jeden krok, C do D ma dwa kroki (z C do C# i z C# do D), itd. Pamiętaj, że w skalach zachodnich, C# jest tym samym dźwiękiem co Db, D# jest tym samym co Eb, i tak dalej. Po prostu spójrz na pianino i przekonaj się sam. Znajdź C# (czarny klawisz na prawo od C) i Db (czarny klawisz na lewo od D). Proszę bardzo.
Musisz też pamiętać, że nie ma czarnych klawiszy pomiędzy E i F, oraz pomiędzy B i C, więc nie ma czegoś takiego jak E#, Fb, B# czy Cb.
Więc teraz, nazwy są nadawane różnym typom interwałów:
0 kroków = Unison (przykład: C-C)
1 krok = sekunda mała (przykład: C-C#)
2 kroki = sekunda wielka (przykład: C-D)
3 kroki = tercja mała (przykład: C-D#)
4 kroki = tercja wielka (przykład: C-E)
5 kroków = kwarta doskonała (przykład: C-F)
6 kroków = kwarta zwiększona (przykład: C-F#)
6 kroków = kwinta zmniejszona (przykład: C-F#)
7 kroków = Perfect fifth (przykład: C-G)
8 kroków = Minor sixth (przykład: C-G#)
9 kroków = Major sixth (przykład: C-A)
10 kroków = Minor seventh (przykład: C-A#)
11 kroków = septyma durowa (przykład: C-B)
12 kroków = oktawa (przykład: C-C)
Wreszcie, te właśnie wymienione interwały można sklasyfikować na konsonanse i dysonanse:
Najbardziej konsonansowe: Unison i oktawa.
Nieco mniej (ale wciąż bardzo konsonansowe): Perfect fifths.
Nieco mniej konsonansowe: Perfect fourths
Ciągle mniej, ale wciąż konsonansowe: Thirds i sixths (minor lub major)
Dissonant: Sekundy, siódemki, kwarty zwiększone i kwinty zmniejszone.
Na koniec, w kulturach zachodnich, interwały małe są zwykle kojarzone ze smutkiem, zamyśleniem lub wewnętrznością, podczas gdy duże były związane z uczuciami radości, szczęścia, blasku, itp.
Pamiętaj jednak, że życie nie zawsze jest takie samo. Śmiało i baw się dookoła. To kwestia łączenia konsonansów i dysonansów.
HOWEVER, jeśli masz zamiar grać do medytacji, to jest wysoce zalecane, aby nie zmieniać interwałów tak często. Lepiej jest zrobić coś w jakiś sposób „statycznego” i konsonansowego.
Pamiętaj, kiedy grasz, wszyscy jesteśmy częścią natury i muzyka jest sposobem na zjednoczenie się z Pacha Mama (matką naturą).
Autor: Carlos Alberto Manrique Clavijo
.