Alai

De verleiding om naar een Caribisch eiland te verhuizen is moeilijk te weerstaan. De wuivende palmen, turquoise water, en schijnbaar eindeloze paraplu drankjes die perfect paar met een tropische zonsondergang. Wat is er niet om van te houden, toch? Maar voordat je al je wereldse bezittingen verkoopt, dat enkele reis vliegticket koopt, en je klaar maakt om de Island Girl tiara aan te trekken, loont het om de lay van het land te kennen.

Omdat – hoe schokkend het ook mag lijken voor de niet-ingewijden – achter elke Instagram-waardige stranddag, er ongeveer zes andere dagen zijn waar het leven iets minder idyllisch zal zijn.

Ik heb te veel mensen zien aankomen met verkeerde veronderstellingen over het leven op een eiland. Ze denken dat het net als thuis zal zijn, alleen met een beter klimaat. Ah, de onschuld van naïviteit.

Alas, niets is verder van de werkelijkheid. Het leven op een eiland lijkt in NIETS op het leven op het vasteland.

En hun onvermijdelijke ontdekking van deze onweerlegbare waarheid leidt meestal (altijd?) resulteert in één eindscenario: de persoon in kwestie stampt verontwaardigd met zijn voeten, verklaart het eiland tot een onherbergzame plek en stapt snel op het dichtstbijzijnde vliegtuig dat hem ergens anders heen brengt dan hier.

Maar je hoeft niet zoals deze mensen te zijn (en alsjeblieft, doe dat niet… want ze zijn meestal onuitstaanbaar zolang ze hier zijn). Lees gewoon verder voor drie basiswaarheden over het eilandleven.

Als je je hierin kunt vinden (je hoeft ze niet TE LIKKEN, maar het is o-zo-hulpzaam als je ze kunt ACCEPTEREN), dan is je pad naar de status van eilandmeisje op de lange termijn zo goed als zeker. Dat klinkt makkelijk, toch?

Grooming Standards Will Decline

Toen ik laatst bij mijn verzekeringsagent zat te wachten, vroeg de aardige dame achter de balie om mijn rijbewijs te zien. Ik gaf het en toen ze er een blik op wierp, zei ze: “Wow! Dit is een hele mooie foto.”

Nou laten we dat eens bekijken, zullen we? Rijbewijs foto’s zijn niet bekend als de glamour foto’s van de fotografie wereld, zijn ze? En de mijne (nog steeds uit de VS, want ik ben er nog niet aan toegekomen een lokaal rijbewijs te halen) is geen uitzondering. Dus wat zegt het over iemands uiterlijk als hoe je er in het echt uitziet de kleine 1×1 mugshot van jezelf fotogeniek doet lijken? *Dat brengt me bij eilandwaarheid nummer 1 – tenminste op mijn rots, waar de gemiddelde temperatuur 86°F is, de met zout beladen vochtigheid geen grapje is, en onze passaatwinden meer weg hebben van een dagelijkse storm. Je uiterlijk zal veranderen. En meestal niet voor de betere.

Lang verdwenen is mijn stateside, een uur ’s morgens ritueel van haar, make-up, en het selecteren van de perfecte outfit voordat venturing in het openbaar. Tegenwoordig word ik wakker, poets mijn tanden en gooi mijn haar in een rommelige knot. Dat gaat vaak gepaard met een licht ineenkrimpend gevoel als ik me realiseer dat ik mijn grijzende wortels zo’n zes weken geleden al had moeten bijwerken.

Sommige ochtenden, als ik echt gemotiveerd ben (of als het grijs echt uit de hand loopt) laat ik mijn lange haar los en probeer ik een soort “net terug van het strand”-look, ook al ga ik alleen maar naar mijn werkkamer thuis en misschien later naar de supermarkt als ik echt gemotiveerd ben.

Mijn garderobe bestaat meestal (ok, laten we heel eerlijk zijn, altijd) uit een korte broek, een bikinitop in plaats van een beha, en een tanktop daarover. Mijn perfecte garderobe selectie wordt meer geleid door wat toevallig schoon is die dag dan door enige vorm van sartoriale sensibiliteit.

Dit voorspelt niet veel goeds voor complimenten gedurende de dag … zoals blijkt uit de opmerking van mijn verzekering dame. Er is een reden waarom je eilandvrienden altijd hetzelfde zeggen nadat je terugkeert van een bezoek aan het vasteland (althans wanneer je foto’s van je ontsnapping deelt op sociale media) – “Wow, je ziet er in het echt zo anders uit!”

Ja, je zou kunnen vasthouden aan een ochtendroutine van verfraaiing a la je “oude leven” aan het begin van je eilandbewoner (dat deed ik). Maar uiteindelijk wint het eiland. De overgang gaat zo langzaam dat je het niet merkt, natuurlijk. Totdat het moment van helderheid aanbreekt wanneer je moeite hebt om een mascarastift te vinden voor die “grote avond uit”. Ik wou dat ik een grapje maakte.

Things Won’t Happen Like They Do Back Home

De enige zin die je kunt uitspreken op een rots die je zeker de meest onverdraaglijke transplantatie rond zal maken is de volgende: “Waar ik vandaan kom, doen we het als DIT…”

Vertrouw me hiermee. Niets zal je oogrollen, tandenzuigen, en algemene afkeer van de mensen om je heen (vooral de lokale eilandbevolking) opleveren dan dat je op een openbare plaats boos staat te proberen iedereen die wil luisteren te overtuigen (niemand, trouwens, ze haten je allemaal op dit punt) hoe ze iets anders zouden moeten doen. En met anders bedoel je natuurlijk beter – althans in jouw ogen.

Toch komen er nieuwelingen aan en doen dit dagelijks. In het immigratiekantoor, het postkantoor, de bank, het belastingkantoor. Ik heb het allemaal gezien. En het eindigt nooit goed. Je kunt je stem tot hysterische hoogte verheffen en praten tot je blauw aanloopt, maar het mag niet baten. (De enige aanpak die *kan* werken is huilen, maar alleen in beperkte omstandigheden. En alleen als je een vrouw bent. Leuk of bejaard zijn helpt ook.)

En hier zijn we bij eilandwaarheid #2 – dingen gebeuren in hun eigen tempo in de tropen en zijn vaak onmogelijk uit te leggen. Zelfs als je denkt dat je het proces begrijpt, zal het waarschijnlijk van de ene dag op de andere veranderen, afhankelijk van wie er aan de andere kant van de toonbank staat.

Leer dit. Accepteer dit. Als je dat niet doet, pak je sneller je spullen om naar huis te gaan dan een zusje van de Kardashian die op de camera van de paparazzi afrent.

Je kunt niet altijd krijgen wat je wilt

Ik heb niet het gevoel dat dit behandeld hoeft te worden, maar toch is het zo. Zo zie je maar hoeveel mensen geen onderzoek doen voordat ze naar een Caribisch eiland verhuizen.

Voor het grootste deel zijn tropische eilanden ver weg van de eerste wereld voorzieningen. Dat maakt ze eigenlijk zo bijzonder.

De luxe van semi-trucks volgeladen met verse goederen die direct van de bron komen, is hier behoorlijk mythisch. Als het niet hier verbouwd of gemaakt is, komt het per schip of vliegtuig. Een vrij eenvoudig concept, niet?

Als je op een heel kleine rots woont zonder eigen diepwaterhaven (zoals mijn rots), ben je overgeleverd aan de genade van een naburig eiland om je spullen van een heel grote boot te halen en de zeecontainers op een kleinere boot te zetten. Soms gebeurt dit zoals het hoort en blijven de schappen van je kruidenierswinkel gevuld. Soms besluit de kraanmachinist op Curaçao dat hij een paar dagen niet wil werken (!?), en heb je wekenlang geen verse producten. Maar ik dwaal af.

En zo komen we bij eilandwaarheid #3 – we hebben op een eiland VEEL dingen niet meer. Soms kun je gewoon helemaal niet aan andere dingen komen (tenzij een vriend bereid is om het voor je mee te nemen). Het loont de moeite om je aan te passen als je hier wilt wonen.

Als flexibiliteit echter niet je sterkste kant is of als je dag wordt verpest als je geen obscuur ingrediënt kunt vinden voor dat nieuwe recept dat je dolgraag wilt proberen, dan is het eilandleven misschien niets voor jou. Het loont de moeite om jezelf een beetje in te schatten voordat je op dat vliegtuig stapt. Just sayin’.

Maar het goede nieuws is dat, als je in staat bent om roll with it, je leert aanpassing vaardigheden je nooit wist dat je had in je. Joepie voor het ontdekken van je innerlijke Bear Grylls! Ga ervoor, jij echt eilandmeisje!

Waar ik vroeger bijna in paniek raakte als ik niet alles op mijn gedetailleerde boodschappenlijstje kon vinden, vervang ik het nu door iets wat wel lijkt te werken of sla het helemaal over. Natuurlijk, het helpt om getrouwd te zijn met een chef-kok. Maar toch… het leven gaat hoe dan ook door.

En als alles mislukt, sla ik het diner gewoon helemaal over en ga ik een maanverlichte wandeling op het strand maken. En, nee, ik stijl niet eerst mijn haar.