The PopCulteer
October 12, 2018
Het is de plek waar de magie werd gemaakt, De legendarische Chess recording Studio, gelegen aan 2120 S. Michigan Avenue in Chicago, een adres vereeuwigd door The Rolling Stones in hun enige instrumentale track, en opgenomen op datzelfde adres.
The Stones kozen ervoor om op te nemen in Chess omdat het de thuisbasis was van veel van de artiesten die hen inspireerden. Zoals ze zeggen op hun website, “Chess Records, opgericht in de vroege jaren 1950 door en geleid door de broers Leonard en Phil Chess, was een van de grote Amerikaanse platenlabels. Ze produceerden en brachten vele belangrijke singles en albums uit, die nu worden beschouwd als centraal in het blues en rock muziek genre.
“Op een gegeven moment werd Chess Records beschouwd als “America’s greatest blues label” met opmerkelijke acts waaronder Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Little Walter, Etta James, Chuck Berry en Bo Diddley. Willie Dixon was een van de belangrijkste producers, songwriters en arrangeurs van de kenmerkende “Chess Records Sound”.
“Chess Records was gevestigd op verschillende locaties aan de zuidkant van Chicago, Illinois. De meest bekende locatie was 2120 S. Michigan Avenue van ongeveer 1956 tot 1965. In die jaren namen acts als Willie Dixon, Chuck Berry, Bo Diddley en Sonny Boy Williamson II op in de legendarische studio.
“In 1993 kocht de weduwe van Willie Dixon, Marie, het gebouw dat vervolgens werd gerenoveerd en in september 1997 werd heropend met een inwijdingsceremonie. Het is nu de thuisbasis van Willie Dixon’s Blues Heaven Foundation. “
Toen uw PopCulteer vorige maand in Chicago was, was ons hotel net om de hoek van deze bezienswaardigheid, en voordat we op de trein naar huis sprongen, moesten we even stoppen om dit vitale stukje muziekgeschiedenis te zien.
Willie Dixon’s Blues Heaven Foundation is open van dinsdag tot zaterdag van 12.00 tot 16.00 uur, met rondleidingen elk uur van 12.00 tot 15.00 uur. Je begint in de lobby en loopt door het hele gebouw, eindigend in de eigenlijke opnamestudio die werd gebruikt om zo veel grote hitplaten op te nemen.
Er zijn borden geplaatst die je vragen om daar geen video- of audio-opnamen te maken. De redenen hiervoor zijn tweeledig. Eerst en vooral zijn de rondleidingen in het museum een belangrijke bron van inkomsten voor de non-profit Wille Dixon Blues Heaven Foundation, en hoe meer video’s van de rondleidingen op Facebook worden gezet, hoe minder reden mensen hebben om de zeer redelijk geprijsde rondleiding te volgen.
De tweede reden is dat de opnamestudio zeer binnenkort weer wordt geopend als een werkende studio waar mensen muziek kunnen opnemen. Toen wij er waren werd het oude bedieningspaneel van de studio opgeknapt, en het plan is om alle analoge opnameapparatuur weer perfect te laten werken. Ze willen niet zomaar studiotijd weggeven die duur zal zijn als ze eenmaal draaien.
Eerlijk gezegd was ik een beetje opgelucht toen ik zag dat video-opnamen verboden waren. Ik heb vrij obsessief video-opnamen gemaakt van elk cool ding dat ik heb gedaan, bijna sinds het begin van PopCult, en soms neemt het schieten van de video weg van de ervaring van het daadwerkelijk zijn op coole plaatsen of bij leuke evenementen. Ik was volkomen tevreden om te genieten van de ervaring, en nam slechts een handvol foto’s (die zijn toegestaan).
Het enige nadeel was dat, aan het einde van de tour, toen mijn lieve vrouw Mel vroeg of het goed was om te zingen en de geweldige akoestiek van die fantastische kamer met de gewelfde plafonds en speciaal ontworpen muren uit te proberen, ik geen video van het moment kon schieten. Maar ik heb wel een foto gemaakt. Mel, na wat aarzelen over wat hij zou zingen, nam mijn verzoek van Gershwin’s “Summertime.”
Geloof me, Mel klonk geweldig op de plek waar Etta James “At Last” opnam, zingend in dezelfde microfoon (die niet aan stond, maar toch. Mel liet het klinken alsof dat wel zo was).
Ik zou nog wel even door kunnen gaan over de akoestiek van die kamer (rechts te zien). Onze rondleider speelde wat van de muziek die daar was opgenomen, en het was gewoon griezelig om die muziek te horen in dezelfde ruimte als waar ze was opgenomen. Op een gegeven moment hoestte iemand van de groep, en het klonk alsof het op de originele opname stond. Ik zweer het, in die kamer klonken zelfs mijn gedachten beter.
Iedereen met enige interesse in Amerikaanse muziek is het aan zichzelf verplicht om Willie Dixon’s Blues Foundation te bezoeken. U kunt er HIER meer over te weten komen. Als je in Chicago woont en er nog niet geweest bent, waar wacht je dan nog op? Het is een klein stukje lopen vanaf twee verschillende L-haltes op Cermak, dus je kunt er zonder problemen de rode, groene of oranje lijn nemen. Je kunt zelfs bij White Castle eten na de tour.
We zijn van plan om volgende zomer terug te gaan, en te blijven hangen voor een van de gratis donderdagconcerten naast de deur in Willie Dixon’s Blues Garden. Ik denk dat we daar video-opnamen mogen maken.
Hier zijn een paar foto’s van onze trip naar de Chess Recording Studio.
Ik wil benadrukken dat deze foto’s slechts een tipje van de sluier oplichten van de tientallen displays en artefacten die zich in Willie Dixon’s Blues Heaven Foundation bevinden. Je vindt er van alles, van Koko Taylors jurken tot Chuck Berry’s broeken tot levensmaskers van meer dan dertig blues- en rocklegendes. Er is een cadeauwinkel, de kantoren van de Chess Brothers, wat vroeger het laaddok was, nu gevuld met memorabilia, de repetitiezaal, de opnamestudio en zelfs de muren van de gangen en trappenhuizen zijn bedekt met rock- en bluesgeschiedenis. Het is een geweldige plek voor elke muziekliefhebber om te bezoeken.
En dat is onze PopCulteer van deze week. Zoals altijd, check back elke dag voor verse content en al onze reguliere functies.