Was het het waard – “het” is de moeilijke tijd die u hebt doorgemaakt vanwege de hoorzittingen en de nasleep? Als u het bekijkt vanuit 2013: was het het waard wat u hebt doorgemaakt om te zijn waar u nu bent?
In 1991, toen ik werd opgeroepen om te getuigen – ik werd zelfs gedagvaard – stelde ik mezelf ten doel om naar waarheid te spreken over de ervaring die ik had met Clarence Thomas, omdat ik dacht, en ik denk nog steeds, dat het een weerspiegeling was van zijn vermogen om een onpartijdige rechter te zijn in elke zaak waarbij het recht in het geding was, maar zeker in elke zaak waarbij burgerrechten, ongelijkheidskwesties in het geding waren. Nu ik dat gedaan heb, ja, het was het waard. Ik heb er geen spijt van.
OSCARS 2013: Complete lijst | Reacties | Trivia | Ballot
Hoe is de documentaire tot stand gekomen?
Ik was door twee of drie filmmakers benaderd om een documentaire te maken, en twee of drie jaar lang heb ik gewoon nee gezegd, en Freida Mock was een paar keer teruggekomen. Ik wilde ervoor zorgen dat als het verhaal werd verteld, ik in ieder geval een positieve inbreng had. Dus nadat ik met Freida had gepraat, voelde ik dat zij de juiste persoon was om het verhaal te vertellen. Ze overtuigde me op een heel kalme, duidelijke manier dat ik en het verhaal in goede handen zouden zijn. En dat is alles wat ze me beloofde.
De documentaire volgt u naar het heden en laat u zien op toespraken voor een enthousiast publiek. Zou het eerlijk zijn om te zeggen dat u een leider op het gebied van burgerrechten bent geworden, ondanks het feit dat u het veld in bent gegaan met het doel om een advocaat/bureaucraat op het gebied van burgerrechten te worden?
Ik denk dat men moet scheiden wat er is gebeurd in termen van de getuigenis. Mijn doel bij het getuigen was echt over de geschiktheid van de persoon die werd overwogen voor het Hooggerechtshof. Het was niet de bedoeling om de problemen van seksuele intimidatie onder de aandacht te brengen of te belichten.
En toch is dat gebeurd.
Absoluut, het is niettemin gebeurd. De gevolgen die sindsdien zijn opgetreden, daar ben ik zeker blij om. Ik ben bijvoorbeeld blij dat na de hoorzitting het aantal klachten over seksuele intimidatie astronomisch is toegenomen. Ik realiseerde me dat onmiddellijk na de getuigenis, de conventionele wijsheid was dat niemand naar voren zou komen. En wat er gebeurde was dat vrouwen, na het horen van de getuigenis, echt begonnen in te zien dat ze wel degelijk rechten hadden. En dus dat is wanneer de regels op de werkplek begonnen te veranderen, dat is wanneer het klimaat op sommige werkplekken begon te veranderen en dat is wanneer vrouwen naar voren begonnen te komen.
In een toespraak zei u: “We hebben voortgebouwd op een begrip van wat gelijkheid betekent … en we hebben een veel beter gevoel van wat er nodig is om daar in 2012 te komen dan we in 1991 deden.” Wat denkt u dat we hebben geleerd?
Ik denk dat we hebben geleerd dat er meer voor nodig is dan alleen wetten in de boeken hebben staan. Je moet echt de wil hebben om ze te handhaven. En ze moeten niet alleen worden gehandhaafd door mensen die klachten indienen, maar ook door werkgevers die bereid zijn om een nultolerantiebeleid te voeren ten aanzien van discriminatie, of dat nu in de vorm van intimidatie is of in een andere vorm. De wetten moeten ook tanden hebben, zodat als iemand een klacht indient, het niet alleen maar een klap op de vingers is voor een overtreding. Ik denk ook dat de houding van het publiek tegenover discriminatie moet veranderen.
In die toespraak zei u ook: “Ondanks alle ongelijkheden die er in de wereld bestaan, geloof ik nog steeds met heel mijn hart dat we aan de vooravond staan van iets monumentaals en ingrijpends, en ik wil nog steeds deel uitmaken van die verandering.” Wat bedoelde u?
Ik denk dat we als samenleving blijven groeien en dat het niveau van publiek bewustzijn toeneemt. Als je in 1991 aan de bevolking had gevraagd of seksuele intimidatie illegaal was, denk ik dat misschien 10% of 20% van het publiek had gezegd, ja, er zijn regels tegen dit gedrag. Ik denk dat als je het vandaag zou vragen, je op zijn minst 70% van de bevolking zou hebben die ja zegt, dit is illegaal gedrag en het moet stoppen. Dat is een grote winst voor gelijkheid. Wetten kunnen zoveel doen, maar wat echt moet gebeuren is dat er een cultuuromslag plaatsvindt, en dat is wat er volgens mij gebeurt, dat we op de rand staan van die cultuuromslag.
Was u verbaasd dat de zogenaamde oorlog tegen vrouwen tijdens de recente verkiezingen naar voren kwam?
Sommige stereotypen en mythen die de macht ondersteunen en die berusten op vrouwenhaat en seksisme blijven bestaan. En ze zijn gewoon moeilijk uit te roeien omdat dat is waar mensen mee zijn opgegroeid. Ja, ik ben een beetje verbaasd dat ze weer opduiken, maar niet helemaal verrast.
Wat vindt u van Thomas’ jaren in het Hooggerechtshof?
Omdat ik op geen enkele manier objectief kan zijn, weiger ik commentaar te geven.
In de documentaire zegt u dat de hoorzittingen met Clarence Thomas uw kijk op de wereld hebben veranderd. Hoe dat zo?
Ik had het wereldbeeld van een advocaat, denk ik. Als je bent opgeleid in de wet en je onderwijst de wet, ben je opgeleid om de wereld in veel meer abstracties te zien dan zelfs realistisch is. Toen ik eenmaal de hoorzitting en de nasleep ervan had meegemaakt, begon ik in te zien dat het recht een reële mogelijkheid had om de manier waarop mensen in de wereld stonden te veranderen. Ik had mezelf ook beschouwd als een vrij gesloten persoon met verantwoordelijkheid tegenover mijn familie en mijn studenten, en na de hoorzittingen begon ik te voelen dat ik een verantwoordelijkheid had tegenover meer dan alleen het handjevol mensen waarmee ik elke dag in contact kwam. Vooral toen ik meer in het openbaar over gelijkheidskwesties begon te praten, kreeg ik het gevoel dat ik op een andere manier bij de maatschappij hoorde, dat de grotere maatschappij deel uitmaakte van een gemeenschap waarvoor ik me verantwoordelijk voelde. En dat is een heel groot verschil.
Observisten in de film zeiden dat Thomas’ aanhangers erop uit waren om uw geloofwaardigheid aan te tasten. Het deed me afvragen of u een kanarie in de kolenmijn was voor de extreme partijdigheid die zich de afgelopen 20 jaar in Washington heeft ontwikkeld.
De verdeeldheid was groot. De meningen waren fel. En in veel opzichten leken ze op het moment van de hoorzitting zodanig dat ze niet met elkaar te verzoenen waren. Het was hij tegen haar. Sinds we wat meer geïnformeerd zijn over de zaken, denk ik dat de mensen een iets andere mening beginnen te krijgen: Ze zeggen dat je een Republikein kan zijn en haar toch geloven. En ik denk dat de algemene opvatting aanvankelijk was dat mensen werd verteld dat als je een Republikein was je alleen hem kon geloven. Je moet haar afschilderen als een leugenaar. En dus, denk ik dat we veranderd zijn. Ik denk dat we gegroeid zijn en dat we de politiek van de hoorzittingen achter ons hebben gelaten om de problemen van seksuele intimidatie beter te begrijpen.