Als je het niet aan mijn profielafbeelding kon zien, ben ik een fan van Iron and Wine. Sam Beam is een van mijn favoriete muzikanten – misschien wel van alle tijden. Hij doet meer dan alleen pakkende liedjes schrijven. Hij is een verhalenverteller met een soulvolle, gepijnigde stem die me bij elk liedje iets laat voelen.
Er is echt geen liedje van Iron and Wine dat ik niet goed vind, maar er zijn liedjes die me meer bevallen dan andere. Hier zijn een paar van mijn favorieten.
Two Hungry Blackbirds
De eerste regel van dit nummer is “lovers accustomed to tragedy.” Dat zet echt de toon van het hele nummer. De zang van Sam is somber en pijnlijk, maar de gitaar die hem ondersteunt heeft een bijna rustgevend effect. Het doet me denken aan een relatie die gewoon niet kan werken, hoe graag ze dat ook willen, en het loslaten ervan is pijnlijk.
Fever Dream
Dit is weer zo’n droevig liedje, maar Sam Beam laat niet al zijn liedjes hetzelfde klinken door een repetitieve stemming. In tegenstelling tot het vorige nummer, lijkt dit nummer te gaan over een verloren geliefde. De verteller ziet de geliefde in “koortsdroom” momenten, en we kunnen het verlies in zijn stem voelen.
Bitter Truth
Waar het eerste nummer lijkt te gaan over een relatie die uit elkaar is gevallen en de gevoelens van verdriet die daarop volgen, zou dit nummer de toekomst van de verteller na dat moment kunnen zijn. De verteller weet dat wat er in het verleden gebeurde slecht was, en hij heeft de beproevingen geaccepteerd en weet dat hij op weg is naar betere dingen.