Wetenschappelijke namen:

Juglans regia L. en J. nigra L.
Vormen:

Infusies en tincturen gemaakt van de bladeren, schors en schillen van walnotensoorten.
Traditioneel gebruik:

– Anthelminthicum
– Anti-kandidiasis
– Schimmelwerend
– Anti-ontstekings
– antiviraal
– adstringerend
– eczeem
– klieraandoeningen
– aambeien
– herpes simplex
– hypothyreoïdie
– Immuunsysteem
– Galblaasproblemen
– Levergezondheid
– Poezen
– Schurft
– Huidaandoeningen
– Zweren (uitwendig)
Overzicht:

De bladeren van Engelse walnotenbomen, Juglans regia L. , ook bekend als Europese walnoot, worden al duizenden jaren medicinaal gebruikt, met name voor de behandeling van huidaandoeningen. De Engelse walnoot is inheems in Zuidoost-Europa, Klein-Azië, India en China. De bladeren, schors en bolsters van de zwarte walnoot, Juglans nigra L., inheems in Noord-Amerika, werden ook traditioneel als geneesmiddel gebruikt door de Amerikaanse Indianen en later door de Europese kolonisten. Op de bast van de zwarte walnoot werd gekauwd tegen kiespijn en de binnenste bast werd gebruikt als laxeermiddel. De vruchtenschil werd gekauwd tegen kolieken, het sap werd gebruikt bij ringworm en in pufjes bij ontstekingen. De bladeren worden beschouwd als samentrekkend, en insecticide tegen bedwantsen en mijten (d.w.z. schurft). De beroemde kruidendokter Nicholas Culpeper gebruikte de Europese walnoot om “wormen in de maag of buik te doden”. Het sap van de groene bolster werd gekookt met honing en gebruikt als gorgeldrank bij keel- en mondpijn en om hitte en ontstekingen in keel en maag te verlichten. Walnootblad wordt tegenwoordig meestal uitwendig gebruikt als een adstringerend middel voor de behandeling van eczeem, herpes en zweren. De bladeren van zwarte walnoot worden meestal gebruikt voor de behandeling van aambeien en lever- en galblaasproblemen. In de volksgeneeskunde werden zwarte walnootbladeren ook gegeven om hoofdpijn, hepatitis en huidaandoeningen te verlichten, hoewel er weinig bewijs is om deze beweringen te staven. Van zwart walnotensap wordt verondersteld dat het herpes, eczeem en wormen geneest. Van de verbinding juglone, geïsoleerd uit zwarte walnoot, is aangetoond dat het laxeert, wormen bestrijdt en een sterke werking heeft tegen bacteriën en abnormale groei. Dr. James Duke beveelt het eten van walnoten aan voor de behandeling van verschillende klieraandoeningen, waaronder schildklierproblemen, en wijst op studies die aantonen dat het verse sap van groene walnoten, gemaakt door ze ongeveer 20 minuten te koken, de thyroxine met ten minste 30 procent verhoogt.
Actieve ingrediënten:

Engelse walnootbladeren bevatten: ongeveer 10% tannines van het ellagitannine-type; 0,001-0,03% etherische olie met germacrene D als hoofdbestanddeel; naftaleenderivaten vooral de monoglucosiden van juglone (5-hydroxy-1,4-naftolquinone) en hydrojuglone; meer dan 3% flavonoïden waaronder quercetine en kaempferol; 0.8-1,0% ascorbinezuur; plantzuren waaronder gallus-, cafeïne- en neo-chlorogeenzuren.
Volgens Lillie J. Martin bevatten zwarte walnootbladeren tannine als het dominante principe; vluchtige olie, een vluchtig zuur, hars, was, gom, en een kristalliseerbare substantie, waarschijnlijk een glucoside. De as vormde 8,5 procent, en de afwezigheid van aluminium in de as werd vastgesteld. (Amer. Jour. Pharm., 1886, p. 468). Van zwarte walnootvruchten is aangetoond dat ze methyl 2-benzimidazolylcarbamaat bevatten.
Gesuggereerde Hoeveelheid:

Engelse walnootblad afkooksels voor uitwendig gebruik worden bereid met 2-3 g gedroogd blad per 100 ml koud water. Het gesneden blad wordt in koud water gedaan, aan de kook gebracht en ongeveer 15 minuten laten sudderen. Het afkooksel wordt gebruikt in kompressen, kompressen en gedeeltelijke baden. Blumenthal e.a. (2000) merken op dat occlusieve verbanden en/of topische toepassingen van walnootkernaftreksels op grote delen van het lichaam moeten worden vermeden. Momenteel geldt het op basis van de Duitse Commissie E geadviseerde gebruik van walnootblad alleen voor uitwendig gebruik. De gezondheidsautoriteiten in Frankrijk staan echter het gebruik van walnootblad voor oraal gebruik toe. Op basis van de Turkse volksgeneeskunde worden afkooksels van de groene schillen of bladeren van walnoot soorten voor inwendig gebruik bij de behandeling van klieraandoeningen, waaronder schildklierproblemen, gemaakt door het plantmateriaal ongeveer 20 minuten te koken. Dr. James Duke raadt in The Green Pharmacy het eten van walnoten in lage doseringen aan – als alternatief kan het afkooksel van de bladeren ook worden gebruikt voor het stimuleren van de klierfunctie. Voor de behandeling van Candida beveelt Dr. Duke een tinctuur aan die grotendeels gemaakt is van verse zwarte walnootschillen, samen met een paar druppels van elk van de tincturen van lavendelbloemen, valeriaanwortel, pau-d’arco en theeboomolie.
Drugs interacties:

Geen bekend.
Contra-indicaties:

Niet bekend.
Bijwerkingen:

Niet bekend bij gebruik volgens voorschrift. Geïsoleerde juglone kan echter mutageen en carcinogeen zijn en daarom wordt inwendig gebruik van zwarte walnootpreparaten niet aanbevolen voor langere perioden of in hoge doses totdat verdere studies naar de therapeutische effecten en de potentiële toxiciteit zijn uitgevoerd. Er is toxiciteit van zwarte walnootkernhout gedocumenteerd, waarbij sprake lijkt te zijn van allergie voor mens en paard. Orale (intragastrische) toediening van een waterig extract van kernhout van zwarte walnoot (Juglans nigra) aan paarden veroorzaakt acute hoefbevangenheid (voornamelijk in de voorvoeten) binnen 4 tot 12 uur na toediening. Het extract veroorzaakt bloeddoorstroming naar de voet en oedeem in de omlijnde gebieden binnen de voet. In één studie versterkte extract van kernhout van zwarte walnoot op reversibele wijze de vasoconstrictie die werd geïnduceerd in geïsoleerde bloedvaten door toediening van epinefrine, versterkt met hydrocortison. Daarentegen hadden waterige extracten, gemaakt met dezelfde technieken, van de schaafsels van de oostelijke witte den (Pinus strobus), de oostelijke rode ceder (Juniperus virginiana), en de wintereik (Quercus palustrus) geen effect op de door epinefrine veroorzaakte samentrekkingen van de digitale bloedvaten. .

Blumenthal M, Goldberg A, Brinckmann J 2000. Kruidengeneeskunde: Expanded Commission E Monographs. Copyright American Botanical Council. Publ. by Integrative Medicine Communications, 1029 Chestnut Street, Newton, MA 02464. Pp. 401-403.
Cline S, Felsot A, Wei L. Bepaling van methyl 2-benzimidazolylcarbamaat in zwarte walnootvruchten. J Agric Food Chem. 1981 Sep-Oct; 29(5): 1087-8.
Duke, J. 1997: The Green Pharmacy, The Ultimate Compendium of Natural Remedies from the World’s Foremost Authority on Healing and Herbs. Pp. 248; 334; 463; 481. Rodale Press.
Foster S, and Duke JA. 1990. Black Walnut in Medicinal Plants. Houghton Mifflin Co., New York, NY, p. 276.
Galey FD, Whiteley HE, Goetz TE, Kuenstler AR, Davis CA, Beasley VR. 1991. Black walnut (Juglans nigra) toxicosis: a model for equine laminitis. J Comp Pathol. 1991 Apr; 104(3): 313-26.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.