Ondanks aanzienlijke vooruitgang in farmacologische behandelingen voor depressieve stoornissen, reageren veel patiënten slechts gedeeltelijk op behandeling met antidepressiva. Resistentie tegen antidepressiva is een belangrijk probleem in de klinische praktijk en ECT kan enkele voordelen bieden. Er is een voortdurende discussie over de plaats van ECT in het arsenaal van biologische behandelingen voor depressie. Veel psychiaters weigeren ECT toe te passen om ethische redenen. Deze uitstekende review gebruikt een degelijke methodologie om een samenvatting te geven van het bewijs van hoge kwaliteit over de veiligheid en doeltreffendheid van ECT voor mensen met depressieve stoornissen. De bevindingen suggereren dat, ondanks ethische bezwaren, ECT een effectieve kortdurende behandeling voor depressie is en waarschijnlijk effectiever is dan medicamenteuze therapie.
Helaas waren de meeste studies waarin ECT werd vergeleken met antidepressiva gericht op tricyclische middelen of irreversibele MAO-remmers. Slechts één studie beoordeelde de vergelijkende werkzaamheid van paroxetine versus ECT. De generaliseerbaarheid van deze bevindingen naar SSRI’s en andere nieuwere antidepressiva die het meest gebruikt worden in de psychiatrische praktijk blijft dus onzeker.
Een nadeel van ECT is dat zonder vervolgbehandeling de effecten slechts een paar maanden aanhouden. Het recidiefpercentage zonder vervolgbehandeling wordt geschat op 50-95%, waarbij het merendeel van de recidieven zich in de eerste 6 maanden voordoet. ECT wordt in toenemende mate gecombineerd met antidepressiva om de acute fase respons te verbeteren, hoewel er weinig gegevens bestaan om deze praktijk te ondersteunen.
Behandelingsresistentie en beperkingen in de effectiviteit van farmacologische behandelingen hebben geleid tot hernieuwde belangstelling voor ECT. Hoewel dit zorgvuldige overzicht informatie verschaft over veel kwesties met betrekking tot de werkzaamheid en veiligheid van verschillende ECT modaliteiten, blijven er een aantal vragen over voor clinici en patiënten. Deze omvatten: Hoe vaak moet ECT worden toegediend bij voortzetting van de behandeling en in de onderhoudsfase? Wat zijn de nadelige effecten op lange termijn van onderhoudsbehandeling? Is de combinatie van ECT met farmacotherapie superieur aan ECT of farmacotherapie alleen? Is ECT een veilige procedure voor poliklinische patiënten? Als we deze vragen kunnen beantwoorden, kan ECT een steeds belangrijkere optie worden voor de behandeling van ernstige depressie.