Alai

Voor de meeste luchtvaartfans, terwijl de weelde en extravagantie van privéjets iets is waar weelderige dromen van worden gemaakt, is er een bijna visceraal gevoel dat straaljagers bij ons oproepen. De snelheid en ruwe vasthoudendheid die deze beesten van de lucht hebben wanneer ze in actie zijn, is iets om te aanschouwen.

Jachtvliegtuigen zijn afhankelijk van snelheid om te overleven. Als je toestel niet zo snel beweegt als dat van de vijand, kan dat ernstige gevolgen hebben. In het licht van zo’n basisbegrip proberen straaljageringenieurs elkaar voortdurend te overtreffen om het snelst mogelijke gevechtsvliegtuig uit te brengen.

Hieronder volgt een lijst van de top tien snelste straaljagers ter wereld. Let op dat deze lijst puur is gerangschikt op topsnelheid van deze straaljagers. Andere factoren zoals wendbaarheid of leeftijd worden niet in aanmerking genomen.

Ook moet u weten dat de prestatiecijfers vaak worden vrijgegeven door officiële regeringskanalen, die een agenda kunnen hebben… Ik zal het hierbij laten. Hoe dan ook, dit zijn 13 snelste straaljagers zoals publiekelijk vastgelegd.

Dassault Mirage 2000 (1,453 mph)

• Topsnelheid: 1.453 mph / 1.261 knots / 2.336 kmh op hoogte
• Max Range: 960 mi / 840 nmi / 1.550 km

De Mirage 2000 is ook een multirole gevechtsvliegtuig dat in Frankrijk wordt gemaakt door Dassault. Terwijl andere landen streden om de suprematie in de lucht, realiseerde Frankrijk zich dat het ook een supervliegtuig nodig had om het speelveld gelijk te maken. Dit is wat leidde tot de creatie van de Mirage 2000N en 2000D.

In eerste instantie was het de bedoeling dat de Mirage 2000N een snel aanvals kernwapen zou zijn, terwijl de Mirage 2000D vijanden in de lucht onderschepte en in actie kwam. Maar toen de Mirage 2000 eindelijk in de lucht kwam in het begin van de jaren ’80, realiseerden ze zich dat het beter uitgerust was voor snelle aanvallen, gekenmerkt door het droppen van precisie munitie van lange afstanden. De Mirage was in staat om Mach 2 snelheid te benaderen terwijl hij geladen was met geleide bommen en raketten.

McDonnell Douglas F-4 Phantom II (1,472 mph)

• Topsnelheid: 1,472 mph / 1,280 knots / 2,379 kmh op hoogte
• Max vliegbereik: 1,677 mi / 1,457 nmi / 2,699 km

De McDonnell Douglas F-4 Phantom II is echt een legende. Van zijn gevechten in Vietnam tot de hedendaagse oorlogsvoering, heeft de F-4 bewezen een waardige tegenstander te zijn.

Ontworpen in het begin van de jaren ’60, vernietigde de F-4 al snel alle luchtsnelheidsrecords die op dat moment bestonden. Niet alleen was het efficiënt in het ontlopen van vijandelijke jets, maar ook in het overtreffen van hen ook.

Deze twee-zits, tweemotorige straaljager was in staat om meerdere generaties van superjets te overleven, met de laatste die in 2013 met pensioen ging. Door zijn efficiëntie werd het de jet voor het Amerikaanse leger wanneer het zijn vijanden een verwoestend machtsvertoon aan de frontlinies moest tonen.

Sukhoi Su-35 Flanker-E (1500 mph)

• Topsnelheid: 1.500 mph / 1.300 kn / 2.400 kmh / M2.25 op hoogte
• Max vliegafstand: 2.200 mi / 1.900 nmi / 3.600 km

De Sukhoi Su-35 Flanker-E is een verbeterde ontwikkeling van de Su-27. Oorspronkelijk was het bekend als de Su-27M. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie zochten de Sovjets naar manieren om hun technologische vooruitgang naar de wereld te exporteren. Ze besloten om het toestel te hernoemen als Su-35.

De Su-35 maakte zijn eerste vlucht in juni 1988. De originele versie werd geproduceerd van 1987 tot 1995. In afwachting van de ontwikkeling van de Su-57, besloot Sukhoi om een interim vliegtuig te ontwikkelen dat een gemoderniseerde versie van de Su-27M zou zijn. Dit toestel zou bekend worden als de Su-35S en wordt geproduceerd vanaf 2007 tot op de dag van vandaag.

Het type is een populaire optie gebleken voor Rusland, maar ook voor China en Indonesië die ook orders hebben geplaatst. De vernieuwde Su-35 heeft een nieuw ontworpen cockpit, betere wapensystemen en sport thrust vectoring straalmotoren.

Lockheed Martin F-22 Raptor (1500 mph)

• Topsnelheid: 1.500 mph / kn / 2.414 kmh / M2.25 op hoogte
• Max vliegbereik: 1,800 mi / 1,600 nmi / 3,000 km

De F-22 is een favoriet van vele ruimtevaartenthousiasten en met goede reden. De ontwikkeling van de F-22 bracht veel technologische vooruitgang in termen van stealth, aërodynamische prestaties, en avionica systemen.

De F-22 werd in de eerste plaats ontworpen om een luchtoverwicht vechter te zijn, maar omdat het het veelzijdige vliegtuig is, kan het ook worden gebruikt als grondaanval, elektronische oorlogsvoering en mogelijkheden voor het verzamelen van inlichtingen.

Velen zouden de F-22 beschouwen als het vlaggenschip straaljager van de United States Air Force. De USAF was oorspronkelijk van plan om in totaal 750 toestellen te kopen. Maar dat plan werd herzien in 2009 als gevolg van een aantal redenen, de belangrijkste vanwege achterblijvende ontwikkelingen van de Russische en Chinese tegenhangers. Een andere reden voor het stopzetten van de productie was de focus op de nieuw ontwikkelde F-35, en het verbod op export van dit toestel.

Convair F-106 (1.526 mph)

• Topsnelheid: 1.526 mph / 1.325 knots / Mach 2.3
• Max vliegafstand: 2,346 nmi / 2,700 mi / 4,345 km

De F-106 behoort tot het zeldzame ras van eerste-generatie straaljagers. Ondanks zijn legendarische status, zou de F-106 de laatste straaljager zijn die snelheid voorrang gaf boven zichtbaarheid in lucht-lucht gevechten. In feite is dit wat leidde tot de ontwikkeling van de F-4 Phantom. De Phantom had betere radartechnologie en kon meer wapens dragen.

Hoewel, als het aankwam op ruwe snelheid en wendbaarheid, was de F-106 superieur. Niettemin, deze super jet proefde slechts kort van dienst, en zag nooit officieel gevecht. Het werd vooral gebruikt om de grenzen te testen van wat een jachtbommenwerper in de jaren ’50 werkelijk kon.

Grumman F-14 Tomcat (1544 mph)

• Topsnelheid: 1,544 mph / 1,342 kn / 2,485 kmh / M2.34 op hoogte
• Max vliegbereik: 1,800 mi / 1,600 nmi / 3,000 km

De Grumman F-14 werd ontwikkeld voortbouwend op kennis opgedaan tijdens de Vietnam oorlog, waar Amerikaanse gevechtsvliegtuigen streden tegen MiG gevechtsvliegtuigen. De F-14 kwam voor het eerst in dienst in 1974 bij de Amerikaanse marine, ter vervanging van de F-4 Phantom.

De F-14 bleek een veelzijdig gevechtsvliegtuig te zijn, en diende in meerdere rollen, eerst en vooral als luchtoverwichtsjager en onderscheppingsjager. Het vliegtuig diende de Amerikaanse marine 32 jaar lang, van 1974 tot 2006, en dat alleen al is een bewijs van het succes van dit vaartuig.

Het model is nog steeds in dienst bij andere landen luchtmachten, met name de Iraanse luchtmacht. In 2015 vlogen Iraanse F-14’s naar verluidt escorte voor Russische bommenwerpers bij luchtaanvallen in Syrië. Iran is de laatste natie die F-14’s in dienst houdt, na ze te hebben bijgewerkt met hun eigen binnenlandse avionica die ze tot 2030 in dienst zou houden.

Eurofighter Typhoon (1544 mph)

• Topsnelheid: 1550 mph / 1347 kn / 2495 kmh / M2.0+ op hoogte
• Max Range: 1.800 mi / 1.600 nmi / 2.900 km

De Eurofighter Typhoon is een multirole straaljager ontwikkeld in een multinationale samenwerking van het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Spanje en Italië. De Typhoon maakte zijn eerste vlucht op 27 maart 1994.

De Typhoon kwam in dienst in 2003 en is nu in dienst bij vele naties over de hele wereld, met name Europese en Golf-landen. Er zijn in totaal ongeveer 600 stuks gebouwd.

De Typhoon is ontworpen om een ongelooflijk effectief gevechtsvliegtuig te zijn in lucht-lucht gevechtsmissies. De Typhoon zorgt voor luchtverkenning, grondaanvalsmissies en andere luchtverdedigingstaken.

Sukhoi Su-27 Flanker (1600 mph)

• Topsnelheid: 1.600 mph / 1.300 kn / 2.500 kmh / M2.35 op hoogte
• Max vliegafstand: 2.190 mi / 1.910 nmi / 3.530 km

De Su-27 is een Russisch gevechtsvliegtuig ontworpen door Sukhoi. Het werd ontworpen om de Amerikaanse F-14 Tomcat en F-15 Eagle te bestrijden. Het is bedoeld voor luchtoverwicht missies, en bleek een veelzijdig gevechtsvliegtuig te zijn.

De Su-27 kwam in dienst bij de voormalige Sovjet-Unie Luchtmacht in 1985. Het belangrijkste doel was om de grenzen van de Sovjet-Unie te verdedigen tegen de Amerikaanse B-52 en B-1B bommenwerpers, evenals het escorteren van Sovjet Luchtmacht bommenwerpers.

Het toestel is geproduceerd vanaf 1982 tot op de dag van vandaag, en is in dienst voornamelijk bij de Russische Luchtmacht, Chinese PLA Leger Luchtmacht, Oezbekistan Lucht en Defensie Force, onder anderen.

McDonnell Douglas F-15 Eagle (1650 mph)

• Topsnelheid: 1.650 mph / 1.434 kn / 2.655 kmh / M2.5 op hoogte
• Max vliegbereik: 3.500 mi / 3.000 nmi / 5.600 km

De F-15 is geproduceerd vanaf 1972 en wordt vandaag de dag nog steeds geproduceerd. De F-15 Eagle is een van de meest succesvolle gevechtsvliegtuigen ooit gebouwd. Het heeft meer dan 100 overwinningen en geen verliezen op zijn naam staan, meestal behaald door de Israëlische luchtmacht. De F-15 is ontwikkeld en gemaakt in Amerika, maar is geëxporteerd naar Israël, Saoedi-Arabië en Japan.

De F-15 was oorspronkelijk puur ontworpen als een luchtoverwichtjager, maar het ontwerp bleek veelzijdig genoeg om te worden ontwikkeld tot een aanvalsjager in de vorm van de F-15 Strike Eagle.

De F-15 Eagle verdient zeker een plaats op de lijst van snelste straaljagers ter wereld, want het heeft een geregistreerde topsnelheid van 1650 mijl per uur op hoogte.

General Dynamics F-111 Aardvark (1650 mph)

• Topsnelheid: 1.650 mph / 1.434 kn / 2.656 kmh / M2.5 op hoogte
• Max vliegbereik: 3,690 mi / 3,210 nmi / 5,940 km

Aardvark betekent (aarde)varken in het Afrikaans, en dat is hoe het vliegtuig vaak wordt genoemd in het Amerikaanse leger. De F-111 is echter zeker geen varken als het op prestaties aankomt, en is in staat om maximum snelheden van 1650 mijl per uur te bereiken.

Een van de meest kenmerkende eigenschappen van de F-111 Aardvark is de variabel-zwiepvleugels. Variabele vleugels bieden een hogere snelheid en wendbaarheid met zware lading, terwijl ze toch de mogelijkheid behouden om op te stijgen en te landen op kortere landingsbanen.

De F-111 werd geïntroduceerd in 1967 en bleef tot 1998 in actieve dienst bij de Amerikaanse luchtmacht. De Aardvark werd voornamelijk gebruikt door de Amerikaanse luchtmacht en de Royal Australian Air Force. De laatste heeft het toestel uiteindelijk in 2010 met pensioen gestuurd.

Chengdu J-10 (1.687 mph)

• Topsnelheid: 1.687 mph / 1.466 knopen / Mach 2.2 op hoogte
• Max vliegbereik: 2.000 mi / 1.700 nmi / 3.200 km

De Chengdu J-10 is een Chinese multirole straaljager die door de NAVO liefkozend de Firebird wordt genoemd. De Firebird is China’s snelste gevechtsvliegtuig en daarmee een prominente figuur in de luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger. Het is ontworpen en gefabriceerd door de Chengdu Aircraft Corporation (CAC).

De Volksbevrijdingslegerluchtmacht heeft de J-10 in 2003 in dienst gesteld, na zijn eerste testvlucht in 1998. In het begin was het de bedoeling van de CAC dat de J-10 een gespecialiseerd jachtvliegtuig zou worden. Echter, na de eerste tests en ontwerpwijzigingen, werd de J-10 omgebouwd tot een multirole vliegtuig.

Ondanks dat er slechts 350 J-10’s zijn gebouwd, blijft de Chengdu J-10 China’s snelste en meest populaire straaljager.

Mikoyan MiG-25 Foxbat (1.900 mph)

• Topsnelheid: 1.900 mph / 1.600 kn / 3.000 kmh / M2.83 op hoogte
• Max vliegbereik: 1,160 mi / 1,000 nmi / 2,575 km

Terwijl de NATO’s F-4 Phantom II zijn vleugels uitsloeg als de gevaarlijkste luchtstrijder ter wereld, was de Sovjet Unie in het labo een waardige tegenstander voor de Phantom aan het koken: de MiG-25 Foxbat.

Zoals je je kunt voorstellen, was de Foxbat ontworpen voor extreme snelheid en super-manoeuvreerbaarheid. Toen de MiG-25 in 1964 het luchtruim betrad, had je de kaken van de NATO van de vloer kunnen plukken. De F-4 was op dat moment ongetwijfeld de koning van de hemel, maar hij had zijn gelijke gevonden.

De twee gevechtsvliegtuigen vochten boven Noord Vietnam, waarbij geen van beide superieur was aan de ander. De MiG-25 is een waar technisch wonder gezien zijn voorbeeldige prestaties in combinatie met betaalbaarheid.

Tot op de dag van vandaag zijn de MiG-25’s nog steeds in dienst, hoewel de meeste van hen zijn opgewaardeerd tot de MiG-31.

Mikoyan MIG-31 Foxhound (1.900 mph)

• Topsnelheid: 1.900 mph / 1.600 kn / 3.000 kmh / M2.83 op hoogte
• Max vliegbereik: 1,900 mi / 1,600 nmi / 3,000 kmh

De MIG-31 had iedereen in opperste shock in 1977 toen het een geheel nieuw hoogterecord van 123,530 voet bereikte. Het vestigde ook tegelijkertijd een nieuw record voor de meeste hoogte bereikt in de minste tijd op 115.000 voet in slechts 4:11:78 minuten.

Dergelijke stellaire records leidden ertoe dat de Sovjet-Unie de Mikoyan MIG-31 adopteerde als haar belangrijkste straaljager in die tijd. Bovendien was het ook de eerste van de generatie jets die in staat waren om radar te gebruiken om stealth fighters op te sporen en te onderscheppen.

De ontwikkeling van de MIG-31 markeerde dan ook de eerste slag in de nieuwe golf van luchtoverwicht wedstrijden tussen de NAVO en de Sovjet-Unie. Dit vliegtuig kon in recordtijd op hoogte komen, voor lange perioden in de lucht blijven, locken op zowel conventionele als stealth-vaartuigen, en lange afstand, radar-geleide raketten afvuren.

Deze attributen zijn nog steeds effectief, zelfs in de luchtgevechten van vandaag. De Russische MIG-31 zal naar verwachting tot 2030 in dienst blijven.

Snelste Straalvliegtuigen

Onderstaande toestellen verdienen ook een plaats op deze lijst, ook al zijn het technisch gezien geen gevechtsvliegtuigen. Het zijn nog steeds de snelste straalvliegtuigen ooit gemaakt, en de lijst zou niet compleet zijn zonder hen.

Mikoyan Ye-152 (1.883 mph)

• Topsnelheid: 1.883 mph
• Max vliegafstand:

Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog ontwierp de Sovjet-Unie twee eenmotorige straaljagers in een poging om de luchtsnelheid te verbeteren. Het doel was om te zien wat de limieten waren in wereld luchtsnelheidsrecords.

Het principe was toen fundamenteel. Het ging erom wie het eerst op een locatie was, de buit kon droppen en er ongeschonden vandoor kon gaan. De Ye-152 toonde veel belofte als de oplossing voor de NAVO’s F-100, F-101, en de F-106. Niettemin, de Ye-152 was een en al flash maar geen geld. Zeker, het kon duizelingwekkende snelheden bereiken tot Mach 2.8+; maar de betrouwbaarheid van de motor en de levensvatbaarheid in de strijd lieten veel te wensen over.

Als zodanig bedacht de Sovjet-Unie dat de Ye-150 familie beter geschikt was om twee motoren te hebben in plaats van één. Dit leidde tot de ontwikkeling van de Ye-152A, die een R-11 dubbele turbojet ontwerp gebruikte dat een stuk betrouwbaarder bleek te zijn. De Ye-152A was beter uitgerust om de spanningen van aanhoudende supersonische vlucht te weerstaan.

Treurig genoeg leidde een crash in 1995 tot de ondergang van het Ye-152A testvaartuig.

North American XB-70 Valkyrie (2,050 mph)

• Topsnelheid: 2,050 mph
• Max vliegafstand: 3,725 mijl

Prestaties daargelaten, de XB-70 moet een van de meest esthetisch aantrekkelijke gevechtsvliegtuigen zijn die ooit zijn ontworpen. Ook zijn erfenis zou uiteindelijk iets heel anders zijn dan waarvoor het bedoeld was.

Oorspronkelijk werd de XB-70 ontworpen om de meest dodelijke bemande-strategische bommenwerper te zijn die de mens kent. Dit betekende kruissnelheden tot Mach 3 op hoogtes van ongeveer 70.000 voet. Het ontwerp van de bommenwerper zag er niet alleen goed uit, maar had ook een innovatieve vleugelstructuur die hem in staat zou stellen te presteren als een waar wonder van techniek.

In de tussentijd was er echter een andere luchtvaartsector die ook veel aandacht trok, en die stond bekend als supersonisch vervoer. Het toeval wilde dat de grootte en het materiaal van de XB-70 precies waren wat nodig was voor het testen van supersonisch transport.

Dientengevolge veranderde het doel van de XB-70 van dat van een dodelijke bommenwerper in een onderzoeksvliegtuig. De eerste testvluchten bleken een bron van onschatbare informatie voor supersonische transport ontwerpers.

Helaas, deze tests resulteerden in twee slachtoffers, die een donkere wolk over het programma wierpen. Niettemin blijft de XB-70 Valkyrie een van de slechtste onderzoeksvliegtuigen ooit ontworpen.

De Lockheed YF-12 (2.275 mph)

• Topsnelheid: 2.275 mph
• Max vliegafstand: 3,000 mijl

De Lockheed YF-12 verdient zeker zijn plaats in de straaljager hall-of-fame, aangezien de legendarische SR-71 Blackbird er zijn inspiratie uit put.

Bij zijn lancering in het begin van de jaren ’60, ontmantelde de YF-12 snel alle bestaande vluchtrecords. Er was echter zoveel geheimzinnigheid rond het YF-12 programma dat mensen zich niet realiseerden dat het de eerste echte test van stealth technologie was.

De missie van de YF-12 was om science-fiction werkelijkheid te maken door het bereiken van snelheden van Mach 3+. Desalniettemin werd het programma niet meer gefinancierd, en de YF-12 werd aangewezen als een verkenningsvliegtuig op grote hoogte. Maar gelukkig leverde het de blauwdruk voor de SR-71.

Lockheed SR-71 Blackbird (2.500 mph)

• Topsnelheid: 2.500 mph
• Max vliegafstand: 3,337 mijl

Vraag een willekeurige ruimtevaart liefhebber, en ze zullen u vertellen dat de SR-71 Blackbird is een van hun meest favoriete straaljagers, en met goede reden; het is in een klasse van zijn eigen.

De Blackbird heeft niet alleen keer op keer wereld luchtsnelheidsrecords weggeblazen, maar het heeft ook meerdere prijzen gewonnen voor prestaties in aëronautisch ontwerp, prestaties, en veelzijdigheid.

De SR-71 is een stealth jager die nauwelijks kan worden gezien, laat staan geraakt. De enige militaire jet die in de buurt komt is de Sovjet MiG-25 Foxbat, en zelfs die heeft een ongelooflijk moeilijke tijd om de onbetwiste koning van straaljagers bij te houden.

• Top 11 Duurste Gevechtsvliegtuigen
• Wie bestuurt Air Force One & Hoe word je een Presidentieel piloot
• 10 Verschillende Types Bommenwerper Vliegtuigen