Hij is een van de meest bewonderde acteurs in de geschiedenis van de film. Marilyn Monroe noemde hem “de meest sexy man” die ze ooit had gezien. En als je kijkt naar zijn vroege, ongelooflijke optredens in “On the Waterfront” (1954), “Streetcar Named Desire” (1951), “The Wild One” (1953), “The Men” (1950), en mijn favoriete Brando-film “Guys and Dolls” (1955), dan zie je een bijna perfect geproportioneerde, strak uitziende, briljante acteur. Maar zelfs in deze vroege dagen van zijn filmcarrière, hield de grote Marlon van zijn eten.
Acteur Richard Erdman, een collega acteur in “The Men” (Brando’s eerste film), zegt dat Marlon’s dieet in die tijd bestond uit “junk food, take out, en pindakaas”, die hij per potvol verorberde. Halverwege de jaren vijftig stond Marlon bekend om het eten van dozen Mallomars en Cinnamon Buns, en spoelde hij zijn zoete lekkernijen weg met een liter melk.
Nabije vriend, Carlo Fiore, zei dat Marlon in de jaren vijftig en zestig extreme crash diëten volgde, maar dan zijn wilskracht verloor. Hij stortte zich dan vol met enorme ontbijten bestaande uit corn flakes, worstjes, eieren, bananen en room, en een enorme stapel pannenkoeken gedrenkt in ahornsiroop. (Een van Brando’s bijnamen voor zichzelf was “Branflakes”.)
Carlos Fiore zou door Brando’s regisseurs worden gestuurd om hem uit de lokale coffeeshops te halen. Kark Malden, een goede vriend, zei dat Brando tijdens de opnames van “One Eyed Jacks” (1961) “twee biefstukken, aardappelen, twee appeltaarten a la mode, en een kwart melk” at als avondeten. Door dit dieet moest hij tijdens het filmen voortdurend zijn kostuums aanpassen. Daarom gaf de crew Marlon op zijn verjaardagsfeestje van dat jaar een riem cadeau met het kaartje: “Hope it fits”. Op zijn verjaardagstaart stond “Don’t feed the director” (Brando was de regisseur van “One Eyed Jacks”).
Zijn tweede vrouw, Movita, zette zelfs een slot op de koelkast van het huis. Maar toen ze op een ochtend wakker werd, was het slot kapot en werden de tandafdrukken van Marlon gevonden op een stuk kaas. De huishoudster vertelde mevrouw Brando dat Marlon ’s nachts routinematig invallen deed in de ijskast.
Brando hield er ook van om ’s avonds laat hotdogkraampjes te frequenteren, met name de L.A. hotdogtent Pink’s om 3 en 4 uur ’s nachts, waar hij wel zes hotdogs tegelijk naar binnen schrokte.
Niet verrassend van deze gorge-fests, beweert de kostuummaker van “Mutiny on the Bounty” (1962), James Taylor, dat Brando 52 paar broeken scheurde tijdens de opnames van de film, als gevolg van zijn wilde schommelingen in gewicht. Dit maakte het noodzakelijk om een stretch stof te gebruiken voor zijn kleding. Ook deze broeken scheurde hij. Tijdens deze periode werd Marlon ook eens geobserveerd terwijl hij een 5-gallon bak ijs nam en in de lagune roeide om zichzelf te verwennen.
Op de set van “The Apaloosa” (1966) moest Marlon’s dubbelganger een keer worden gebruikt in lange shots, simpelweg omdat Marlon een van zijn gorge-fest lunches had gegeten.
Dick Loving (ja, zo heette hij echt), die met Marlon’s zuster Frannie trouwde, zei dat Marlon “twee kippen in één keer at en een hele Pepperidge Farm koekjes opat”.
In wat mogelijk Marlon’s vreemdste eet exploit was, werd gemeld dat tijdens de opnames van “Missouri Breaks” (1976), hij een kikker uit een vijver viste, er een hap uit nam, en het terug in de drank stopte … als je honger hebt, heb je honger denk ik.
Voor het filmen van “Apocalypse Now” (1979), beloofde Marlon vurig om af te vallen, maar hij kon het gewoon niet. Zijn personage is dan ook een groot deel van de film in de schaduw te zien om zijn boeddha-achtige buik te verbergen. Regisseur Francis Ford Coppola gebruikte een dubbelganger van 6′ 5″ in lange opnamen om “het personage meer gestalte te geven”.
In de jaren tachtig werd gemeld dat een van Brando’s vriendinnen hem had verlaten omdat hij zijn belofte om af te vallen niet zou nakomen. Hij leek altijd op dieet te zijn, maar de kilo’s vielen er niet veel af. Zonder dat zij het wist, liet hij enkele van zijn vrienden zakken Burger King Whoppers over de hekken van zijn landgoed Mulholland Drive gooien.
Later in de jaren ’80 werd Marlon routinematig gespot bij een ijssalon in Beverly Hills, waar hij vaten ijs kocht, die hij allemaal zelf opat. Naar verluidt was een van zijn favoriete “snacks” rond deze tijd een heel pond gekookt spek in een heel brood. Tijdens deze jaren, zou de 5′ 10″ Marlon’s gewicht ballon omhoog tot een ongelooflijke 350 pond op een gegeven moment.
Tegen het einde van zijn leven, toen zijn leven was duidelijk in gevaar door zijn over-eten, Marlon deed een laatste wanhopige poging om wat overtollig gewicht te laten vallen door te gaan op een zoutloos dieet. Op een gegeven moment viel hij 70 pond af. Maar zijn hart, zijn lever, en zijn lichaam in het algemeen waren al ernstig beschadigd door zijn over-eten gewoonten en frequente crash diëten.
Mogelijk alleen Elvis Presley en Orson Welles, onder de show biz en film legendes, hielden ervan om zich over te geven aan over-eten zo veel als de grote Marlon Brando. En tot aan het einde, dat, helaas, uiteindelijk kwam op 1 juli 2004 (hij werd 80), verloor Marlon nooit zijn grote liefde voor eten, vooral zijn geliefde ijs.
Bonusfeit:
- Wonend op het eiland Tetiorova, maakte Marlon graag zijn eigen “real life mounds bars”, door een kokosnoot open te breken, wat chocolade in de zon te smelten en dit vervolgens door de kokosnoot te roeren voor een smakelijke traktatie (klinkt eigenlijk best goed!)