Wedergeboorte is het gevolg van herboren worden (opnieuw geboren worden). Het begrip wordt vaak gebruikt om de opwekking of heropleving van iets of iemand te benoemen. Bijvoorbeeld: “Na enkele maanden van slechte resultaten won de tennisser drie opeenvolgende toernooien en bevestigde zijn renaissance”, “De renaissance van de stad kwam tot stand dankzij de hausse in het toerisme”, “Het vierde album was de renaissance van de zanger”.
Wanneer het begrip met een beginhoofdletter (Renaissance) wordt geschreven, verwijst het naar een historische periode en een artistieke stroming die zich tussen de 15e en 16e eeuw in Europa ontwikkelde.
De Renaissance, die haar oorsprong in Italië vond, werd gekenmerkt door een herwaardering van de klassieke cultuur van het oude Rome en het oude Griekenland. Kunstenaars uit de Renaissance streefden naar een natuurgetrouwe weergave van de werkelijkheid en waren geïnteresseerd in verschillende takken van kunst en wetenschap.
Leonardo da Vinci is een van de grootste exponenten van de Renaissance. “Het Laatste Avondmaal’, ‘La Gioconda’ en ‘De man van Vitruvius’ zijn enkele van de beroemdste werken van deze man, die niet alleen schilder en beeldhouwer was, maar ook uitblonk op talloze wetenschappelijke gebieden.
Een van de hoofdkenmerken van de Renaissance was een soort terugkeer naar de oudheid, in die zin dat verschillende methoden en ideeën uit het verleden weer opdoken, zoals de volgende: oude geloofsovertuigingen, symbolische elementen die opnieuw werden overgenomen, thema’s die verband hielden met het mythologische vlak, oude architectonische vormen, klassieke orde, oude plastieken en formele motieven die opnieuw werden gebruikt. Dit was niet slechts een herplaatsing van geïsoleerde componenten, maar het resultaat van hun waardering en een poging om ze samen te voegen met de wijsheid van de tijd.
De Renaissance zag ook een vernieuwing van de relatie tussen de mens en de natuur, die verbonden was met de realistische en ideale manier waarop hij de wetenschap opvatte. Het zoeken naar een rationele basis voor het idee van schoonheid werd ondersteund door wiskundige kennis. Het is belangrijk op te merken dat, net als in de oudheid, men in de Renaissance ernaar streefde de geheimen van de natuur te ontsluieren om in al haar begrippen binnen te dringen, zich erin te verdiepen en ze niet slechts vast te leggen als deel van de menselijke kennis.
De mens werd in de Renaissance de heerser waaraan alle dingen werden afgemeten. Kunstenaars, gebaseerd op deze nieuwe manier van kijken naar de wereld, bevrijdden zich van bepaalde karaktertrekken van de Middeleeuwen en begonnen zich te baseren op wetenschappelijke scholing, waardoor zij in de hoogste sociale rang kwamen.
Veel van de hogere klasse hadden een diepe belangstelling voor kunst, en het was niet ongewoon voor hen om kunstenaars opdracht te geven talloze originele stukken te maken voor privé-gebruik, wat gedeeltelijk de opkomst verklaart van kunst die geassocieerd wordt met deze historische periode. Naast Leonardo da Vinci kunnen we Raphael, Titiaan, Michelangelo, Donatello en Botticelli noemen, onder de meest prominente figuren van de Renaissance.
Naast de Renaissance van de 15e eeuw gebruiken historici het begrip vaak om andere perioden te benoemen die werden gekenmerkt door een pracht van kunst en wetenschap en die kwamen na een crisis of moeilijke perioden. Een voorbeeld is de Harlem Renaissance, die in de jaren twintig in deze New Yorkse wijk plaatsvond.
De Harlem Renaissance was een opleving van zwarte kunst die plaatsvond onder burgers van Afro-Amerikaanse afkomst in de New Yorkse wijk. Tot de belangrijkste componenten van deze periode van artistieke opleving behoorden schilderkunst, literatuur en jazz.
De Harlem Renaissance was een opleving van zwarte kunst die plaatsvond onder burgers van Afro-Amerikaanse afkomst in de buurt van New York.