Alai

Inzicht in psychische aandoeningen is van vitaal belang. Depressie en burn-out zijn gelijksoortige maar toch verschillende entiteiten.

De psychiatrie heeft depressie erkend als een psychiatrische stoornis met verschijnselen, symptomen en effectieve behandelingen. Het fenomeen burn-out is de laatste decennia opgekomen. De invloed ervan op de manier waarop artsen beroepsstress ervaren kan de veiligheid van de patiënt in gevaar brengen. Deze chronische stress draagt ertoe bij dat artsen de geneeskunde verlaten.

De term “burnout” ontstond in de jaren 1940 om het punt te beschrijven waarop een straal- of raketmotor stopt met werken. In de jaren 1970, gebruikte de psychiater Herbert Freudenberger burnout om overwerkte vrijwilligers in klinieken voor geestelijke gezondheidszorg te beschrijven. In het begin van de jaren 80 gebruikte de sociaal psychologe Christina Maslach “burnout” om clinici te beschrijven die hun bezorgdheid en positieve gevoelens voor cliënten verloren. Het werk van Maslach breidde zich uit om het syndroom af te bakenen in een overspannen werkomgeving.

Statistieken (Kane, 2019) tonen aan dat op 15.000 artsen, 39% van de psychiaters en 50% van de MD’s van andere subspecialismen zichzelf identificeren als “burned-out.” Ongeveer 39% van de niet-artsen rapporteert ontevredenheid over de balans tussen werk en privé.

Depressie Versus Burnout

Terwijl depressie en burnout elkaar overlappen, verschillen ze – elk met karakteristieke oorzaken en behandelingen.

Burnout

Burnout is geen medische aandoening; het is een beroepsconditie. De 11e herziening van de Internationale Classificatie van Ziekten (ICD-11), aangenomen in 2019 en van kracht in 2022, kent “burn-out op het werk” toe aan de conditiecode QD85.

De prestigieuze Mayo Clinic biedt deze statistieken over de balans tussen werk en privéleven:

• ongeveer 66% van de algemene bevolking is tevreden
• ongeveer 33% van de artsen voelt zich tevreden

Een bijgewerkte studie van Shanafelt et al., 2019 toonde aan dat burn-out en tevredenheid met werk-privé-integratie onder Amerikaanse artsen tussen 2014 en 2017 met ongeveer 1,6% verbeterden. Artsen in ziekenhuizen en corporaties zijn ontevredener dan zelfstandige artsen. Ongeveer 69% van de artsen in bedrijven en ziekenhuizen rapporteert burn-out, vergeleken met 51% van degenen die niet in instellingen werken. Alle groepen rapporteren verlaagde empathie parallel aan gevoelens van burn-out.

Drie clusters definiëren het burn-outsyndroom:

1. Emotionele en fysieke uitputting

2. Depersonalisatie en cynisme

3. Een verminderd gevoel van persoonlijke effectiviteit

Uitputting omvat fysieke vermoeidheid en emotionele uitputting met traag herstel en onopgeloste emotionele dissonantie. Eetlust en slaap ondergaan een achtbaanpatroon. De lijder is ongelukkig maar meestal niet depressief.

Depersonalisatie is het gevoel van onwerkelijkheid over zichzelf of de omgeving. Het treedt op bij extreme stress of vermoeidheid. Dergelijke spanning is potentieel trauma-inducerend. Cynisme over de oprechtheid van anderen en de eigen competentie organiseren zich in afstompende houdingen, oordelen, en demoraliserende kritiek. Overweldigende stress leidt tot voortdurende fysieke en emotionele terugtrekking. Zo kan frequent absenteïsme de afstandelijkheid van burnout laten zien.

• Wat is burnout?
• Vind een therapeut bij mij in de buurt

Een verminderd gevoel van persoonlijke effectiviteit gaat gepaard met een gevoel van verlies van controle over iemands baan. Hierdoor voelen degenen die zichzelf burn-out noemen zich steeds minder in staat om helder te denken, problemen op te lossen en actie te ondernemen.

Hoewel burn-out in elke werkcontext kan voorkomen, is het het meest opmerkelijk in de geneeskunde – het totale percentage is ongeveer 54% van alle artsen. De specifieke oorzaak is werkgerelateerd – “administratieve last” en geen controle over de werklast, d.w.z,

Individuele stressreductie, mindfulness benaderingen, verbeterde levensstijl routines, en het verminderen van werk-gerelateerde stressoren zijn erkende interventies.

Depressie

Depressie wordt in de laatste Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders aangeduid als “major depressive disorder”, met een geschatte prevalentie van ongeveer 12% over het hele leven. De gemiddelde leeftijd van begin is ongeveer 40 jaar. De oorzaken zijn combinaties van genetische, familiale en milieutriggers, niet alleen de stress die de sleutel is tot burn-out. Klinische depressie is alomtegenwoordig op alle gebieden van iemands leven, niet alleen op het werk. Behandelingen omvatten psychotrope medicijnen en psychosociale en gedragstherapieën. Specifieke tekenen en symptomen zijn onder meer:

• Depressieve stemming
• Verminderde interesse of plezier in de activiteiten van het leven-“anhedonia”
• Verlies van gewicht (meer dan 5% van het normale gewicht in een maand) of toename of afname van eetlust
• Te weinig of te veel slaap
• Agitatie of overmatige traagheid
• Vermoeidheid of oppervlakkig energieniveau
• Gevoelens van waardeloosheid of ongepast schuldgevoel met chronische zelfkritiek en afkeer
• kritiek en afkeer
• verminderde concentratie
• terugkerende gedachten aan de dood

Minderval strekt zich uit tot sociaal, beroeps-, en dagelijks functioneren, niet alleen iemands baan.

Geen enkel symptoom is te wijten aan een medische aandoening, medicatie of illegaal drugsgebruik.

Er zijn geen medische tests of biomarkers routinematig geïdentificeerd. Geschat wordt dat tweederde van alle depressieve patiënten zelfmoordgedachten heeft.

Rouw is geen depressie. Verdriet wordt gekenmerkt door een leeg gevoel en herinneringen aan de verloren persoon. Anhedonie, zelfbeschadiging en suïcidale gedachten maken geen deel uit van de rouwreactie en rouwverwerking. Het gevoel van eigenwaarde blijft behouden. Rouw vereist geen medische behandeling en verdwijnt na ongeveer een jaar.

Burnoutbewustzijn gebruiken om het syndroom te voorkomen

Depressie en burnout op het werk zijn belemmerende omstandigheden. Depressie is een psychiatrische diagnose. Burnout, geen diagnose, is een verschijnsel op de werkplek. Depressieve stoornissen zijn goed bestudeerd, en er zijn behandelingen in overvloed. Interventies voor burnout zijn nog in ontwikkeling.

Het primaire doel van burnoutpreventie is het stoppen van de burnoutcyclus (Ninivaggi, 2019). In het begin is enthousiasme aanwezig. Langdurige werkgerelateerde stress, niet geïsoleerd en van korte duur, brengen ontevredenheid over het werk. Teleurstelling en vermoeidheid zetten in; werknemers distantiëren zich en haken af. Frustratie leidt tot cynisme en onverschilligheid. Onmacht om de situatie te veranderen gaat gepaard met professionele vervreemding. Burnout treedt dan op als uitputting, depersonalisatie en een gevoel van mislukking – dit alles leidt ertoe dat men overweegt zijn baan op te geven.

Individuele strategieën bevorderen de integratie van leven en werk, opgewaardeerd met mindfulness, stressreductie, dieet, lichaamsbeweging en tijdmanagement. Coaching en mentoring laten zien hoe goed het proces verloopt. Deze feedback verfijnt verbeteringsplannen. Het leren van compassie voor jezelf en anderen bouwt veerkracht op. Dit minimaliseert de nadelige effecten van stress, de kern van opkomende burn-out.