Alai

Inleiding

Tijdens de laatste week van de Conventie voelde Edmund Randolph zich duidelijk ongemakkelijk over het definitieve ontwerp van de Grondwet dat uit het rapport van de Stijlcommissie naar voren kwam. Hij riep op tot een tweede conventie en dat werd een hardnekkig thema van de Antifederalisten uit Virginia en New York, die terug wilden naar de structuur van de Articles of Confederation. Aan de andere kant uitte George Mason, auteur van de Verklaring van Rechten van Virginia, de wens dat “het plan voorafgegaan door een Bill of Rights het volk veel rust zou geven” en gemakkelijk voor te bereiden zou zijn gezien de aanwezigheid van verklaringen van staten. Zijn motie, alleen gesteund door Elbridge Gerry, werd overbodig geacht.

Het is duidelijk dat Mason Philadelphia zeer ontstemd verliet over wat er had plaatsgevonden. Schrijvend aan Jefferson op 24 oktober 1787, merkt Madison op dat “Col. Mason Phila. inderdaad in een buitengewoon slecht humeur verliet. Een aantal kleine omstandigheden die gedeeltelijk voortkwamen uit het ongeduld dat tegen het einde van de zaken heerste, werkten samen om zijn bitterheid aan te wakkeren. Hij keerde terug naar Virginia met een vaste wil om de goedkeuring van het plan zo mogelijk te voorkomen. Hij beschouwt het ontbreken van een Bill of Rights als een fataal bezwaar.” Madison concludeert: “Zijn gedrag heeft de graaf van Fairfax, en in het bijzonder de stad Alexandria, veel aanstoot gegeven. Hij is al geïnstrueerd om in de Assemblee het bijeenroepen van een Conventie te bevorderen, en zal waarschijnlijk ofwel niet worden afgevaardigd naar de Conventie, ofwel worden vastgebonden door zijn uitdrukkelijke instructies.”

Tegen de zomer van 1787, met uitzondering van de omissie door de Constitutionele Conventie, was er een opkomend “weloverwogen gevoel van de gemeenschap” dat een Bill of Rights ofwel als voorwoord of als onderdeel van constitutionele documenten moest worden ingevoegd. En dat de Amerikanen, zoals Jefferson opmerkte in de opmerkelijke gedachtewisselingen met Madison, gewend waren geraakt aan een bill of rights, was iets wat alle liefhebbers van een vrije regering konden verwachten. En, hoe goed het werk van de Grondwet ook was, er was nog steeds de noodzaak om de unie volmaakter te maken.

Opponenten van ratificatie van de Grondwet voerden aan dat het ontbreken van een bill of rights aantoonde dat de rechten onder de voorgestelde Grondwet onveilig waren. Zij vonden de argumenten van de voorstanders op zijn best ingenieus: hoe kon de grondwet een bill of rights zijn (een argument van James Wilson en Alexander Hamilton), maar toch bepaalde rechten bevatten (Hamilton wees op artikel I, sectie 9) en dan fundamentele rechten als godsdienstvrijheid, persvrijheid en juryrechtspraak negeren? Hoe kan men het Congres de macht geven om te regeren (Artikel I, Sectie 8) en de grondwet voorrang geven boven de wetten van de staten (Artikel VI) en toch beweren dat de Grondwet een document is waarin, volgens Wilson, in zijn State House Speech, “alles wat niet gegeven is, is voorbehouden”? Aldus betoogde de Antifederalist Brutus. En zo redeneerde ook de minderheid van Pennsylvania tijdens de ratificatieconventie in Pennsylvania.

Maar onder deze steun van de Antifederalisten voor een traditionele Bill of Rights om de reikwijdte van de regering te beperken, schuilde een meer uitgesproken groep Antifederalisten die voorstander waren van wijzigingsvoorstellen die de macht en de structuur van de nieuwe federale regering terug zouden brengen in de richting van de Artikelen van de Confederatie. Het is van het grootste belang voor de politieke dimensie van de Bill of Rights dat het onderscheid tussen amendementen op de grondwet en een bill of rights duidelijk blijft. Het feit dat de Amerikaanse Bill of Rights uiteindelijk verschijnt als 10 amendementen op de grondwet is het resultaat van de politiek van het Eerste Congres en de verschuivende betekenis en gebruik van taal ten tijde van de Amerikaanse stichting. Zie bijvoorbeeld de verschuiving in de betekenis van zowel republicanisme als federalisme.

Interessant is dat zelfs nadat de vereiste negen staten de Grondwet hadden geratificeerd, Mason en Gerry steeds meer geïnteresseerd raakten in amendementen die de structuur en de bevoegdheden van de nieuwe regering veranderden en steeds minder geïnteresseerd raakten in het beperken van de reikwijdte ervan door middel van een bill of rights. Toen de grondwet eenmaal was geratificeerd, nam Madison in het Eerste Congres de positie in die voorheen door Mason en Gerry tijdens de Conventie van Philadelphia werd ingenomen.

A. Constitutionele Conventie en de vroege Federalistische/Antifederalistische Uitwisseling (september 1787 tot december 1787)

1. Edmund Randolph’s Bezwaren (10 september 1787)
   Edmund Randolph somt twaalf bezwaren op die hij had tegen het ondertekenen van de Grondwet. Hij zou echter tekenen met dien verstande dat “een andere algemene conventie” zou worden bijeengeroepen “met volledige bevoegdheid om de door de staatsconventies voorgestelde wijzigingen aan te nemen of te verwerpen.”
2. George Mason’s oproep voor een Bill of Rights (12 september 1787)
   Het rapport van de Stijlcommissie werd op 10 september gepresenteerd. Op 12 september stelde George Mason, gesteund door Elbridge Gerry, voor om een commissie in te stellen die een voorwoord voor een Bill of Rights moest opstellen, gemodelleerd naar “the state declarations.”
3. George Mason’s Bezwaren tegen de Grondwet (oktober 1787)
   De eerste van George Mason’s tien bezwaren tegen de Grondwet begint met: “Er is geen verklaring van rechten.” In het bijzonder “is er geen verklaring van welke aard dan ook voor het behoud van de persvrijheid, de juryrechtspraak in civiele zaken, noch tegen het gevaar van staande legers in tijden van vrede.” Mason’s standpunt is dat een federale wet van rechten zowel noodzakelijk als waardevol is. Hij was bezorgd dat het Congres de suprematieclausule en de noodzakelijke en juiste clausule zou misbruiken. De suprematieclausule maakt de federale wetten “boven de wetten en grondwetten van de verschillende staten verheven.” Dus, “de verklaring van rechten, in de afzonderlijke staten, zijn van geen veiligheid.” De “necessary and proper” clausule stelt het Congres in staat “monopolies toe te kennen in handel en commercie, nieuwe misdaden uit te roepen, ongewone en zware straffen op te leggen, en hun macht uit te breiden zo ver als zij passend achten.”
4. Toespraak in het “State House” door James Wilson (6 oktober 1787)
   De “State House” toespraak van James Wilson was de eerste officiële verdediging van de Grondwet en reageerde direct op de bezwaren die George Mason in de laatste maand van de Conventie had geuit. De toespraak werd gepubliceerd in de Pennsylvania Herald en wijd verspreid als “een gezaghebbende uitleg” van de Grondwet. Wilson betoogde dat op het niveau van de staat een “bill of rights” noodzakelijk en nuttig is omdat “alles wat niet is voorbehouden, gegeven is”, maar “overbodig en absurd” op federaal niveau omdat “alles wat niet is gegeven, voorbehouden is”. Wilson’s theorie van “onderscheid” werd aangehaald door zowel voor- als tegenstanders.
5. Brief van Richard Henry Lee aan Edmund Randolph (16 oktober 1787)
   Deze brief van Lee aan Randolph bevat een lijst van voorgestelde amendementen. Lee presenteerde ze oorspronkelijk in één doorlopende paragraaf; om de lezer te helpen, hebben we de paragraaf opgesplitst in veertien thematische divisies. Lee herhaalt Mason’s bewering dat een bill of rights noodzakelijk en gepast is en verwoordt het traditionele argument dat een bill of rights nodig is om het volk te beschermen tegen de tirannie van de weinigen die de macht hebben.
6. Elbridge Gerry’s bezwaren tegen de grondwet (18 oktober 1787)
   De antifederalist Elbridge Gerry legt de wetgevende macht van Massachusetts zijn voornaamste redenen voor om de grondwet op 17 september 1787 niet te ondertekenen, met de woorden “…dat er geen adequate voorziening is voor een vertegenwoordiging van het volk; dat zij geen zekerheid hebben voor het recht van verkiezingen; dat sommige van de bevoegdheden van de wetgevende macht dubbelzinnig zijn, en andere onbepaald en gevaarlijk, dat de uitvoerende macht vermengd is met en een ongepaste invloed zal hebben op de wetgevende macht; dat de rechterlijke macht onderdrukkend zal zijn; dat verdragen van het hoogste belang door de president kunnen worden gesloten met het advies van twee derde van een quorum van de Senaat; en dat het systeem zonder de zekerheid is van een wetsvoorstel van rechten.” Hij dringt erop aan dat het plan wordt gewijzigd voordat het wordt aangenomen.
7. Brutus II Essay (1 november 1787)
   In het tweede van zestien essays die hij publiceerde in de New York Journal, sluit de vooraanstaande New Yorkse antifederalist Brutus zich aan bij de argumenten van Mason en Lee. Er bestond bij hem geen twijfel over dat het nieuwe regeringsplan van scheiding der machten, tweekamerstelsel en federalisme integendeel de macht concentreerde in de handen van enkelen. Er is ook opmerkelijke uniformiteit, aldus Brutus, ten aanzien van de specifieke individuele rechten die bescherming behoeven: recht van geweten, persvrijheid, vrijheid van vereniging, geen onredelijke huiszoekingen en inbeslagnemingen, berechting door een jury in civiele zaken, en geen wrede en ongebruikelijke straffen.
8. Federalist No. 10 (22 november 1787)
   Madison stelde dat de beste beveiliging voor individuele rechten de bevordering is van een uitgebreid systeem van tegengestelde en rivaliserende belangen die, op hun beurt, worden gefilterd in de instellingen van de overheid door middel van een stelsel van vertegenwoordiging.
9. The Dissent of the Minority of the Convention of Pennsylvania (18 december 1787)
   Ondanks het feit dat Pennsylvania voor ratificatie van de Grondwet stemde, had het Rapport dat door de drieëntwintig tegenstanders uit Pennsylvania was uitgebracht, een aanzienlijke invloed op de daaropvolgende campagne. In het rapport werden twee verschillende soorten amendementen voorgesteld. Enerzijds riep de minderheid op tot amendementen die de beginselen van de Articles of Confederation zouden herstellen. Deze waren onvriendelijk voor de Grondwet. Anderzijds stelden zij voor een verklaring van rechten aan de Grondwet toe te voegen. Wat de eerste, vierde, vijfde, zesde, zevende en achtste amendementen op de Grondwet werden, stonden op hun lijst.

B. Voorstellen van een Bill of Rights en latere ratificatie (januari 1788 tot juli 1788)

1. Federalist No. 37 (11 januari 1788)
   Dit is het eerste van 15 essays van Madison over de “grote moeilijkheden” waarmee de stichters in Philadelphia werden geconfronteerd. Madison informeert zijn lezers dat “een foutloos plan niet te verwachten was.” Hij herinnert zijn lezers eraan dat “de ervaring ons heeft geleerd dat geen vaardigheid in de wetenschap van de regering tot nu toe in staat is geweest om met voldoende zekerheid de drie grote provincies te onderscheiden en te definiëren: de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht.”
2. Federalist No. 51 (6 februari 1788)
   Dit is het laatste van 15 essays van Madison over de “grote moeilijkheden” waarmee de stichters in Philadelphia werden geconfronteerd. Madison betoogt dat “in een vrije regering de zekerheid voor burgerrechten dezelfde moet zijn als die voor religieuze rechten. Het bestaat in het ene geval uit de veelheid van belangen, en in het andere uit de veelheid van sekten”. Madison’s grotere argument is dat, hoewel moeilijk, de regering zo moet worden gestructureerd dat elke tak elkaar kan controleren en in evenwicht houden en zo de politieke vrijheid veilig kan stellen.
3. Amendementen voorgesteld tijdens de Conventie van Massachusetts tot bekrachtiging (6 februari 1788)
4. Amendementen voorgesteld tijdens de Conventie van South Carolina tot bekrachtiging (23 mei 1788)
5. Amendementen voorgesteld tijdens de Conventie van South Carolina tot bekrachtiging (23 mei 1788), 1788)
6. Amendementen voorgesteld tijdens de New Hampshire ratificatieconventie (21 juni 1788)
7. Bill of Rights en Amendementen voorgesteld tijdens de Virginia ratificatieconventie (25 juni 1788)
8. Federalist No. 84 (16 juli 1788)
   Een ander onderscheid waarop de Federalisten zich beriepen was het verschil tussen een monarchie en een republiek. In Federalist No. 84 merkt Alexander Hamilton op dat “bill of rights in hun oorsprong bedingen zijn tussen koningen en hun onderdanen, inperkingen van voorrecht ten gunste van voorrecht, voorbehouden van rechten die niet aan de vorst zijn overgeleverd.” Federalist 84 was de eerste die de controverse over de Bill of Rights rechtstreeks behandelde.
9. Bill of Rights and Amendments Proposed during the New York Ratifying Convention (July 26, 1788)
10. The Madison-Jefferson Exchange on Ratification and the Bill of Rights, Part I (December 1787 to July 1788)
    De briefwisseling tussen Madison in de Verenigde Staten en Jefferson in Parijs is een cruciaal onderdeel van het verhaal over de goedkeuring van de Bill of Rights. Madison vatte het politieke probleem samen dat door de grondwet moest worden opgelost: “Om instabiliteit en onrechtvaardigheid in de wetgeving van de Staten te voorkomen.” Wat Madison wist te bereiken, legde hij uit, was de schepping van een uitgebreide republiek die de burgerlijke en religieuze rechten van individuen zou beschermen tegen het gevaar van meerderheidsfacties. Jefferson reageerde positief, maar had moeite met het argument van James Wilson dat een wetsvoorstel overbodig was. Hij herinnerde Madison eraan dat “een wet van rechten is waar de mensen recht op hebben tegenover elke regering op aarde, algemeen of bijzonder; en wat geen enkele rechtvaardige regering zou mogen weigeren, of op gevolgtrekking berusten.”