Dit artikel onderzoekt Franklin D. Roosevelts concept van en relatie met het Democratic National Committee tijdens zijn presidentschap. Het betoogt dat Roosevelt in de jaren 1920 het DNC wilde reorganiseren om het te gebruiken als een middel om van de Democratische Partij een meer uitgesproken liberale partij te maken in haar ideologie en beleidsagenda en meer democratisch en participatief in haar besluitvorming en fondsenwervingsprocessen. Het artikel onthult echter dat hij na zijn verkiezing tot president niet langer probeerde de DNC voor dit doel intern te hervormen en dat hij zich zou verlaten op het nastreven van de New Deal beleidsagenda voor het liberaliseren van de Democratische Partij, terwijl hij de speciale afdelingen van de DNC zou gebruiken om liberale belangengroepen en stemblokken die zich aangetrokken voelden tot Roosevelt en de New Deal te coöpteren. Dit artikel concludeert dat de uitbreiding van speciale DNC-afdelingen voor zwarten, vrouwen en arbeiders tot gevolg had dat de DNC tegen 1945 een betere afspiegeling vormde van en ontvankelijker was voor liberaal georiënteerde stemblokken en belangengroepen.