Hiel, in de anatomie, achterste deel van de menselijke voet, onder de enkel en achter de voetboog, en het overeenkomstige deel van de voet bij andere zoogdieren die met hun hielen de grond raken, zoals de wasbeer en de beer; het komt overeen met de punt van het spronggewricht bij hoefdieren en zoogdieren die op hun tenen lopen (b.v. paard, hond, kat). Het ingesloten sprongbeen, de calcaneus, verschijnt het eerst bij de krokodilachtige reptielen; het ging bij vogels verloren door fusie met andere sprong- en middenvoetsbeentjes, maar bleef bij zoogdieren behouden.
© JoLin/.com
Bij de mens bestaat de hiel uit de calcaneus (grootste van de tarsale botten), daaronder gedempt door een slijmbeurszak, vetkussen, en verdikte huid. De calcaneus is ruwweg rechthoekig en articuleert van boven met het sprongbeen en van voren met het cuboid, een ander bot van de voetwortel. Achteraan neemt een geruwd gebied, de tuber calcanei, een groot deel van het gewicht op bij het staan. Aan één kant hiervan bevindt zich een klein uitsteeksel, de processus lateralis, dat alleen bij de mens is ontwikkeld en verband houdt met het evenwicht in rechtopstaande positie. De achillespees (tendo calcaneus) hecht aan de achterrand van de calcaneus. De calcaneus fungeert zowel als hefboom voor de kuitspieren bij het lopen en als gewichtdragende structuur bij het staan.