Georgia Dixon
Het is bijna niet te geloven dat het al meer dan 25 jaar geleden is dat Queen-frontman Freddie Mercury op slechts 45-jarige leeftijd overleed. De ster, die in 1991 overleed, was niet alleen beroemd om zijn ongelooflijke talent en vocale bereik, maar ook voor zijn werk in het brengen van bewustzijn en broodnodige geld voor HIV/AIDS onderzoek.
Nu, in een nieuw boek, Somebody to Love: The Life, Death and Legacy of Freddie Mercury door Matt Richards, is onthuld hoe de iconische zanger het nieuws van zijn AIDS-diagnose aan de rest van Queen bracht.
Volgens Mercury’s overleden partner, Jim Hutton, vertelde hij het zijn bandleden tijdens een diner in Montreux, Zwitserland, waar hun opnamestudio was gevestigd (en waar nu een standbeeld staat ter ere van Mercury).
“Iemand aan tafel was verkouden, en het gesprek kwam op de vloek van ziekte,” vertelde Hutton. “Het was toen dat Freddie, die er nog redelijk goed uitzag, zijn rechter broekspijp oprolde en zijn been naar de tafel optilde om de anderen de pijnlijke, open wond te laten zien die aan de zijkant van zijn been huilde. ‘Jullie denken dat jullie problemen hebben,’ zei hij tegen hen. ‘Nou, kijk hier eens naar.’ Net zo snel als hij het had genoemd, veegde Freddie het onderwerp weer van tafel.”
Brian May herinnert zich de gebeurtenissen echter iets anders dan Hutton, die niet bij het diner aanwezig was. “We wisten het al een hele tijd, heel, heel geleidelijk, omdat de tekenen er begonnen te zijn, en er kwam een dag dat hij gewoon zei: ‘Kijk, jullie hebben waarschijnlijk al uitgezocht waar ik mee te maken heb. Ik heb dit ding, en voor zover ik weet is er geen genezing en ik heb nog maar een bepaalde tijd te gaan. Ik wil dit gesprek voeren, ik wil dat het leven verder gaat zoals het nu is, ik wil platen maken, ik wil niet dat iemand het weet, ik wil niet dat iemand er vanaf dit moment over praat en dat is het.’ Dat is wat hij zei.
“We wisten dat hij vreselijk ziek was; het was eigenlijk alleen maar een bevestiging van wat we al hadden geraden,” legde Rodger Taylor uit. “Maar het werkelijk horen was verschrikkelijk. Heel lang hebben we geprobeerd onszelf wijs te maken dat het andere dingen waren.”
“Hij heeft nooit om medeleven van iemand anders gevraagd,” voegde May eraan toe. “Hij was een erg sterk persoon en hield er altijd van om zijn eigen lot in handen te hebben. Hij wist dat als hij het wel bekend zou maken zijn leven een circus zou worden en hij verhinderd zou worden om met zijn zaken bezig te zijn, namelijk muziek maken. Hij wilde dat het business as usual zou blijven tot het einde.
“Er was geen drama, geen tranen in zijn ogen. Hij was ongelooflijk in zichzelf gekeerd. We hadden niet het gevoel dat we er met iemand over konden praten. Het was vooral moeilijk om er openlijk over te liegen tegen onze vrienden. En natuurlijk moesten we toekijken hoe deze ongelooflijk getalenteerde, sterke man, in de bloei van zijn leven, langzaam wegkwijnde. Er was een verschrikkelijk gevoel van hulpeloosheid.”