Transgenders krijgen vaak te maken met geweld en intimidatiegedrag vanwege hun genderidentiteit en -expressie (gender-based harassment). Melissa Griffiths, 49, uit Melbourne, weet dit maar al te goed en wil het verhaal veranderen.
Ik verhuisde naar Australië in 1999, 29 jaar oud, voor zowel persoonlijke als werkgerelateerde redenen. In 2015 begon ik aan mijn transitie die nog steeds een doorlopend proces is.
Als transgender persoon leef ik dag in dag uit met mensen die me in het openbaar mishandelen of me aanstaren alsof ik een alien ben.
Maar het begon niet pas als volwassene.
Als kind dat opgroeide in Auckland in de jaren 80 wilde ik bij de meisjes zijn en in die tijd was trans nog geen woord.
Ik herinner me dat ik voor het eerst werd lastiggevallen tijdens het Brigade Kamp toen de teamleider de jongens aanmoedigde om mij onder water te gooien. Ik schrok ervan.
Op de middelbare school paste ik ook niet bij de kinderen. Ik voelde me altijd anders dan zij.
Als volwassene en transgender vrouw, heb ik te maken gehad met een gemengde verzameling reacties van mensen.
Wat het vaakst voorkomt, zijn passief agressieve blikken van zowel mannen als vrouwen als ik in mijn dagelijkse leven over straat loop of in het openbaar vervoer zit.
Wat het vaakst voorkomt, zijn passief agressieve blikken van zowel mannen als vrouwen als ik in mijn dagelijkse leven over straat loop of in het openbaar vervoer zit.
In andere gevallen, zoals wanneer ik een bar binnenloop met een pruik op en een jurk aan, is het niet ongebruikelijk dat mensen beginnen te lachen en dingen roepen in de trant van: ‘Het is een man in een jurk’ om me in verlegenheid te brengen. Bij zulke gelegenheden krijg ik een paniekaanval en word ik erg angstig.
Simpele dagelijkse dingen zoals naar de supermarkt gaan resulteerde in verbale opmerkingen van:
Omdat ik als vrouw gekleed ben, ben ik ook wel eens uit een taxi gezet en in een lingeriewinkel werd ik genegeerd of met tegenzin bediend, maar in sommige gevallen was het ook goed. Het hangt ervan af wat voor behandeling ik krijg. Sommige mensen kunnen aardig zijn en glimlachen terwijl anderen me onverschillig zullen behandelen.
Over het algemeen wil ik niet dat een groep mensen mij belet mijn leven te leiden, maar bepaalde reacties hebben wel een psychische invloed op mij.
Ik heb een paar keer aangifte gedaan van incidenten. Het is ongemakkelijk om te klagen over iemands gedrag, maar ik heb me bij bepaalde gelegenheden gedwongen gevoeld om dat te doen. Ik had een agent van de beschermingsdienst die me aanstaarde en me een nare blik toewierp. De brigadier op het politiebureau was er heel goed over en heeft het heel goed afgehandeld. Ik kreeg uiteindelijk een verontschuldiging, dus dat was een positieve zaak. Ik erken dat het gewoon iemands houding is en geen afspiegeling van de politie of de beschermingsdiensten.
Seksuele intimidatie is niet ongewoon in de transgemeenschap en gelukkig heb ik nog maar één keer meegemaakt dat een man me in mijn rok betastte. Ik heb ook wel eens gevoeld dat ik op straat werd gevolgd. In zulke gevallen verander ik van richting om ze kwijt te raken of loop ik een drukkere straat in, maar het blijft griezelig om mee te maken te hebben.
Als gevolg van al deze incidenten ga ik niet zoveel uit als vroeger.
Als gevolg van al deze incidenten ga ik niet zoveel uit als vroeger. Als ik in een uitgaansgelegenheid ben, volg ik mijn intuïtie om te zien of het veilig is of niet en handel ik daarnaar. Als ik word aangestaard en me ongemakkelijk begin te voelen, ga ik waarschijnlijk weg.
De realiteit is dat ik niet altijd naar een homobar wil gaan om me veilig te voelen. Het is 2020 en ik voel dat we hier in Australië nog steeds een conservatieve samenleving zijn. We denken graag dat we modern en vooruitstrevend zijn en in veel opzichten is dat ook zo, maar in veel opzichten zijn we nog steeds erg timide.
Het gevoel dat ik me tegenwoordig veilig voel, hangt af van waar ik me in de stad bevind en in welk deel van de stad. s Nachts moet ik voorzichtiger zijn in welke straten ik loop.
Een tijd waarin ik me wel veilig voelde was toen ik Sydney bezocht toen de sperwetten nog bestonden. Ik voelde me zelfverzekerd om alleen over straat te lopen en terug te gaan naar mijn hotel. Ik vond het een geweldig idee.
Mijn geestelijke gezondheidspraktijk houdt in dat ik in het openbaar een gevoel van waardigheid onthoud, dus ik reageer niet op blikken en opmerkingen van mensen en ga gewoon door. Ook moet ik kalm blijven als ik online mensen treiter of ongepaste opmerkingen maak.
Ik neem de tijd om alleen te zijn en positieve dingen te doen, zoals schrijven om mensen voor te lichten over transkwesties en modellenwerk, wat me helpt om me mooi te voelen in mijn eigen lichaam en geest.
Ik neem de tijd om alleen te zijn en positieve dingen te doen, zoals schrijven om mensen voor te lichten over transkwesties en modellenwerk, wat me helpt om me mooi te voelen met mijn eigen lichaamsbeeld.
Het is belangrijk om een gezond evenwicht te bewaren en een gevoel voor humor helpt me om te gaan met mijn geestelijke gezondheidsproblemen en om een mentor te hebben om mee te praten als deze problemen zich voordoen. Ik neem alle nodige voorzorgsmaatregelen om mezelf zo goed mogelijk te beschermen.
Als je hulp nodig hebt, neem dan contact op met Headspace, Beyond Blue of Lifeline op 13 11 14.
