Zoals de naam al doet vermoeden, bestaat een cocktail uit laagjes van verschillende ingrediënten, vaak met contrasterende kleuren. Dit effect wordt bereikt door elk ingrediënt voorzichtig in het glas te gieten, zodat het op zijn voorganger drijft.
Het succes van deze techniek hangt af van de dichtheid (soortelijk gewicht) van de gebruikte vloeistoffen. Als vuistregel geldt: hoe minder alcohol en hoe meer suiker een ingrediënt bevat, hoe zwaarder het is. De zwaarste ingrediënten moeten eerst worden gegoten en de lichtste als laatste. Siropen zijn alcoholvrij en bevatten veel suiker, dus zijn ze meestal het zwaarste ingrediënt. Likeuren, die veel suiker bevatten en minder alcohol dan sterke drank, zijn meestal het op een na zwaarste ingrediënt. De uitzondering op deze regel is room en roomlikeur, die kunnen drijven.
Een merk van een bepaalde likeur kan zwaarder of lichter zijn dan een ander. De relatieve temperatuur van de ingrediënten kan ook van invloed zijn op hun vermogen om te drijven of te zinken. Daarom is een zekere mate van experimenteren onvermijdelijk bij het maken van gelaagde dranken.
Layering kan worden bereikt op een van de twee manieren. De eerste manier is door de vloeistof langs de spiraalvormige steel van een barlepel te gieten, waarbij het platte, schijfvormige uiteinde van de lepel boven het oppervlak van de drank wordt gehouden. Je kunt ook het kelkvormige uiteinde van een barlepel (of een soeplepel) in contact houden met de zijkant van het glas en boven het oppervlak van de drank houden en er langzaam overheen gieten. De term ‘float’ verwijst naar het aanbrengen van het laatste ingrediënt van een cocktail op het oppervlak.
Abonneren