Zowat 97 procent van al het water op aarde bevindt zich in de oceaan. Volgens het National Geophysical Data Center van NOAA bevindt zich naar schatting 321.003.271 kubieke mijl water in de oceaan. In één kubieke mijl zeewater wordt het gewicht van het zout in dat zeewater geschat op ongeveer 120 miljoen ton, aangezien ongeveer 3,5 procent van het gewicht van zeewater zout is. Dit betekent dat er ruwweg 38,5 quadriljoen ton zout in de oceanen zit.
Het zwaarste object dat ooit fysiek op aarde is gewogen, is NASA’s Revolving Service Station op Kennedy Space Center. Het weegt 2.423 ton. Er zouden 15,9 triljoen Revolving Service Stations nodig zijn om het gewicht van het zout in de oceanen te evenaren.
Dit is zoveel zout dat als het op de een of andere manier uit de oceaan zou worden verwijderd en gelijkmatig over het hele oppervlak van de aarde zou worden verspreid, het een laag van meer dan 500 voet dik zou vormen. Dat is het equivalent van ongeveer de hoogte van het Washington Monument in Washington D.C. of ongeveer de hoogte van een gebouw van veertig verdiepingen.
Er is een eenvoudig antwoord waarom de oceanen zout zijn. Ze zijn zout door gesteente van het land. Regen die op het land valt, bevat kooldioxide waardoor het licht zuur wordt door de vorming van koolzuur. De regen erodeert het gesteente zowel fysisch als chemisch, en de opgeloste mineralen worden afgebroken tot ionen. Deze ionen vinden uiteindelijk hun weg naar de oceanen. De ionen die niet door organismen worden gebruikt, blijven in de oceaan achter en nemen in concentratie toe. De twee ionen met de hoogste concentratie in de oceaan zijn natrium en chloride. Zij vormen 90 procent van de ionen in zeewater. Natriumchloride is de verbinding die wordt gevormd en die zout is.
Twee andere processen komen voor die bijdragen aan het zoutgehalte van de oceaan; hydrothermale openingen en onderwatervulkanen. Mineralen worden opgelost uit de korst en stromen in de oceaan wanneer zeewater reageert met heet gesteente.