Alai

De eerste vijftien jaar van mijn leven had ik geen problemen in mijn sociale leven.

Ik was nooit erg extravert, maar ik had altijd vrienden om me heen en voelde me zelfverzekerd in mijn sociale groep. Ik voelde me nooit alleen of niet in staat om met anderen om te gaan. Ik beschouwde mijn sociale bekwaamheid als vanzelfsprekend; ik wist niet dat het mogelijk was om het gemak te verliezen waarmee ik met anderen in contact kwam.

Helaas namen de dingen een paar maanden geleden een zeer onverwachte wending. Ik verloor twee vriendschappen in mijn leven en kreeg de klap heel hard te verwerken. Als gevolg van het gevoel vriendloos te zijn door ongelukkige omstandigheden, nam ik de schuld op me en begon ik mezelf te zien als een onbeminnelijk, onwaardig persoon die geen vrienden had door mijn eigen schuld.

Nadat ik mijn vrienden was kwijtgeraakt, begon ik sociale interactie helemaal te vermijden. Ik zat alleen tijdens de lunch met mijn computer, deed alsof ik huiswerk maakte om te voorkomen dat ik een nieuwe groep kinderen moest vinden om bij te zitten.

Ik zocht niet langer naar sociale gelegenheden, maar voelde me nog steeds verrast als ik niet werd uitgenodigd om met mensen rond te hangen, wat het probleem alleen maar verergerde.

Meer en meer begon ik de motivatie en het plezier te verliezen in dingen die te maken hadden met mijn sociale en academische leven. Kortom, ik werd depressief, en isoleerde mezelf effectief van iedereen om me heen.

Hoe te stoppen met jezelf te isoleren van andere mensen

Isolatie is een vicieuze cirkel: we isoleren onszelf omdat we niet gekwetst willen worden door anderen die ons misschien niet geliefd vinden, maar we worden nog meer gekwetst als we onszelf alleen vinden.

Het buitensluiten van mensen is niet alleen een mentale beslissing; onze acties, lichaamstaal en toon van de stem weerspiegelen onze houding ten opzichte van anderen. We worden alleen gelaten, tot onze constante opluchting en verdriet: we worden niet gekwetst, maar we worden ook niet geliefd of geaccepteerd.

We leren al snel dat alleen zijn erger is dan interactie met anderen, zelfs als er een risico is om gekwetst of in de steek gelaten te worden.

Als sociale dieren kunnen we ons leven niet in de schaduw leiden, ons verstoppend voor interactie. Eenzaamheid is onhoudbaar en destructief. Ik leerde dit na ongeveer een maand mezelf te isoleren.

Herkennen dat isolement ongezond is, is belangrijk, maar het wint de strijd tegen depressie zeker niet op zichzelf. De echte strijd in de strijd tegen depressie en isolement is het uitzoeken hoe je het kunt bestrijden.

Dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan- als je jezelf eenmaal hebt geïsoleerd, heb je een gat gegraven, en er weer uitkomen is veel moeilijker dan erin komen.

Hier zijn een paar manieren waarop ik mijn neiging om anderen weg te duwen heb overwonnen, en hoe ook jij kunt stoppen met jezelf te isoleren van andere mensen.

1. Identificeer de hoofdoorzaak van je isolement en bepaal waarom je jezelf ziet als onwaardig/onbekwaam voor interactie.

Wat is het aan sociaal zijn dat je bang maakt?

Heb je een vriend verloren of kreeg je een traumatische ruzie waardoor je gelooft dat je alleen maar gekwetst of in de steek gelaten zult worden als je dicht bij mensen komt? Denk eens na over de gedachten die door uw hoofd gaan als u met iemand omgaat.

Vertelt u uzelf dat u niet geliefd bent? Hebt u het gevoel dat u de ander zult vervelen, van streek maken of ergeren? Overtuig je jezelf ervan dat je gekwetst of in de steek gelaten zult worden omdat je dat altijd bent of nu verdient?

Wanneer ik anderen wegduwde, was dat omdat ik mezelf voortdurend vertelde dat niemand me aardig zou vinden.

Ik was ervan overtuigd dat ik in de steek gelaten zou worden door iedereen met wie ik probeerde te praten omdat niemand een gesprek met me zou willen voeren. Het was ronduit belachelijk; in het verleden was ik door veel mensen geliefd en benaderd voor advies en luchtige gesprekken.

Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk werd ik me bewust van deze gedachtepatronen en was ik in staat ze de kop in te drukken. Ik pakte elke gedachte aan en leerde ze af te doen als ze mijn hoofd binnenkwamen als onwaar.

Dit is geen verandering die van de ene op de andere dag kan gebeuren, maar simpelweg bewust worden van elke gedachte kan het verschil maken tussen genezing en een verdere spiraal in depressie.

2. Probeer opnieuw contact te maken met een oude vriend of iemand die je niet meer hebt gesproken sinds voordat je anderen begon buiten te sluiten.

Als je eenmaal de oorzaak van je isolement hebt geïdentificeerd en aangepakt, kun je weer contact maken met mensen.

Ik ben van nature een nogal gereserveerd persoon, en het ontmoeten van nieuwe mensen is een stressvolle bezigheid voor mij.

Ik wilde tijdens mijn depressie graag praten met mensen die zich niet bewust waren van mijn depressieve houding, maar het vormen van geheel nieuwe vriendschappen was in mijn emotionele toestand uit den boze.

In plaats daarvan benaderde ik mensen met wie ik in het verleden vaak had gepraat, en die zich niet gestrest voelden om hallo te zeggen.

Tegelijkertijd waren deze mensen lang genoeg met me bevriend dat ze zich niet bewust waren van mijn emotionele toestand en niet probeerden me met rust te laten omdat ik ze signalen had gegeven.

Als middelbare scholier koos ik een paar kinderen uit mijn klassen van het voorgaande jaar. Je kunt oude collega’s, buren, of zelfs studievrienden kiezen om contact mee te maken. Zelfs als het proces digitaal is, is het een geweldige eerste stap om te leren hoe je jezelf opnieuw kunt openstellen voor relaties en interacties in een veilige, niet-stressvolle omgeving.

Het is misschien zelfs beter als de persoon die je kiest ver weg woont-je hoeft je geen zorgen te maken dat je stil of ongenaakbaar bent, want als je dat bent, hoef je die persoon niet dagelijks te zien.

3. Praat met een vertrouwd persoon over je isolement.

Deze stap was extreem moeilijk voor mij, omdat ik mijn depressie beschouwde als beschamend en een plek van zwakte. Ik dacht dat eerlijk zijn over mijn probleem de zekerste manier was om in de steek gelaten te worden.

Op den duur confronteerde mijn enige overgebleven vriendin me met mijn verdriet en asociale gedrag, en ik vertelde haar hoe ik me had gevoeld. Ik legde haar uit hoe het verlies van mijn andere vrienden me had beïnvloed en hoe ik slecht over mezelf begon te denken.

Ik vertelde haar dat ik wist dat het stom en belachelijk was, maar dat het moeilijk was om de manier waarop ik interacties en mezelf zag, te veranderen.

Mijn vriendin was mild voor me, maar vertelde me dat ik echt waanvoorstellingen had en dat mijn overtuiging dat ik niet geliefd was, volledig een hersenspinsel van mijn verbeelding was. Dit te horen van iemand die dicht bij me stond, was misschien wel het krachtigste middel om me te helpen genezen.

Zoek iemand die je vertrouwt en dicht bij je voelt en laat hem of haar weten hoe je je voelt.

Als ze echt om je geven (en iemand doet dat, dat beloof ik!) zullen ze je vertellen dat je het mis hebt over jezelf. Het is belangrijk om jezelf te vertellen dat je belachelijk doet, maar het van iemand anders horen kan een veel groter en helender effect hebben.

Als een ander je ervan overtuigt dat je hun aandacht waard bent, moeten ze immers wel de waarheid vertellen om überhaupt met je te praten.

Nogmaals, leren opnieuw contact te maken met mensen na depressie en asociaal gedrag is niet gemakkelijk. Het kost tijd, tranen en veel zelfreflectie. Het proces kan vervelend lijken, maar er is geen kortere weg naar genezing voor welke ziekte dan ook, vooral geestelijke ziekten.

Houd je hoofd omhoog, vertrouw op jezelf om positieve relaties te hebben, en onthoud: als je mens bent, verdien je liefde.

Dit is een feit. Dingen zullen beter worden voordat je het weet.

Probeer je te stoppen met jezelf te isoleren van anderen? Heeft dit artikel je geholpen?