Het grote pijndebat: ijs vs. warmte. Beide kunnen helpen de pijn te verzachten en ontstekingen te verminderen. Maar welke moet u gebruiken en wanneer?
Het gebruik van ijs en warmte voor therapie is een eenvoudige manier om uw blessure te verzorgen of uw pijn thuis te beheersen. Er bestaat echter veel verwarring over de vraag wanneer u ijs versus warmte moet gebruiken bij blessures en pijn. Beide therapieën, ook bekend als cryotherapie en thermotherapie, zijn uitstekende manieren om ontstekingen en druk te verminderen en pijn te helpen verlichten. Om deze therapieën te laten werken, moeten ze echter op de juiste manier worden gebruikt.
Ice vs. Heat: The Difference
Naast het voor de hand liggende verschil tussen ijs en warmte, zijn er nog andere belangrijke verschillen in hoe ze pijn en letsel helpen verzachten. Bovendien zijn er verschillen in hoe het lichaam op elk van beide reageert. Daarom is het zo belangrijk om ze op de juiste manier te gebruiken om de reactie te krijgen die nodig is om pijn te verlichten en ontstekingen te verminderen.
Ontstekingen, druk en zwellingen zijn enkele van de redenen waarom pijn zo moeilijk te beheersen kan zijn als het gaat om een blessure. IJs helpt ontstekingen te verminderen en pijn te verdoven, terwijl warmte helpt spieren en stijve gewrichten te ontspannen. Terwijl warmte de bloedsomloop en doorbloeding helpt verbeteren, vermindert ijs de doorbloeding, waardoor ontsteking en zwelling afnemen.
Wanneer koelen
Als algemene vuistregel geldt dat ijs alleen moet worden gebruikt bij acute blessures, acute pijn of nieuwe blessures. Omdat een acute blessure ontstekingen en zwellingen veroorzaakt, kan ijs de pijn die met deze reacties gepaard gaat het beste dempen. Het kan ook tijdelijk de zenuwen in het gebied dempen, wat kan helpen bij het verlichten van de pijn – al is het maar voor korte tijd. U mag ijs slechts 15 tot 20 minuten per keer gebruiken.
Hoewel ijs kan helpen bij het verminderen van ontstekingen, zwellingen en pijn, zijn er enkele kleine problemen die met ijs in verband worden gebracht als het verkeerd wordt gebruikt. Als u te lang ijs gebruikt, kunnen de gewrichten in het getroffen gebied strakker en stijver gaan aanvoelen, waardoor de pijn toeneemt in plaats van afneemt. U moet vooral voorzichtig zijn met het koelen van chronische spierpijn in plaats van een blessure. Spierpijn betekent niet altijd dat er sprake is van een blessure, maar eerder van verergering. Veel voorkomende chronische pijnklachten waar u ten onrechte ijs voor gebruikt zijn rugpijn en nekpijn. Chronische rug- en nekpijn moet worden behandeld met warmte.
Wanneer warmte gebruiken
In het algemeen moet u warmte gebruiken om stijve spieren en gewrichten te ontspannen. Het is vooral goed voor het verzachten van chronische pijn, zoals rug- en nekpijn. Het helpt ook bij het verlichten van stress en spanning, die de oorzaak van stijfheid en chronische pijn kunnen zijn. Verbetering van de bloedsomloop kan stress en spanning in de getroffen gebieden helpen verlichten, wat de reden is waarom warmte zo effectief is bij het behandelen van chronische pijn. Een betere doorbloeding kan ook helpen bij het genezen van beschadigd weefsel, wat kan helpen in de latere stadia van blessureherstel. Warmtetherapie kan langer worden toegepast dan ijs, maar is vaak al binnen 15 tot 20 minuten effectief.
Je moet warmte niet gebruiken als er aanwijzingen zijn voor zwelling en ontsteking, omdat warmte deze aandoeningen kan verergeren.
De algehele therapie
Zowel ijs als warmte moeten deel uitmaken van een algeheel revalidatieplan. Geen van deze methoden werkt op zichzelf bij het herstel van blessures of pijn. In plaats daarvan zijn het gewoon aanvullende manieren om pijn, ontsteking en stress te verminderen, wat kan helpen bij het herstelproces. Een volledig therapieprogramma omvat het versterken van de spieren, het diagnosticeren van de onderliggende oorzaak en het werken aan het verhelpen van de oorzaak door verandering van gewoonte of verandering in beweging en training. Een fysiotherapeut zal vaak warmte en/of ijs gebruiken als onderdeel van zijn algemene therapiestrategie, afhankelijk van de toestand van het individu.