Alai

Haar. Haar. Haar. Iets dat voor altijd zal blijven groeien, hoezeer we er ook van afkomen. God heeft ons mensen zo gemaakt. We laten haar groeien om warmte te isoleren (ik laat het om die reden ’s winters groeien), om UV-straling te weren en om infecties tegen te gaan. Lichaamshaar voor meisjes is inspannend om aan de sociale normen te voldoen. Het is een constant onderdeel van ons leven waar we tijd aan ‘moeten’ besteden, of het nu op ons hoofd, oksels, schaamhaar, gezicht, armen en benen is. Als we ons scheren, krijgen we puistjes en zien onze poriën er supergroot uit. Als we harsen, verdragen we pijn, krijgen we uitslag MAAR de positieve kant is 2-3 weken gladheid totdat het terug begint te groeien en jeukt als een gek, vooral daar beneden- Jakkes! Als we epileren… laten we zeggen dat een langzame, stekende brandnetelpijn een accurate beschrijving hiervan is. Verdorie. We kunnen niet winnen, toch? Je moet van je lichaamshaar af’ is wat de maatschappij ons heeft laten geloven, toch? Waarom? Omdat als we lichaamshaar hebben, dat als abnormaal wordt beschouwd. Waarom? Omdat mensen zich daardoor ongemakkelijk voelen. Waarom? Omdat de maatschappij het zo heeft gemaakt dat vrouwen zonder haar de ENIGE acceptabele versie van zichzelf zijn. om eerlijk te zijn…FAAAHUCK ALL OF THAT!

Ik ben Zuid-Aziatisch en vanaf mijn 6e jaar. Ik had een dikke monobrow, lange bakkebaarden en een snor. Ik begreep het niet. Ik keek naar andere meisjes op school en dacht: ‘Waarom hebben zij geen gezichtsbeharing?’ ‘Waarom ben ik de enige?’ Ik zag dat al mijn andere klasgenoten belangstelling hadden voor mijn vrienden en minder voor mij en ik vroeg me af waarom? Ik bedoel, hoe kan iemand op die leeftijd nog zo denken? Het was de bedoeling dat ik van school zou genieten en weet je wat… tot op zekere hoogte deed ik dat ook, maar ik wist gewoon… dat een opmerking of een groep jongens en meisjes die me uitlachten vroeg of laat zou komen. Ik herinner me dat ik het mijn moeder vertelde en dat ze zei: ‘Trek je er niets van aan, beta’ en ik probeerde het niet, maar ik denk dat ze niet begreep hoe erg het was. Ik had meer haar dan mijn moeder en zij epileerde haar eigen haar en ik had zoiets van ???? Ik vergeleek mijn haar met dat van haar en vroeg: “Mama, waarom heb ik meer haar dan jij?” Ik was helemaal in de war omdat ontharingsproducten beschikbaar waren, ik was ermee omringd maar kon ze nooit gebruiken omdat ik te jong was. Ik bedoel, ik had het zeker moeten kunnen gebruiken omdat ik me een geval van ADVERSE CIRCUMSTANCES voelde, maar helaas niet. Ik heb de genetica van mijn vader, hij is degene met het haar en niet zozeer mijn moeder. DAMN IT! Echter, het haar op mijn hoofd is BADASS! Bedankt papa daarvoor!

Op de lagere school schaamde ik me zo als we in de kring zaten. Een jongen wilde niet naast me zitten, hij zei “oh nee nee ik wil daar niet zitten, haar harige armen zullen me aanraken ew” en dat was een van de velen. Het was waar iedereen bij was en ik wist eigenlijk niet wat ik moest doen behalve overvloedig zweten want alle ogen waren op mij gericht. Leraren hadden toen geen idee wat ze moesten zeggen of doen. Het is alsof aanmoediging, empowerment en geruststelling niet echt bestonden…DE IRONIE. Als je een kind een standje gaf, luisterden ze niet en deden ze het nog een keer en nog een keer. Het voelde allemaal bizar op die leeftijd. Wat voor mij ook zo gek was, ik kon mijn Zuid-Aziatische vrienden, die ook haar hadden zoals ik, niet eens vertellen hoe ik me voelde omdat ik dacht dat ik veroordeeld zou worden. Bovendien dacht ik dat ze me zouden uitlachen omdat ze niet beter wisten of dat ze het aan hun vrienden zouden vertellen om zichzelf er cool uit te laten zien. Iedereen wilde op de een of andere manier aardig gevonden worden, dus ze deden alles, zelfs als dat betekende dat ze DE VOLGENDE DAG tegen hun beste vriend moesten nadat ze urenlang in hun huis hadden gespeeld. Zelfs ik voelde de druk om dat te doen en ik herinner me dat ik me de meeste tijd in tweestrijd voelde. Kinderen op de lagere school waren net jojo’s. Ik zeg het je… het ene moment zijn ze je beste vriend… het volgende moment haten ze je en willen ze nooit meer je vriend zijn? BRUH. Ik weet zeker dat iedereen zich kan inleven in de YOYO’s.

Vanaf m’n elfde begon de middelbare school, een grotere stapel vis om te bakken. Ik was twee weken te laat in het zevende jaar door gezeik met criteria. Mijn ergste nachtmerrie was om een klaslokaal binnen te lopen met leerlingen die me allemaal aanstaarden. Het eerste wat ze zou opvallen was het haar op mijn gezicht. Stel je voor, dat het zo in je hoofd zit dat je wist dat ze dat zouden zeggen of denken. Dus gedroeg ik me anders… verlegen, timide en gereserveerd. Ik had het gevoel dat mijn persoonlijkheid vastzat aan mijn lichaam/gezichtshaar. Weet je… ik kan je niet eens vertellen hoe compleet tegenovergesteld ik was van dat… maar paranoia kreeg de overhand en ik zat vooraan in de klas en bevroor. Ik kon en wilde me niet omdraaien… totdat 2 meisjes JOJO – Get Out Leave begonnen te zingen en ze waren GOOOD. Ik zweer dat dat toen mijn favoriete liedje was, ik moest me gewoon omdraaien en ze keken me raar aan en lachten. Ik glimlachte terug maar draaide me snel weer om want ik wilde niet dat ze te lang naar me keken. Er gingen een paar maanden voorbij en er werden wat vrienden gemaakt, maar ik voelde me om de een of andere reden altijd een buitenstaander. Werd ik geclassificeerd als het nieuwe meisje? Zag ik er anders uit? Was het paranoia? Natuurlijk was het paranoia en trauma MAAR HEY HO normaal voor een 11 jarige 😐 (urm niet echt). Ik herinner me nog levendig dat ik in de IT-klas zat, ik had eindelijk de ballen om de jongen in mijn klas te vertellen dat ik hem leuk vond, maar raakte op het laatste moment in paniek… dus vroeg ik mijn vriend om het te doen. Zijn antwoord was “nee, ik vind haar niet leuk bleh bleh en plus ze heeft haar op haar handen”. URM HELLO? WTF moet ik doen als ik haar op mijn handen heb? Ik herinner me dat ik huilde en zweette tegelijkertijd. Huilend omdat hij er anders over dacht, maar hoe kon ik dat van hem verwachten als ik niet eens fatsoenlijk met hem sprak LOOL (middelbare school drama?) en zwetend omdat hij het haar op mijn handen en knokkels had opgemerkt. Daarna droeg ik een zwart sweatshirt met lange mouwen en bedekte ik mijn handen tot aan mijn knokkels zodat niemand het zou zien en elke keer als het naar boven kwam, bedekte ik het zo snel mogelijk omdat ik me er superbewust van was. Ik voelde me beschaamd en stond voortdurend op scherp.

Jaar 8-9 brak snel aan, het was mooi weer en meisjes droegen rokjes. Ik zei tegen mijn moeder dat ik van mijn beenhaar af wilde omdat ik een rok wilde dragen. Ik wilde het er zo graag af hebben. Ze zei dat ik moest proberen een ondoorzichtige panty te dragen, zodat het niet hoefde, maar ik wilde het zoals de meisjes op school het droegen… een doorzichtige, glanzende, huidkleurige panty of een zwarte, maar niet ondoorzichtig. Na veel heen en weer gepraat, gaf ze uiteindelijk toe en hielp me met scheren en ik herinner me dat ik de gladste benen ooit voelde. De volgende ochtend trok ik mijn rok aan met mijn panty en mijn zelfvertrouwen schoot door het dak als DAYUUM MAMA. Geluk was een understatement. Ik wilde iedereen laten zien ‘kijk ik heb een rok aan! Dat duurde echter maar zo lang voordat het weer terug begon te groeien en mijn moeder zei dat ik me maar één keer zou mogen scheren. Snel van 100 naar 0, hè?

Ik had er op een dag genoeg van en zei tegen mijn moeder dat ik mijn kin en bovenlip wilde harsen omdat mijn haar in het algemeen donker, dik, stug en lang was. Dus, het gebeurde, maar het haar op de rest van mijn gezicht was nog steeds zichtbaar, dus ik bleekte het met Jolen bleekmiddel (sterk spul JEEZ) inclusief mijn dikke bakkebaarden. Elke keer als de zon op me scheen, zeiden de mensen “waarom is je haar blond”, ik antwoordde “ik ben zo geboren (als grapje zodat ze zouden oprotten)”, zij zeiden dan “echt? Nou Bhavisha heeft dat niet” en het was dit constant heen en weer van het zoeken naar goedkeuring en het tegelijkertijd weg te laten gaan. De conflicten met mijn moeder en nog steeds commentaar te krijgen was gewoon stress, maar toch voelde ik me vastbesloten en legde die druk op mezelf om geaccepteerd te worden door anderen. Ik haatte mensen die zo dicht bij me stonden. Ik wilde niet dat ze alles op mijn gezicht zagen, maar het was onvermijdelijk. Mijn periferie zou gespannen zijn van het proberen te zien maar niet zien of mensen over mij zouden praten. Ik zou starende blikken krijgen van een groep meisjes waarvan ik dacht dat het mijn vriendinnen waren! Of het kwam ter sprake in een gesprek en een van hen zou zoiets hebben van “OMG SSHH SHUT UPPP!” dus eigenlijk praatten ze achter mijn rug om..GREAT.

Ik worstelde met deze onzin tot het een punt kwam waarop ik me moest laten ontharen met laser. Ik denk dat ik oud genoeg was om het te laten doen, maar het was niet goedkoop. Mijn ouders betaalden het geld voor de laser sessies. Ik herinner me dat ik me zo opgelucht en onverklaarbaar gelukkig voelde toen de sessie klaar was. Ik was op weg om bijna geen haar meer op mijn gezicht te hebben. Nieuwe vrouw en zo! Ik moest gewoon doorgaan met de sessies, wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds doe. Er groeit niet zoveel haar meer op mijn gezicht, afgezien van de dikke kin-/nekharen en lichte haren op bepaalde plaatsen waar ik me niet zo druk om maak. Ik ben gewoon heel dankbaar dat mijn ouders mijn voortdurende ongelukkigheid konden zien.

De slopende beproeving was ten einde gekomen.

Door al die ongelukkige gebeurtenissen schaamde ik me er echter voor dat ik haar had en werd ik gedwongen er een hatelijke relatie mee te hebben en zelfs als het kleinste beetje teruggroeide, moest het weg zijn. Het was gewoon vermoeiend om goedkeuring te willen van mensen die niet eens om je gaven. Het ergste was dat ik alles verinnerlijkte, de blikken, het gelach, de opmerkingen. Ik wist gewoon niet hoe vrij zijn voelde. Ik voelde me verstikt.

Nu, ik ben 27 en ik ben nog steeds harig en het kon me geen reet schelen. Ik laat alles groeien en als ik het wil verwijderen, gebruik ik dit proces als een vorm van zelfzorg. Het kostte me tijd om te accepteren dat lichaamshaar er altijd zal zijn en hoe je er naar kijkt zal je maken of breken. Tijd, groei en acceptatie waren nodig, nu voel ik niet de druk om er iets aan te doen en als het iemand ongemakkelijk maakt, kan het me eigenlijk niet schelen.

• Waarom voelen we de behoefte om ons haar weg te doen, alleen omdat het voor iemand anders ‘abnormaal’ of ‘ongemakkelijk’ lijkt te zijn?

• Waarom heeft de maatschappij ons wijsgemaakt dat het hebben van lichaamshaar als meisje/vrouw taboe is?

• Waarom zeggen onze moeders ons dat we ons haar moeten laten weghalen, ook al is daar geen enkele reden voor?

• Waarom kunnen we niet gewoon behaard en gelukkig zijn?

• Waarom is het haarloze lichaam de geaccepteerde versie van de vrouw?

Ons haar is onze identiteit, ongeacht ons ras, het leeft en ademt ons, het is ons. Ik wou dat ik dit 10 jaar geleden had gehoord, maar deze ervaringen hebben me gevormd tot wie ik nu ben. Ik zal mijn dochters in de toekomst vertellen dat ze zich nooit moeten schikken naar de verwachtingen van de maatschappij en dat ze zich nooit moeten schamen voor hun haar.

Ik ben de harige toekomst.

*namen zijn veranderd