Alai

Welkom bij ¡Hola Papi! de adviesrubriek waarin John Paul Brammer mensen helpt met hun angsten, zorgen en de vreemdste vragen van het leven. Als je advies nodig hebt, stuur hem dan een vraag op [email protected].

¡Hola Papi!

Ik ben een homoseksuele man van begin 30. Ik weet al sinds mijn achtste dat ik homo ben, maar ik groeide op in een zeer fundamentalistisch christelijk gezin, en haatte mezelf en dacht dat ik geen toekomst had. Ik ben nog steeds bezig met de naschokken hiervan. Pas sinds een jaar of vijf heb ik enig gevoel van eigenwaarde, en pas sinds een jaar kom ik uit de kast (en ontdek ik hoe bevrijdend en vreugdevol dat kan zijn), maak ik homoseksuele vrienden, en zie ik een toekomst voor me waarin ik gewoon kan zijn wie ik ben.

Ik weet dat de meeste queer mensen in hun twintiger jaren door hun tienerjaren gaan, maar toch voel ik me nog steeds bijzonder oud om dit allemaal voor de eerste keer mee te maken, en het is gênant om op deze leeftijd nog geen ervaring te hebben op het gebied van daten of seks. Ik ben zowel gretig als doodsbang om de sprong te wagen; ik word heen en weer geslingerd tussen de wens dat alle eerste keren “speciaal” zijn en de gedachte dat ik te oud ben om zo kostbaar te zijn en dat ik gewoon moet beginnen met de dingen achter de rug te krijgen en wat ervaring op te doen en me later zorgen te maken of het wel zinvol is. Ik heb The Apps gedownload, maar weet niet echt wat ik ermee moet doen.

Ik weet dat ik bij lange na niet de oudste persoon ben die ooit zoiets heeft gedaan, maar dat heeft me er niet van weerhouden om me beschaamd en verward te voelen. Dus ik denk dat mijn vraag is: heb je tips, advies of wijsheid voor iemand die net begint met een duik in de wereld van afspraakjes, seks en openlijk homoseksueel zijn, vooral op deze leeftijd?

Dank je,
Old New Gay

Hey daar, ONG!

Vooreerst gefeliciteerd met je coming out! Dat is geweldig. Ik ben ook blij te horen dat je eigenwaarde en gemeenschap voor jezelf opbouwt. Dat is iets wat veel mensen, homo of hetero, niet hebben. We moeten het vieren. Weet je hoe zeldzaam het voor me is om goed nieuws in deze inbox te krijgen? Weet je wat ik allemaal heb meegemaakt? Wat ik als persoon heb doorgemaakt? Sorry. Laten we ons op jou richten, denk ik. Ik denk dat je in je hart weet dat je hier niet te oud voor bent. Er is geen grens om homo te zijn of om je bezig te houden met angstwekkende mijlpalen in je leven. Dat kan op elk moment gebeuren. Ik hoop dat je dit niet afschrijft als de naïviteit van een twintiger, maar ik denk dat begin dertig niet eens voldoet aan de criteria voor “help me, Papi, ik ben een oude™.”

Maar ik begrijp je perspectief wel. Je hebt alle recht van de wereld om je angstig te voelen om in iets nieuws te springen. Als we in een onbekende ruimte stappen, heeft alles over ons de neiging om de vorm van “verkeerd” aan te nemen. Zullen mensen me aardig vinden? Doe ik alles wel goed? Zijn mijn interesses te niche, mijn persoonlijkheid te saai, mijn geitenhoeven waarop ik sta te afleidend? Je hebt het “nieuwe kind in de klas” syndroom. Nogmaals, dat kan altijd gebeuren, en ik denk dat dat zowel heel oneerlijk als opluchtend tegelijk is.

Ik denk ook dat jij, net als ik en een heleboel andere homo’s, het idee hebt onderschreven dat het leven pas echt begint als we uit de kast komen. De tijd daarvoor, zo gaat het verhaal, was een donkere tijd waarin niets echt gebeurde en niets echt werd ervaren of geleerd omdat we nog niet waren geactiveerd. Begrijp me niet verkeerd, uit de kast komen is een belangrijk aspect van het leven van een queer. Maar ik denk dat dat verhaal, waar we ons aan vastklampen, de volheid en complexiteit van ons leven vermindert.

Dit identiteitsgedoe is lastig, dus ik zal mezelf als voorbeeld gebruiken. Voordat ik wist wat homo was en voordat ik het in taal kon uitdrukken als een deel van mij, had ik iets. Misschien wist ik niet dat het homoseksualiteit was. Misschien hoefde het zelfs geen homo-zijn te worden. Maar het was iets, en ik heb dat iets al zolang ik me kan herinneren. Ik groeide ermee op, hield het vast, overwoog het, en zo vormde het mijn ervaring met de wereld en met mezelf. Uiteindelijk vond ik een manier om het uit te drukken op een manier die bij me paste, en ja, ik wou dat het veel eerder had gekund, maar dat iets manifesteerde zich niet op de dag dat ik besloot dat ik homo was. Het was er al die tijd, het groeide met me mee en paste zich aan.

Wat ik bedoel is dat we de hele breedte van onze oude ervaringen meenemen naar nieuwe. Afspreken is nieuw voor je. Dat is niet erg. Er zijn datingtips, maar je leert het door het te doen. Het is nieuw voor je om je in homo-ruimtes te begeven. Dat is oké. Mettertijd raak je ermee vertrouwd en ik twijfel er niet aan dat je snel zover zult zijn. Maar het is niet nieuw voor jou om jezelf te zijn. Je bent al een tijdje jezelf. Je begint niet helemaal opnieuw. Je komt niet te laat op het feest. Je begint niet van voren af aan. Je wordt niet teruggestuurd naar de middelbare school omdat je vergeten bent een rommelige tiener te zijn. Je bent hier, belichaamt ten volle de ervaring van het jezelf zijn, en soms bieden mensen je nu poppers aan in nachtclubs.

Ja, er is een zekere rouw om de jaren die je had kunnen doorbrengen met uitgaan. Geloof me, als kind dat zich niet veilig voelde om zelfs maar in de buurt van mijn homoseksualiteit te komen omdat ik op het platteland van Oklahoma woonde, heb ik gerouwd. Dat is prima. Gun jezelf dat. De wereld is je er een excuus voor schuldig. Maar herinner jezelf eraan dat we nooit echt stoppen met nieuwe dingen te proberen. Tenminste, dat zouden we niet moeten doen. Ik zou de vraag over leeftijd uit mijn hoofd zetten en in plaats daarvan die kennis omarmen. Ik ben niet eens gestopt met uit de kast komen. Zoals ik al zei, onze kijk op wie we zijn, op dat iets van binnen, verandert voortdurend naarmate we meer over onszelf en de wereld om ons heen te weten komen. Het is chaotisch en het is goed en het is leven.

Welkom in de gemeenschap, ONG! Ik ben blij dat je het gehaald hebt.

Con mucho amor,
Papi