Is vetbevriezing, of cryolipolyse, het antwoord op hardnekkig buikvet? Alison Izzo heeft het geprobeerd en denkt van wel.
Ok, ik vraag het aan een vriend… hoe lang kan ik het excuus ‘nieuwe moeder’ nog gebruiken voor mijn buikvet?
Mijn dochter is nu 18 maanden oud, ik ben klaar met borstvoeding geven en ik ben weer aan het werk. Het leven heeft zich in een meer beheersbare routine genesteld en ik ben die eerste wazige, door slaapgebrek geplaagde maanden van de pasgeborene goed te boven. Mijn dag-tot-dag begint eruit te zien zoals voor de baby, maar mijn lichaam niet.
Tiffany Hall zou smeken om hier te verschillen met mij – ze is helemaal over de ‘bounce-forward’ niet de ‘bounce-back’ – en ik neem haar punt. Dingen zullen er nooit hetzelfde uitzien, en ik accepteer dat. Na de baby zijn mijn armen gespierder (dat komt door het rondslepen van een peuter van 11 kilo), mijn borsten zijn kleiner (meh), maar ik heb nu hardnekkige vetzakken rond mijn buik en heupen die geen barre-lessen lijken te kunnen verschuiven.
Dat leidde me naar de wondere wereld van non-invasieve lichaamssculpturering, of het minder aantrekkelijk klinkende ‘vetcavitatie’.
Hoe kom je van buikvet af?
Body sculpting, of vetbevriezing, bestaat al een tijdje, maar net als laserontharing en injectables duiken er nu klinieken op in lokale winkelcentra – wat suggereert dat Australiërs dit soort ’tweakments’ graag uitproberen, en terugkomen voor meer.
Samantha Barakat Light, oprichter van Body Catalyst, is moeder van twee kinderen die mijn frustratie kent. Na het zien van de resultaten voor zichzelf, is ze nu een gepassioneerd pleitbezorger voor het delen van de behandeling met tijdarme moeders in hetzelfde schuitje. Sinds de start van haar klinieken in 2015 heeft Samantha een groei van 60-80% gezien in de vraag van consumenten naar dit niet-invasieve alternatief voor liposuctie, en vergelijkt de opkomst van vetbevriezing met “waar Botox 10 jaar geleden was”.
Gehavend door de belofte van 20-30% vetvermindering in de behandelde gebieden, zonder downtime (of sportschooltijd), boek ik een vetbevriezingsbehandeling voor mijn onderbuik en ‘love handles’.
Wat zijn de risico’s van vetbevriezing?
De dagen ervoor krijg ik een strenge informatiesessie. Mijn dieet, lichaamsbeweging en levensstijl worden ondervraagd – en de therapeut lijkt niet zo bezorgd over mijn tweemaal daagse koffieverslaving, of 3 uur ’s middags chocolade gewoonte, als ik ben.
Mijn therapeut Hunter wijst op de mogelijke bijwerkingen: blauwe plekken, hyperpigmentatie, of in zeer zeldzame gevallen iets dat paradoxale (adipose) hyperplasie wordt genoemd, waarbij behandelde vetcellen daadwerkelijk groeien en uitzetten, in plaats van krimpen en afsterven. Jakkes! Ik kan niet anders dan lachen om de wrede ironie van een ‘body sculpting’ behandeling om uiteindelijk twee of drie keer zoveel vet te hebben. Hunter verzekert me dat ze in haar carrière nog nooit zo’n geval heeft gezien en dat de kans dat het gebeurt 0,0051% is. Ik bid stilletjes dat ik niet tot die ongelukkigen behoor.
Nerveus arriveer ik voor mijn afspraak in de Body Catalyst-kliniek in Bondi Junction, die er meer uitziet en aanvoelt als een plaats waar je een gezichtsbehandeling krijgt dan waar je je vet laat invriezen.
Doet vet bevriezen pijn?
Nadat ik mijn buik heb bedekt met koude glycerine om de huid te beschermen, plaatst Hunter de zuigkop (die lijkt op een stofzuigerkop) van het Clatuu 360°-apparaat op mijn onderbuik en voel ik een duidelijk liftend gevoel. Het gevoel is te vergelijken met iemand die met zijn vingers een stevige maar niet onaangename kneep in mijn flub neemt.
Dan verandert het en voel ik wat ongemak; koud maar niet zoals bevriezing, meer als een sterke druk die een beetje bijt-achtig is. Het duurt ongeveer zeven minuten voordat alles gevoelloos wordt en ik alleen het gewicht van de zuigkop op mijn buik kan voelen. Ik ga terug naar mijn e-mails, en voor ik het weet zijn er 49 minuten voorbij en begint het apparaat te piepen: een klinische stem met een Amerikaans accent vertelt me dat de behandeling over één minuut zal eindigen. Hunter verwijdert de zuigkop holy moley het lijkt wel een scene uit Alien. Of Botched. Het zachte zakje onder mijn navel is veranderd in een knalroze, harde, langwerpige bak reuzel. Hunter masseert mijn buik om het vetblok (charmant) op te breken, en hoewel het niet pijnlijk is, voelt het wel een beetje vreemd.
Dit is wat er gebeurde toen ze de zuigkop eraf haalde.
Hunter waarschuwde me voor de ‘napijn’ – die ze omschrijft als een sterke kramp, niet te vergelijken met menstruatiepijn. Ik heb de *gelukkige* om een ernstig geval te krijgen en ik zou het zeker aan de top plaatsen van onaangename ervaringen waaraan ik mezelf heb onderworpen in de naam van ijdelheid. Het voelt alsof iemand mijn buik heeft opengesneden en dichtgeknepen, en door de schok van de pijn voel ik me flauw en klam.
Ik probeer het van me af te laten lopen in de kleine behandelkamer, maar dat maakt me duizelig, dus ga ik liggen en haal veel en diep adem. Het gevoel begint na een minuut of vijf af te nemen, en verdwijnt dan – gelukkig – helemaal.
Blijkbaar is er geen manier waarop therapeuten kunnen zeggen wie er wel of niet last van zal hebben – zelfs niet als ze het al eerder hebben meegemaakt in een eerdere behandeling. Ik neem dit mee als Hunter vraagt of ik nog steeds door wil gaan met de behandeling van mijn ‘love handles’ en ik haal diep adem voordat ik ‘Tuurlijk’ zeg. No pain no gain, toch?
Ik ga op mijn buik liggen en dezelfde – glycerine-zuigen-hoofd-ongemak-numbness routine gebeurt weer, dit keer aan beide kanten van mijn heupen. Ik zou gemakkelijk kunnen gaan slapen, als mijn uitpuilende inbox mijn naam niet riep.
Ter voorbereiding brengt Hunter wat jelly beans, omdat een laag bloedsuikergehalte de pijn kan verergeren. Plichtsgetrouw slurp ik ze op. Weer krijg ik de napijn als het gevoel terugkomt in de behandelde gebieden, maar deze keer weet ik tenminste wat me te wachten staat.
Wat zijn de bijwerkingen van vetbevriezing?
Na afloop zijn de behandelde gebieden een beetje rood en gevoelig, maar binnen 15 minuten ben ik weer op en aangekleed en op weg naar mijn werk. De volgende paar weken voelen mijn buik en heupen aan de oppervlakte gevoelloos aan, en daaronder alsof ze gekneusd zijn, maar verder ervaar ik geen bijwerkingen, afgezien van het ongeduld om resultaten te willen zien.
Dus, werkt vetbevriezing echt?
In één woord, ja.
Twee weken na de behandeling begin ik te merken dat de huid en het behandelde gebied zachter worden, alsof de gebieden zijn leeggelopen.
Zo rond de zes weken piepen mijn love handles niet meer over de bovenkant van mijn broek, en tegen de acht weken voelen mijn kleren ook losser rond mijn middel.
Na 12 weken kan ik zien hoe mijn heupen van vorm zijn veranderd en mijn buik – hoewel nog lang geen JLo sixpack – merkbaar platter is.
Wanneer ik voor mijn laatste metingen ga, weeg ik eigenlijk meer dan toen ik de behandeling onderging (ik wijt het aan een verjaardagsfeest van een week vlak ervoor…), maar dat maakt de resultaten alleen maar verbluffender.
Ik ben in totaal 11 centimeter kwijt; vier en een halve centimeter van mijn taille, een halve centimeter van mijn ondertaille en zes centimeter van mijn love handles.
Mijn kleren passen beter dan voordat ik zwanger werd, ik voel me zelfverzekerder en meer als mijn ‘oude’ ik. Het voelt een beetje als magie, en ik denk dat het dat ook is.
Dus zou ik het weer doen? Absoluut. Ik zou me alleen vooraf volproppen met jelly beans.