Internationale migratie doet zich voor wanneer mensen staatsgrenzen overschrijden en gedurende een bepaalde minimumperiode in het gastland verblijven. Migratie vindt om vele redenen plaats. Veel mensen verlaten hun land om in een ander land economische kansen te zoeken. Anderen migreren om bij familieleden te zijn die zijn geëmigreerd of vanwege de politieke omstandigheden in hun land. Onderwijs is een andere reden voor internationale migratie, omdat studenten hun studies in het buitenland voortzetten. Er zijn verschillende systemen om internationale migranten in te delen, maar één systeem deelt ze in negen groepen in: tijdelijke arbeidsmigranten; illegale migranten of migranten zonder papieren; hoogopgeleide migranten en zakenmigranten; vluchtelingen; asielzoekers; gedwongen migratie; gezinsleden; terugkeermigranten; en langdurige, laagopgeleide migranten. Deze migranten kunnen ook worden onderverdeeld in twee grote groepen, namelijk permanente en tijdelijke. Permanente migranten hebben de intentie om zich permanent in een nieuw land te vestigen en eventueel het staatsburgerschap van dat land te verkrijgen. Tijdelijke migranten zijn slechts van plan voor een beperkte periode te blijven; misschien tot het einde van een bepaalde studie of voor de duur van een arbeidscontract of een bepaald werkseizoen. Beide soorten migranten hebben een aanzienlijk effect op de economieën en samenlevingen van het gekozen land van bestemming en het land van herkomst.
Ook de landen die deze migranten ontvangen, worden vaak in vier categorieën ingedeeld: traditionele vestigingslanden, Europese landen die na de Tweede Wereldoorlog arbeidsmigratie hebben aangemoedigd, Europese landen die een aanzienlijk deel van hun immigrantenbevolking uit hun voormalige koloniën ontvangen, en landen die vroeger emigratiepunten waren maar zich recentelijk als immigratiebestemmingen hebben ontpopt. Deze landen worden gegroepeerd volgens een dichotomie, namelijk ofwel migrantenuitzendende ofwel migrantenontvangende landen, die verschillende bestuurlijke problemen hebben. Maar deze tweedeling is kunstmatig en onttrekt problemen aan het zicht, bijvoorbeeld wanneer een land dat netto migranten uitzendt ook een “ontvanger” van migranten is. Alles welbeschouwd hebben landen als de VAE de meest omvattende multiculturele bevolking, die bijna 84% van de totale bevolking uitmaakt. Niet alleen de VAE, maar ook landen als Qatar heeft 74%, Koeweit 60% en Bahrein 55% van hun totale bevolking bestaat uit diverse mensen die uit verschillende landen emigreren, zoals (India, Bangladesh en Pakistan), waar de bevolking met 500% is toegenomen van 1,3 miljoen in 1990 tot 7,8 miljoen in 2013. In vergelijking met de twee regeringen in de Verenigde Staten verdubbelde de regering-Trump het aantal asiel- en vluchtelingenzoekers tijdens de vorige regering-Obama met 12.000, en tegen 2020 zullen dat er nog maar 18.000 zijn. Volgens gegevens van de immigratie- en grensdienst zijn de verwachte aanvragen dit jaar bijna drie keer zo groot als in het verleden, en is slechts minder dan de helft van de vorige regeringen aanvaard. De regering-Obama heeft 110.000 aanvragen teruggestuurd, en tegen 2020 zullen dat er 368.000 zijn. In deze landen gaat het om economische ontwikkeling die mogelijk wordt gemaakt door geldovermakingen, transnationaal activisme ter ondersteuning van de rechten van vertrekkende migranten en rechten voor inkomende migranten. Toen mensen begonnen te emigreren naar verschillende landen om hen financieel te ondersteunen, droegen ze ook bij aan de economie van hun land door hun inkomen als geldovermakingen te versturen. Volgens een rapport van de Wereldbank zeiden functionarissen dat mensen uit verschillende landen in 2015 bijna 400 miljard dollar overmaakten, en dit neemt elk jaar toe, met een stijging van 0,4%, tot 586 miljard dollar in het volgende jaar.