Henry Stack-Sullivan, die wordt beschouwd als de vader van de interpersoonlijke psychiatrie, ontwikkelde de Interpersoonlijke Theorie van de Verpleging. Deze theorie verklaarde de rol van interpersoonlijke relaties en sociale ervaringen met betrekking tot de vorming van persoonlijkheden, evenals het belang van levensgebeurtenissen voor psychopathologie. De theorie van Stack-Sullivan stelt dat het doel van gedrag is dat de patiënt zijn of haar behoeften vervuld ziet door middel van interpersoonlijke interacties, evenals het verminderen of vermijden van angst.
De Interpersoonlijke Theorie verklaart zes ontwikkelingsstadia, die Stack-Sullivan “epochs” of heuristische stadia in de ontwikkeling noemt.
Het eerste stadium, Infancy genoemd, vindt plaats vanaf de geboorte tot achttien maanden. Het belangrijkste kenmerk van dit stadium is de bevrediging van behoeften. Het tweede stadium begint bij achttien maanden en loopt tot de leeftijd van zes jaar. Deze fase, de kindertijd, wordt gekenmerkt door uitgestelde bevrediging. Het Jeugdstadium, dat zich tussen zes en negen jaar voordoet, wordt gekenmerkt door de vorming van een groep leeftijdgenoten. Het vierde stadium, de preadolescentie, ligt tussen negen en twaalf jaar. Het wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van relaties binnen hetzelfde geslacht. De vroege adolescentie vindt plaats van twaalf tot veertien jaar. Tijdens deze fase ontwikkelt de adolescent een identiteit. Het zesde stadium, de late adolescentie, loopt van veertien tot eenentwintig jaar. Dit laatste stadium in Stack-Sullivan’s model van verzorging wordt gekenmerkt door de vorming van duurzame, intieme relaties.
De Interpersoonlijke Theorie verklaart drie typen zelf: het goede ik, het slechte ik, en niet ik. De “goede ik” versus de “slechte ik” gebaseerd op sociale waardering en de angst die het gevolg is van negatieve feedback. De “niet ik” verwijst naar de onbekende, onderdrukte component van het zelf.
Stack-Sullivan’s theorie verklaart ook angst, zelf-systeem, en zelfwaardering. Zij stelt dat veiligheidsoperaties die maatregelen zijn die het individu toepast om angst te verminderen en veiligheid te vergroten. Een zelf-systeem is het geheel van veiligheidsoperaties die een individu gebruikt om zich tegen angst te verdedigen en eigenwaarde te verzekeren.
Dit model van verpleging biedt de basis voor interpersoonlijke psychotherapie om specifiek patiënten met depressie en schizofrenie aan te pakken. De theorie stelt dat depressie zich het vaakst ontwikkelt in de context van ongunstige gebeurtenissen, vooral verlies.