Jean-Pierre Jeunet is een autodidact die al heel snel belangstelling kreeg voor cinema, met een voorliefde voor een fantastische cinema waarin de vorm even belangrijk is als het onderwerp. Zo begon hij tv-commercials en videoclips te regisseren (zoals Julien Clerc in 1984). Tegelijkertijd ontmoette hij ontwerper/tekenaar Marc Caro met wie hij twee korte animatiefilms maakte: L’évasion (1978) en Le manège (1981), de laatste won een César voor de beste korte film. Na deze twee succesvolle films besteedden Jeunet en Caro meer dan een jaar samen aan het maken van elk detail (scenario, kostuums, productieontwerp) van hun derde korte film: The Bunker of the Last Gunshots (1981). Deze film combineerde sci-fi en heroïsch-fantasy in een visueel delirant verhaal over de opkomende paranoia onder soldaten die ondergronds gevangen zaten. Met die film wonnen ze verschillende festivalprijzen in Frankrijk. (Deze film markeerde ook hun eerste samenwerking met Gilles Adrien die later het verhaal van hun twee speelfilms met hen schreef). Daarna regisseerde Jeunet nog twee korte films zonder de hulp van Caro: Pas de repos pour Billy Brakko (1984), daarna Things I Like, Things I Don’t Like (1989) waarin we Dominique Pinon al konden zien die een andere vaste medewerker van Jeunet zal worden. Alle korte films van Jeunet wonnen veel prijzen in Frankrijk maar ook overzee en hij won een tweede César met Things I Like, Things I Don’t Like (1989).
In 1991 zetten Jeunet en Caro hun eerste stappen in een speelfilm: Delicatessen (1991). Het was zo’n succes dat het 4 Césars won, waaronder de prijzen voor de beste nieuwe regisseur(s) en het beste scenario. Voor deze film verdeelden Jeunet en Caro de verantwoordelijkheden, waarbij de eerste de acteurs begeleidde en de tweede de artistieke elementen coördineerde. En Jeunet toonde opnieuw zijn voorliefde voor Dominique Pinon, natuurlijk, maar ook Rufus, Jean-Claude Dreyfus en Ticky Holgado die opnieuw zullen verschijnen in Jeunets volgende films, of Maurice Lamy die al een kleine rol had in Things I Like, Things I Don’t Like (1989). Het succes van Delicatessen (1991) verraste Jeunet en Caro zelfs zelf, maar ze maakten er gebruik van om eindelijk hun bijna 10 jaar oude project te maken! Dit project heeft nog meer dan 4 jaar op zich laten wachten maar de film is enorm: The City of Lost Children (1995) was een zwarte vertelling en was in deze periode zo vernieuwend dat ze nieuwe softwares moesten maken voor de speciale effecten (grotendeels gemaakt door Pitof). Jeunet en Caro behielden dezelfde verantwoordelijkheden als in Delicatessen (1991) en de film combineerde ook verschillende internationale vaardigheden: De Amerikaanse acteur Ron Perlman, de in Chili geboren acteur Daniel Emilfork, de Iraanse cinematograaf Darius Khondji (die ook al in de crew van Delicatessen (1991) zat), de Amerikaans-Italiaanse componist Angelo Badalamenti en de Franse modeontwerper Jean-Paul Gaultier voor de kostuums. Hoewel de film geschikt moest zijn voor kinderen, vonden sommigen hem “duister”, waarop Jeunet en Caro antwoordden dat hij niet “duisterder” was dan Pinocchio (1940) of Bambi (1942).
Maar deze critici weerhielden de film er niet van succesvol te worden en toen de film hen nog meer aandacht opleverde, was het slechts een kwestie van tijd voordat Hollywood hen zou bellen. Zo verliet Jeunet in 1997 Frankrijk om tijdelijk in de VS aan de slag te gaan voor de vierde aflevering van de ‘Alien’-reeks: Alien: Resurrection (1997). Marc Caro volgde hem enkel als design supervisor, maar Jeunet bracht een klein leger’ van zijn gebruikelijke medewerkers mee (meestal Fransen): acteurs Dominique Pinon en Ron Perlman, maar ook Pitof, Darius Khondji of editor Hervé Schneid, en voor de eerste keer Alain Carsoux die later verantwoordelijk zal zijn voor de special effects van Jeunets volgende film. In 2000, na twee samenwerkingen met Caro en één met de Amerikanen, kwam Jeunet terug naar Frankrijk om een meer persoonlijke film te maken, ook al schreef Guillaume Laurant samen met hem het verhaal. Zo gebruikte hij veel verschillende details die hij overal tijdens zijn leven had geschreven (en recycleerde hij ook dingen die hij al eerder had gedaan, bijvoorbeeld in Things I Like, Things I Don’t Like (1989)) en filmde hij zijn verhaal grotendeels in de Parijse buitenwijk Montmartre waar hij woont. Het resultaat was Amélie (2001) met in de hoofdrollen Audrey Tautou en Mathieu Kassovitz. Met deze film maakte Jeunet het grootste wereldwijde succes uit de Franse filmgeschiedenis. Een echt toverdrankje, dat in de hele wereld ontelbare prijzen won, waaronder 4 Césars (Jeunet won dus zijn vijfde en zesde Césars!).
Jeunet besloot uiteindelijk het boek A Very Long Engagement(2004) van Sébastien Japrisot te verfilmen, waarvoor hij opnieuw Audrey Tautou en Dominique Pinon inschakelde, maar ook vele andere beroemde Franse acteurs en Jodie Foster. Het was een van de belangrijkste budgetten in de Franse filmgeschiedenis en had uiteindelijk een goed internationaal succes en vele nominaties en prijzen.
– IMDb Mini Biografie Door: Raph JULLIEN
Gerelateerde films:
- Amélie