Alai

2014 CPJ Burton Benjamin Memorial Awarde

Jorge Ramos is een Mexicaans-Amerikaanse journalist en auteur. Sinds 1986 is hij co-anchor van het bekroonde avondjournaal “Noticiero Univision” (Univision News). Hij is ook presentator van “Al Punto” (To the Point), het zondagse public affairs programma van het Univision Network, en is onlangs begonnen met het presenteren van zijn eerste programma in het Engels, “America with Jorge Ramos,” op Fusion, een TV-netwerk en joint venture tussen ABC News en Univision News.

Ramos is een van de meest gerespecteerde journalisten in de Verenigde Staten en Latijns-Amerika. Hij heeft vijf oorlogen verslaan en heeft verslag gedaan van enkele van de belangrijkste nieuwsverhalen van de afgelopen twee decennia, waaronder de val van de Berlijnse Muur, het uiteenvallen van de voormalige Sovjet-Unie, de terroristische aanslagen van 9/11, de orkaan Katrina en het aftreden van Paus Benedictus XVI. Ramos heeft een aantal van ’s werelds meest invloedrijke politieke leiders en schrijvers van de 21e eeuw geïnterviewd.

Hij is de auteur van 11 boeken en schrijft een wekelijkse column voor meer dan 40 kranten in de Verenigde Staten en Latijns-Amerika, die wordt verspreid door The New York Times Syndicate. Hij geeft ook commentaar bij drie dagelijkse radioshows voor het Univision Radio netwerk en werkt samen met www.Univision.com. Hij heeft ook een grote rol gespeeld bij het bevorderen van geletterdheid onder Latino’s; in 2002 creëerde hij “Despierta Leyendo” (Wake Up Reading), de eerste boekenclub in de geschiedenis van de Hispanic televisie.

Ramos heeft acht Emmy Awards ontvangen voor uitmuntendheid in de journalistiek, waaronder de National Academy of Television Arts and Sciences’ Lifetime Achievement Award in 2012. Datzelfde jaar won Ramos de John F. Hogan Distinguished Service Award van de Radio Television Digital News Association, evenals de Sol Taishoff Award for Excellence, uitgereikt door de National Press Foundation. In 2011 gaf de Club de Periodistas de México (Journalistenclub van Mexico) hem de Premio Internacional de Periodismo (Internationale Journalistieke Prijs) voor zijn interviews met de Mexicaanse presidentskandidaten, en in 2008 erkende de Commonwealth Club van Californië hem met de Distinguished Citizen Award voor het zijn van een van de uitmuntende individuen die de Amerikaanse Droom belichamen als een immigrant in de Verenigde Staten. In 2004 ontving Ramos de Chairman’s Humanitarian Award van het Congressional Hispanic Caucus Institute voor de bevordering van Latino-kwesties, en de American Association of Publishers’ Honors Award. In 2001 ontving hij de prestigieuze Maria Moors Cabot Journalism Award van Columbia University.

Ramos is door The Wall Street Journal de “ster nieuwslezer van Hispanic TV” genoemd. Time magazine nam hem op in zijn lijst van “de 25 meest invloedrijke Hispanics in de Verenigde Staten” en Newsweek in zijn lijst van 50 politieke en mediafiguren. Uit een enquête van het Pew Hispanic Center bleek dat Ramos de op één na meest erkende Latino-leider in het land is. Het tijdschrift Latino Leaders koos hem als een van de “Tien meest bewonderde Latino’s” en “101 topleiders van de Latino-gemeenschap in de V.S.”

Ramos heeft een mastergraad in internationale studies van de Universiteit van Miami en een bachelor in communicatie van de Ibero-Amerikaanse Universiteit in Mexico-Stad. Hij heeft ook een postdoctorale opleiding in omroepjournalistiek gevolgd aan de Universiteit van Californië in Los Angeles (UCLA). In 2007 verleende de Universiteit van Richmond hem een eredoctoraat in de letteren.

Volg Jorge Ramos op Twitter: @jorgeramosnews

Jorge Ramos 2014 Burton Benjamin Memorial Award acceptance speech from Committee to Protect Journalists on Vimeo.

De tekst van Ramos’ acceptance speech, zoals voorbereid voor de uitreiking, staat hieronder.

I love being a journalist. Het is het enige beroep ter wereld waarin het je taak is om rebels en oneerbiedig te zijn. Met andere woorden, journalistiek houdt je eeuwig jong. Zoals de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez placht te zeggen: Dit is het beste beroep ter wereld. Maar we kunnen, en moeten, de journalistiek gebruiken als wapen voor een hoger doel: gerechtigheid.

Het beste van de journalistiek gebeurt wanneer we een standpunt innemen: wanneer we de machthebbers in vraag stellen, wanneer we de politici confronteren die hun gezag misbruiken, wanneer we een onrecht aanklagen. De beste journalistiek gebeurt wanneer we aan de kant staan van de slachtoffers, van de meest kwetsbaren, van hen die geen rechten hebben. Het beste van de journalistiek gebeurt wanneer we opzettelijk ophouden te doen alsof we neutraal zijn en erkennen dat we een morele verplichting hebben om de waarheid aan de macht te vertellen.

Ik geloof in de grondbeginselen van de journalistiek. Ik heb niets tegen objectiviteit. Ons beroep is gebaseerd op het vinden van de feiten, op het precies melden wat er is gebeurd, op geobsedeerd zijn door details. We mogen ons niet vergissen. Als er vijf mensen zijn gestorven, moeten we vijf zeggen, niet zes of zeven. We moeten de naam juist hebben, het citaat juist, de nummers juist. Onze geloofwaardigheid hangt hiervan af.

Ik heb er niets op tegen om evenwichtig te zijn. Elk verhaal heeft ten minste twee standpunten en we moeten beide melden. Dit moet als een reflex zijn. Als een Republikein iets zegt, wed ik dat een Democraat een antwoord heeft, en vice versa. Als een president een nieuwe wet voorstelt, moet de oppositie ook inspraak hebben. Dit moet een tweede natuur zijn.

Maar alle feiten verzamelen en beide standpunten presenteren, betekent niet dat we het verhaal goed hebben.

Wanneer we te maken hebben met de machtigen, moeten we een standpunt innemen. Ja, we moeten een ethische beslissing nemen en de kant kiezen van hen die geen macht hebben. Als we moeten kiezen tussen vriend of vijand van de president, de gouverneur of de dictator zijn, zou de keuze eenvoudig moeten zijn: ik ben journalist en ik wil uw vriend niet zijn.

Als ik een interview doe met een belangrijk iemand, ga ik altijd van twee dingen uit: Ten eerste, als ik de moeilijke vragen niet stel, doet niemand anders het. Dat is mijn taak. En ten tweede, dat ik die persoon hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal spreken. Sommige van de slechtste interviews die ik gezien heb gebeuren wanneer de verslaggever weigert moeilijke vragen te stellen enkel en alleen om toegang tot zijn bronnen te behouden. Dat is zelfcensuur.

Ja, ik pleit hier voor “point of view journalism.” Het betekent transparant zijn, het betekent erkennen aan ons publiek, aan onze lezers, dat we meningen hebben en een code van ethiek. We leven niet in een vacuüm. De hele tijd maken we morele keuzes, vlak voor het interview, vlak voor het onderzoek of de reportage. Het is heel goed om niet neutraal te zijn en openlijk een standpunt in te nemen.

We hebben vele grote voorbeelden van moedige journalisten die besloten een standpunt in te nemen:

• Edward R. Murrow confronteerde de bevooroordeelde Senator Joe McCarthy.
• Walter Cronkite uitte openlijk kritiek op de oorlog in Vietnam.
• De verslaggevers van de Washington Post ontdeden zich van een corrupte president, president Nixon.
• Christiane Amanpour hekelde het flip-flop beleid van president Clinton en stelde hem verantwoordelijk voor wat er in Bosnië gebeurde.
• En Anderson Cooper toonde de incompetentie van de regering Bush na orkaan Katrina.

Als zij het deden, kan ik het ook. Daarom denk ik dat ik Fidel Castro een dictator kan noemen, ook al kan ik geen visum krijgen om naar Cuba te gaan.

We hadden gelijk toen we begin dit jaar meldden dat de Venezolaanse regering achter de moorden op tientallen studenten zat. Uiteraard heeft president Maduro ons geen interview gegeven.

En we hebben gelijk als we nu melden dat er een enorm belangenconflict is in Mexico omdat een aannemer van de overheid het huis van $ 7 miljoen van de vrouw van de president financiert. Dat is niet Mexico redden. Dat is corruptie.

Kun je je voorstellen wat hier zou gebeuren als een aannemer van de overheid in het geheim het privé-huis van Michelle Obama zou financieren? Nou, dat gebeurt in Mexico en, geloof het of niet, er is niet eens een onafhankelijk onderzoek naar deze zaak. Vanwege het zogenaamde “Witte Huis” in Mexico en de verdwijning van 43 studenten, willen duizenden Mexicanen dat president Peña Nieto aftreedt. Dat moeten we melden. Nee, Peña Nieto wil ook niet met me praten.

Nu zal ik je vertellen wat het voor mij betekent om journalist en immigrant te zijn. Dit definieert mij. Ik kwam naar de V.S. nadat ze me in Mexico probeerden te censureren. Dus dit land gaf me de kansen die mijn land van herkomst me niet kon geven. En, natuurlijk, als het op immigratie aankomt, neem ik een standpunt in.

Als immigrant kom ik vaak op voor andere immigranten die geen stem hebben. Dat is waarom ik president Obama vertelde dat hij zijn belofte over immigratie niet nakwam en dat is waarom ik spreker John Boehner in zijn gezicht vertelde dat hij immigratiehervorming in het Huis blokkeerde. Ik denk dat ik gewoon mijn werk deed. Als journalist, is een deel van mijn werk om de miljoenen immigranten zichtbaar te maken die onzichtbaar zijn voor de rest van Amerika.

Ik geloof niet in partijdig zijn. Maar ik geloof in het innemen van een standpunt. Zoals Nobelprijswinnaar Elie Wiesel ooit zei: “We moeten partij kiezen. Neutraliteit helpt de onderdrukker, nooit het slachtoffer.” Tegenover genocide, dictators en politici die hun macht misbruiken, kunnen we niet neutraal zijn.

Het ergste in ons vak is wanneer we zwijgen. Helaas hebben we voor de oorlog in Irak gezwegen en zijn duizenden Amerikaanse soldaten en tienduizenden Iraakse burgers onnodig omgekomen. Daar moeten we van leren. Zwijgen is de ergste zonde in de journalistiek. Maar het beste is wanneer journalistiek een manier wordt om recht te doen en de waarheid te spreken tegen de macht.

Daarom wil ik vanavond deze prijs opdragen aan alle journalisten die recent zijn vermoord in Syrië en in Mexico. Jullie waren onze ogen. Nu maken jullie deel uit van onze ziel.

Meer over de Awards

De ceremonie – Prijswinnaars – Aung Zaw, Birma – Siamak Ghaderi, Iran – Mikhail Zygar, Rusland – Ferial Haffajee, Zuid-Afrika – Jorge Ramos, Benjamin Award