Alai

Kreeg Keith Richards echt de Flush ‘n’ Fill?
Liet Keef “bloeden” voor een geheime medische ingreep in Zwitserland?
Excerpt uit Rock ‘n’ Roll Myths (Voyageur Press, 2012)
Het is een van de meest beruchte en prikkelende mythes uit de rockwereld: Keith Richards reisde begin jaren ’70 naar Zwitserland om af te kicken van heroïne door zijn bloed volledig te laten aftappen en weer aan te vullen. Keith zegt dat hij het niet deed; anderen zeggen van wel. Het probleem is dat ieders verhaal net zo vol gaten zit als een stuk Zwitserse kaas.
“Het levensbloed van goede samenzweringen is dat je er nooit achter zult komen,” schreef Richards in zijn autobiografie Life uit 2010; “het gebrek aan bewijs houdt ze vers. Niemand zal ooit te weten komen of ik mijn bloed heb laten vervangen of niet. Het verhaal ligt ver buiten het bereik van bewijs of, als het nooit is gebeurd, mijn ontkenningen.”
Terwijl hij rondging om Life te promoten, verscheen Richards op TV’s CBS Sunday Morning, waar hem door interviewer Anthony Mason naar het verhaal werd gevraagd. “Ik heb de mythe geschapen,” zei Richards. “Het is allemaal mijn eigen werk.” Hij beweerde dat hij op weg was naar Zwitserland om van zijn slopende heroïneverslaving af te komen (vermoedelijk op een andere manier) en, op het vliegveld achtervolgd door paparazzi die wilden weten wat hij van plan was, een verhaal verzon.
“Ik zei: ‘Ik ga mijn bloed laten verversen,'” zei Richards dat hij ze vertelde. “Ik wilde gewoon dat ze me met rust lieten. Dus ik verzon maar wat. Ik leef er nog steeds mee. Dus dat was het dan. De ‘vampier mythe’, hoe goed het verhaal ook is, is niet waar. Dit is zeker: Op het moment dat de bloedtransfusie zou hebben plaatsgevonden, stonden de Rolling Stones op het punt om in 1973 op tournee te gaan door Europa. Als Richards de ontberingen van het optreden wilde overleven – laat staan de complicaties van grenzen oversteken, drugs smokkelen, nieuwe connecties maken in vreemde landen, enz. – wist hij dat hij van de heroïne af moest, en in zeer korte tijd.
Het verhaal over hoe hij het deed, mag dan in eerste instantie zijn ontsproten aan zijn afgeworpen lijn in dat Zwitserse vliegveld, maar het kreeg benen in 1979 toen Tony Sanchez (a.k.a. Spanish Tony), Richards voormalige hulp en drugsleverancier een beruchte tell-all memoires publiceerde getiteld Up and Down with the Rolling Stones.
Sanchez beweert dat Richards over de controversiële kuur hoorde van Marshall Chess, de zoon van Chess Records mede-oprichter Leonard Chess en de man die Rolling Stones Records zou gaan leiden – die zelf een junkie was.
Sanchez schreef dat Chess Richards vertelde: “Er is een dokter in Florida die je in een paar dagen van de dope af kan krijgen door je bloed te verversen. Hij deed het voor mij in Mexico een tijdje terug, en het werkte perfect. ”
Er werden afspraken gemaakt voor de dokter – door Sanchez geïdentificeerd als Dr. Denber – om de bloedverversing uit te voeren in Villars-sur-Ollon, Zwitserland, nadat de tournee van de Stones Engeland had verlaten en op het continent was aangekomen. Chess, beweert Sanchez, zou de kuur op hetzelfde moment nemen.
Sanchez’ verhaal is ongelooflijk gedetailleerd. Hij heeft actuele cijfers voor het honorarium van de dokter ($5.000, plus onkosten) en hoeveel Richards’ gehuurde villa kostte. Hij beweert dat Richards aanbood om ook voor hem te betalen voor de procedure, maar, bang voor de radicale procedure, weigerde hij.
Hij verliet Zwitserland en keerde terug naar Engeland, en was niet aanwezig toen de vermeende genezing plaatsvond. Maar Richards beschreef het hem, zegt hij, toen Sanchez zich weer bij de tour voegde in München.
“Het is eigenlijk heel simpel,” schreef Sanchez, Richards citerend. “Hij ververste gewoon beetje bij beetje ons bloed, zodat er na achtenveertig uur geen heroïne meer in ons lichaam was. Er was helemaal geen pijn, en we brachten de rest van de week gewoon door met rusten en onze kracht opbouwen.”
Sanchez beweerde dat Richards direct na de ingreep weer aan de drugs was, en beschouwde het succes ervan als een soort vangnet. “Het maakt niet uit als ik nu weer verslaafd raak,” vertelde Richards hem. “Ik kan stoppen wanneer ik wil zonder enige moeite.”
Dat raakte een slechte snaar bij Sanchez. Hij mag dan Richards drugsleverancier zijn geweest en de facilitator van allerlei onheil in het leven van de gitarist, maar hij wist nog steeds wanneer er een grens werd overschreden. Sanchez schreef: “Ik kon het niet helpen me af te vragen waar al dat bloed vandaan kwam of de decadentie te verafschuwen van losbandige miljonairs die hun gezondheid terugwinnen, vampierachtig, uit het verse, schone bloed van onschuldigen.”
In zijn biografie van Richards uit 1992, beschrijft Victor Bockris de “bloedzuivere” procedure in meer detail: “De behandeling bestond uit een hemodialyseproces waarbij het bloed van de patiënt door een pomp werd geleid, waar het van de steriele dialysevloeistof werd gescheiden door een semipermeabel membraan. Hierdoor konden giftige stoffen die zich in de bloedbaan hadden opgehoopt en die normaal door de nieren zouden zijn afgescheiden, uit het bloed diffunderen in de dialysevloeistof.”
Bockris merkt verder op dat: “Uit deze behandeling ontstond de mythe dat Keith regelmatig het bloed uit zijn lichaam liet weglopen en vervangen door een nieuwe voorraad. Dit Dracula-idee is een van de weinige elementen van zijn imago waarvoor Richards enige moeite heeft gedaan om het te corrigeren, maar tevergeefs.”
In “Life” is Richards eigen versie van wat er werkelijk gebeurde in Zwitserland teleurstellend summier. Maar ja, heroïne heeft de neiging om, laten we zeggen, de alledaagse details van het bestaan van een verslaafde te vervagen. In een eerdere passage van het boek merkte Richards op dat dat het beste excuus was om smack te gaan gebruiken: Al het andere valt er zo’n beetje bij in het niet.
Richards wist zich wel te herinneren dat hij massaal geladen was voordat hij de reis naar Zwitserland maakte: “Dope me up, zodat ik kan slapen door zo veel van de 72 uur van de hel mogelijk. ” Hij beschrijft Dr. Denber ook als een Amerikaan, hoewel hij er “Zwitsers uitzag, gladgeschoren en met een bril zonder montuur, Himmleresque. Hij sprak met een Midwestern twang.”
Tot slot zegt hij over de procedure alleen maar: “In feite was de behandeling van Dr. Denber nutteloos voor mij. Onbetrouwbaar klein opdondertje, ook. Ik had liever schoongemaakt met Smitty, Bill Burroughs’ verpleegster, die harige, oude matrone.” Myth track:
“Connection”, een nummer van de Rolling Stones dat op hun album Between the Buttons uit 1967 staat, gaat ogenschijnlijk over een romantische relatie en de ontberingen van het rock-‘n-rollreizen. Maar het zou net zo goed kunnen gaan over drugs, hun gebrek aan beschikbaarheid op de weg en de moeilijkheden om ze van land naar land te smokkelen. “I just can’t make no connection,” zingen Jagger en Richards in tandem, later klagend: “My bags they get a very close inspection/I wonder why it is that they suspect ‘em/The’re dying to add me to their collection/And I don’t know if they’ll let me go.” Gezien dit alles is het geen wonder dat Richards misschien het anatomische equivalent van een olieverversing nodig had.