Kenturah Davis, een illustrator, schilder en beeldhouwer uit L.A., New Haven, en Accra, heeft haar relatie tot kunst maken in pandemische tijden benaderd door literatuur en verhalen vertellen aan te bieden. In de reeks evenementen “Black Voices, Black Joy”, in samenwerking met het Hammer Museum en de Felipe de Neve Branch van de Los Angeles Public Library, leest Davis voor uit haar favoriete kinderboeken in een vorm die lijkt op een praatje bij het haardvuur. Davis was al voor de pandemie in gesprek om met de serie te beginnen, maar de lockdown en de open structuur maakten het mogelijk het project online voort te zetten als zowel live virtueel evenement als archiefobject. Davis’ werk in het onderwijs (ze is ook een assistent-professor aan Occidental College) en haar drive om iets te doen voor “jongere mensen” leidde haar beslissing om deel te nemen aan het programma.
“Verzet tegen de problemen die op zwarte mensen worden gedumpt, geeft me meer tijd en ruimte om het werk te doen dat ik wil doen, het werk dat ik al doe,” zei Davis, opmerkend dat de ongelijkheden waarmee zwarte mensen binnen COVID-19 worden geconfronteerd nog een van die problemen zijn. “Ondanks alles wat er gaande is, heb ik het gevoel dat het een mooi moment is waar wederzijdse hulp een topprioriteit is. Ik ben geïnspireerd door het landschap van mijn collega’s die het werk doen om op een tastbare manier een verandering teweeg te brengen.”
Dit verlangen om tijd te rekken en voor kunstenaarspraktijken om verder te reiken dan formele galerie- en museumruimten werd ook verwoord door Sarah Russin, de uitvoerend directeur van Los Angeles Contemporary Exhibitions (LACE), en Charlie James, de eigenaar en directeur van Charlie James Gallery. Aan het begin van de shutdown benaderde James de kerngroep van kunstenaars van de galerie om te vragen wat zij nodig hadden. Deze bijeenkomst was een opening voor deze groep om samen na te denken over een groot aantal spanningen, kritiekpunten en uitdagingen – van de onrechtvaardige structuur die in veel relaties met verzamelaars is ingebouwd en de wens om werk te maken dat een bredere groep mensen zou kunnen bereiken tot direct activisme, geestelijke gezondheid en het verlies van kinderopvang. Hoewel het algemene ethos van de galerie er een is van politieke kritiek, resulteerde het gesprek in kunst voor fondsenwerving, experimenteren met nieuwe, toegankelijke materialen, en een toewijding om tegemoet te komen aan de doelstellingen van kunstenaars voor een breder publiek en meer toegankelijk werk.