Meer dan hun bekwaamheid in hard- en bluesrock (en misschien ook heavy metal), heeft Led Zeppelin het sjabloon geleverd voor hun opvolgers om te evenaren of te vernieuwen. Met een bloei in de gouden eeuw van de rock in de jaren ’70, overrompelde de band elke andere tijdgenoot met hun dominantie in de scene, die werd onderbroken door het vroegtijdige overlijden van Bonzo in 1980. Maar Led Zeppelin was niet alleen een voorloper van de rock, ze omarmden ook diversiteit en bemoeiden zich met traditionele, akoestische arrangementen. Hier zijn enkele van de beste akoestische Led Zeppelin songs die je kunt vinden.
“The Battle Of Evermore” – Led Zeppelin IV (1971)
Een van Led Zeppelin’s mythisch-geïnspireerde epossen was in de vorm van een akoestisch arrangement. Met waardevolle ondersteuning van Rolling Stones’ Ian Stewart en Fairport Convention’s Sandy Denny, is dit muzikale epos een van de meest toegeeflijke akoestische composities die op geen enkele manier de bite en energie van de band misten.
“Bron-Yr-Aur” – Physical Graffiti (1975)
Een kort maar krachtig optreden van Page is het middelpunt van “Bron-Yr-Aur”, dat is geïnspireerd op het oude huisje dat de band huurde om enkele van hun meest productieve nummers te schrijven. Dit was Page’s manier om critici af te schepen die Zep alleen maar zagen als een stelletje cock-rockers.
“Going To California” – Led Zeppelin IV (1971)
Plant gebruikt in dit nummer niet zijn zeer proza-getinte lyriek, wat misschien de reden is dat het aansloeg bij het grote publiek. De eenvoud van dit nummer wordt benadrukt met thema’s van verlangen naar betere tijden, die Plant o zo effectief oproept.
“Black Country Woman” – Physical Graffiti (1975)
Van het gigantische dubbelalbum is dit een van de meest op roots gebaseerde akoestische nummers die de band ooit maakte. Duidelijk getint met de Delta blues die Plant al kende sinds zijn vroege jaren, en is een bevrijdend, los arrangement dat werd opgenomen buiten het Stargroves landgoed. Ze gooien er zelfs een harmonica-hoogtepunt van Plant in om het gevoel te versterken.
“Babe I’m Gonna Leave You” – Led Zeppelin (1968)
Deze rustige opvolger van de knallende opener van hun debuutalbum, “Babe I’m Gonna Leave You”, is een bewijs van het vermogen van de band om hun sonische textuur te variëren met een eenvoudige beheersing van instrumenten (en zang). Het contrast dat het nummer biedt, is slechts een toegeeflijke viering van het titanische potentieel dat Led Zeppelin te bieden had.