In de elektronica en de theorie van regelsystemen is lusversterking de som van de versterkingen, uitgedrukt als een verhouding of in decibels, rond een terugkoppellus. Terugkoppelingslussen worden veel gebruikt in de elektronica in versterkers en oscillatoren, en meer in het algemeen in zowel elektronische als niet-elektronische industriële regelsystemen om industriële installaties en apparatuur te regelen. Het concept wordt ook in de biologie gebruikt. In een terugkoppellus wordt de output van een apparaat, proces of installatie bemonsterd en toegepast om de input te wijzigen, zodat de output beter kan worden geregeld. De lusversterking bepaalt, samen met het verwante concept van lusfaseverschuiving, het gedrag van het apparaat, en met name of de output stabiel is, dan wel instabiel, hetgeen tot oscillatie kan leiden. Het belang van lusversterking als parameter voor het karakteriseren van elektronische terugkoppelversterkers werd voor het eerst onderkend door Heinrich Barkhausen in 1921, en werd verder ontwikkeld door Hendrik Wade Bode en Harry Nyquist bij Bell Labs in de jaren 1930.
Een blokschema van een elektronische versterker met negatieve terugkoppeling is rechts afgebeeld. Het ingangssignaal wordt toegepast op de versterker met open-lus versterking A en versterkt. De uitgang van de versterker wordt op een terugkoppelingsnetwerk met versterking β gezet, en afgetrokken van de ingang van de versterker. De lusversterking wordt berekend door te veronderstellen dat de terugkoppellus op een bepaald punt wordt verbroken, en de nettoversterking te berekenen als een signaal wordt toegepast. In het getoonde schema is de lusversterking het product van de versterkingen van de versterker en het terugkoppelingsnetwerk, -Aβ. Het minteken komt omdat het feedbacksignaal van de ingang wordt afgetrokken.
De versterkingen A en β, en dus de lusversterking, variëren in het algemeen met de frequentie van het ingangssignaal, en worden daarom gewoonlijk uitgedrukt als functie van de hoekfrequentie ω in radialen per seconde. De lusversterking wordt vaak weergegeven in de vorm van een grafiek met op de horizontale as frequentie ω en op de verticale as de versterking. Bij versterkers is de lusversterking het verschil tussen de open-lusversterkingscurve en de gesloten-lusversterkingscurve (eigenlijk de 1/β-curve) op een dB-schaal.