Er zijn heel wat schandalige capriolen die de 180 minuten van Martin Scorsese’s The Wolf of Wall Street vullen. Kleine mensen gekleed in klittenband worden naar doelwitten geslingerd. Leonardo DiCaprio en Jonah Hill beleven avonturen met Quaaludes en cocaïne. Een mooie blondine wordt kaalgeschoren voor een stel bloeddorstige effectenmakelaars. Maar voor dit alles is er Jordan Belfort’s intrede in de waanzin van Wall Street, geschonken door een bijzonder slonzig pak gespeeld door Matthew McConaughey. Als Mark Hanna introduceert McConaughey de titulaire Wolf in de wereld van krankzinnige rijkdom, losse zeden en harddrugs. Hij laat hem ook kennismaken met de kracht van letterlijk borstgeklop en gezang. Het is een vreemd maar onvergetelijk moment dat McConaughey de tijd nam om te demystificeren in de clip hierboven.
In een recente aflevering van The Graham Norton Show kwam de voor een Academy Award genomineerde McConaughey langs om te praten over Wolf of Wall Street – en vermoedelijk Dallas Buyers Club. Maar de focus van deze clip van de Britse talkshow is de toegewijde eigenzinnige Texaan die praat over hoe het gezang en het op de borst kloppen in de scène kwam. Het blijkt dat dit geen deel uitmaakte van Beflorts controversiële memoires, die als bronmateriaal voor de film dienden. Het was ook geen inspiratie van de gevierde scenarioschrijver Terence Winter, die op Oscaravond meedoet aan de verkiezing voor het beste bewerkte scenario. Al dat macho gemompel en gedreun kwam met dank aan McConaughey. In feite maakt het al jaren deel uit van zijn persoonlijke voorbereidingsroutine.
Op de vraag: “Wat ben je aan het doen?” antwoordde McConaughey:
“Dat is iets wat ik vóór de scène doe om mezelf te ontspannen, om mijn stem te laten zakken. Ik doe het al een tijdje. Maar het is gewoon iets wat ik doe om mezelf te ontspannen, om uit mijn hoofd te komen. En ik deed het voor de scène en dan begon ik met de scène. We doen vijf takes. Ik ben blij; Martin is blij. We stonden op het punt om verder te gaan, en voordat we verder gingen, stak Leonardo zijn hand op en zei: ‘Wacht even. Wat is dat ding dat je aan het doen was voor de scène? En ik vertelde het hem, en hij zei, ‘Wat als je dat in de scène stopt. Ik had zoiets van, ‘Ja, geweldig.'”
Met die noot deden ze nog minstens één take, en McConaughey begon niet alleen met zijn kalmerende neuriën en dreunen, maar nodigde ook Leo’s Belfort uit om mee te doen in het ritme. Blijkbaar waren Scorsese en zijn vaste redactrice Thelma Schoonmaker het eens met deze ongebruikelijke toevoeging aan de scène, want hij haalde het tot de definitieve versie van de film. Het is altijd fascinerend om achter de schermen te zien hoe collaboratief de creatie van een film werkelijk is. Natuurlijk denken we graag dat films als The Wolf of Wall Street definitief van Scorsese zijn, maar de waarheid is dat er heel wat stemmen meespelen in de evolutie van een film. De regisseur is gewoon degene die over het algemeen de meeste zeggenschap krijgt, in goede en slechte tijden.