Alai

Vorsers van volksgezondheid juichten onlangs een bemoedigende trend toe: Obesitas bij kinderen, die in de jaren tachtig en negentig gestaag toenam, leek in de jaren 2000 een plateau te hebben bereikt.

Maar nieuw onderzoek suggereert een ander, verontrustend probleem dat op de loer ligt achter dat plateau – een steile stijging van de percentages ernstige obesitas, met name bij oudere kinderen en kinderen uit minderheidsgroepen.

De fractie van adolescenten met ernstige obesitas – een body mass index van 40 of hoger – is meer dan verdubbeld van 0,9 procent in 1999 tot 2.4 procent in 2013 en 2014.

Volgens William Dietz, een expert op het gebied van obesitas en directeur van het Sumner M. Redstone Global Center for Prevention and Wellness aan de George Washington University, suggereren de gegevens in het rapport dat meer dan 6 miljoen kinderen en adolescenten aan ernstige obesitas zouden kunnen lijden.

“De prevalentie van obesitas is constant gebleven, maar ernstige obesitas neemt toe,” zei Dietz. “Kinderen die al obesitas hebben, lijken ernstiger te worden.”

Sinds 2004 schommelt het aantal kinderen met een BMI van 30 of hoger rond de 17 procent, waarbij van jaar tot jaar een marginale verandering optreedt. Maar wat dramatisch is veranderd sinds 2004 (en zelfs daarvoor) is het percentage kinderen met extreem hoge BMI’s.

Zonder interventie verergert obesitas meestal, en bijdragende factoren kunnen psychologisch zijn

Kinderen die op jonge leeftijd obesitas ontwikkelen, lopen meer risico op het ontwikkelen van ernstige obesitas in de loop van de tijd, het winnen van gewicht als ze opgroeien tot tieners, zegt studie co-auteur Asheley Skinner.

Bijvoorbeeld, als een kind een BMI van meer dan 30 heeft wanneer hij of zij vijf is, is de kans groot dat zonder medische interventie de BMI-niveaus van het kind 35 of 40 zullen overschrijden wanneer hij of zij de adolescentie ingaat.

“Kinderen met meer ernstige vormen van obesitas ontwikkelen eerst obesitas op jongere leeftijd en het wordt erger en erger in de loop van de tijd,” zei Skinner. “We leven in een wereld waarin kinderen niet zo actief zijn en het is gemakkelijk voor obesitas om steeds erger te worden.”

Bovendien, als een kind of tiener eenmaal ernstig overgewicht heeft, is het een veel moeilijkere ziekte om te behandelen vanwege factoren die variëren van cardiovasculaire en metabole complicaties tot onderliggende psychologische problemen. Zoals Dietz me vertelde, kunnen negatieve jeugdervaringen zoals seksueel geweld, verbaal misbruik, echtscheiding, honger en dakloosheid allemaal bijdragen aan de obesitas van een kind.

“Een aanzienlijk deel – ongeveer 20 procent van ernstige obesitas bij volwassenen – is het resultaat van negatieve jeugdervaringen,” zei Dietz. “En mijn gok is dat het nog groter is.”

Zowel Latijns-Amerikaanse als zwarte kinderen hebben hogere prevalentiepercentages voor ernstigere vormen van obesitas dan hun blanke tegenhangers.

In 2013 tot 2014 bleek 3,5 procent van de zwarte kinderen die in de studie waren opgenomen een BMI van meer dan 40 te hebben. Dit was bijna een heel procentpunt hoger dan elk ander ras of etniciteit onderzocht in de studie. Bovendien had 8,6 procent van de Latijns-Amerikaanse kinderen een BMI hoger dan 35, en in totaal werd 41,8 procent van de Latijns-Amerikaanse kinderen in de studie geclassificeerd als overgewicht.

Dietz zei dat er significante etnische verschillen zijn in de prevalentie van obesitas. Bij volwassen vrouwen zijn de hoogste percentages van obesitas onder Afro-Amerikaanse vrouwen, wat betekent dat veel van de raciale en etnische ongelijkheden in obesitas bij kinderen zich voortzetten in de volwassenheid.

Gezondheidszorgbeoefenaars hebben niet de middelen om obesitas goed te behandelen

Gegevens van het Agentschap voor Gezondheidsonderzoek en Kwaliteit geven aan dat gezondheidszorgbeoefenaars onvoldoende zijn voorbereid om patiënten met ernstige obesitas te behandelen. Het agentschap schat dat er ongeveer 125.000 eerstelijns kinderartsen en huisartsen in de VS zijn, wat betekent dat de gemiddelde eerstelijns praktijk tot 50 pediatrische patiënten met ernstige obesitas kan behandelen.

Skinner zegt dat dit een buitensporige last op eerstelijns artsen legt, omdat een kind met ernstige obesitas gemiddeld ten minste 26 uur van interventie nodig heeft. Een eerstelijnszorgverlener zal niet in staat zijn om zoveel contact met een patiënt te hebben. “Je zult een klinische interventie nodig hebben,” zegt Skinner. “Of een gespecialiseerde kliniek voor gewichtsverlies of interventie in de gemeenschap die specifiek is voor een kind.”

Zo klaagt Dietz, “We missen een standaard van zorg voor kinderen en tieners met obesitas. Het is een groot probleem en er is niet een onmiddellijke oplossing.”