Ik denk dat ik een imago opknapbeurt nodig heb. Ik denk dat het probleem al jaren bestaat, maar ik heb het pas sinds kort door. Lang geleden kwam er een NRI-familie bij ons op bezoek, die mij voor een idioot aanzag (er was niemand anders thuis op dat moment), en commentaar bleef geven op mij (hij ziet er grappig en dom uit…) en ons huis in Amerikaans geaccentueerd (maar gebroken) Engels. Het was, natuurlijk, niet helemaal hun blunder, zoals ik gepresenteerd aan hen een dispositie die niet precies zag er fatsoenlijk, denk ik … maar toch.
Dus, van de laatste tijd, gewoon voor de lol, ik ben begonnen met het observeren van hoe mensen reageren op mij, en als je niet al op de hoogte, ik hersenverlamming (en dus, fysiek beperkt bijna tot een mate van 70%) en lopen met elleboog krukken.
Zodra mensen mijn handen zien of mijn houding, wat dat betreft, maken ze een onmiddellijke veronderstelling. Ze denken dat ik niet erg slim ben. Dat heeft zo z’n voordelen, als je het zo mag noemen. Zelfs mijn eigen familieleden (mijn vrouw niet meegerekend) blijven me maar advies geven over ditjes en datjes, alsof ik niets van de wereld weet.
Ze bedoelen het niet negatief, en ik kan het begrijpen. Omdat ze denken dat ik altijd thuis ben en niet veel mensen ontmoet, ben ik niet wereldwijs.
Ik vraag me af waarom ze zo denken, al woon ik op mezelf, voed ik een gezin op, ben ik beter af dan veel mensen om me heen, overtuig ik mensen om me werk te geven en dan betaal ik me voor dat werk.
Hoeveel mensen kunnen dat.
Het is heel makkelijk om naar een kantoor te gaan en werk te doen dat je is opgedragen. Ik doe niet alleen het werk, ik krijg dat werk ook uit mezelf.
Onlangs was er weer een incidentje dat in mijn onderbewustzijn is blijven hangen. Een van Alkas vrienden komt tegenwoordig regelmatig bij ons op bezoek. Het toeval wilde dat we het op een dag hadden over de jongens met wie ze samenwerkt en die een tijdschrift uitgeven. Zowel de naam van het blad als een naam die zij aannam, klonken erg bekend en ik vertelde haar dat ik deze persoon misschien had ontmoet. Haar onmiddellijke reactie was, Nee, nee, er is geen kans dat je hem ooit ontmoet hebt. Ze kent me nog niet zo lang en ze kent die persoon nog niet eens zo lang, maar toch was ze er zo van overtuigd dat ik hem nooit ontmoet zou kunnen hebben. Ik zou die persoon eigenlijk nooit ontmoet kunnen hebben, maar de manier waarop ze het zei was echt grappig en het kwam voort uit de indruk dat ik niet met veel mensen omging.
Ik heb zulke dingen nooit serieus genomen, maar ik denk dat ik dat nu wel zou moeten doen. Ik heb gemerkt dat het niet gaat om hoeveel je weet, maar om hoe je jezelf voorstelt…
Writing Cave
Writingcave.com