Iedereen die mij kent, weet dat ik een extreem extrovert persoon ben. Ik hou ervan uit te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten en een band met anderen op te bouwen. Mijn relaties met vrienden en familie behoren tot de belangrijkste dingen in mijn leven. Toch ben ik niet altijd even extravert en vriendelijk. Soms ben ik zelfs het tegenovergestelde. Ik beloof dat ik niet onbeleefd of gemeen wil zijn als ik mezelf in een hoekje duw en anderen volledig buiten lijk te sluiten. Dat gedrag heb ik niet in de hand.
Op de middelbare school werd ik gepest. Het begon niet als het klassieke pesten op het schoolplein dat je je voorstelt als je het woord hoort. Mijn pester begon als mijn vriendin. In een groep met een ander meisje, waren we onafscheidelijk voor de eerste helft van mijn eerste jaar. Iedereen op de campus wist dat we beste vriendinnen waren. Op een dag, veranderde dat plotseling. Ik kreeg een telefoontje van mijn aanstaande pestkop die woedend was om iets wat ik niet had gedaan. Vanaf die dag veranderde mijn hele middelbare school ervaring. Ik werd buitengesloten van groepen meisjes en openlijk bespot en geplaagd in het bijzijn van mijn medeleerlingen. Toen er het jaar daarop nieuwe leerlingen op school kwamen, vertrouwden ze me toe dat mijn pester hen had gezegd niet met me te praten.
Deze behandeling bleef toenemen en escaleren. Velen wisten niet eens dat het gebeurde, want van buitenaf leek het alsof ik een vrolijk, geliefd meisje was. In werkelijkheid deed ik zo mijn best om met zoveel mensen om te gaan dat ze me gewoon niet accepteerden. Het enige wat mij op mijn school hield, waren mijn twee beste vrienden uit het jaar boven mij, mijn ongelooflijke leraren en de immense liefde die ik nog steeds voor mijn school koesterde, ondanks mijn pesterijen. Mijn school was mijn thuis.
Mijn pesten bereikte een hoogtepunt tijdens een vreselijke week in februari van mijn eerste jaar, toen ik op de een of andere manier in verband werd gebracht met een gebeurtenis waar ik niets mee te maken had. Ik werd op Yik Yak in stukken gescheurd, kreeg van de andere kant van de eetzaal te horen dat ik “f****** s***” was en verstopte me in mijn studentenkamer met de deur op slot, bang voor mijn eigen veiligheid.
Jarenlange therapie heeft me geholpen om op een plek te zijn waar ik met helderheid op mijn ervaring kan terugkijken. Terugdenken aan die jaren geeft me nog steeds een zinkend gevoel in mijn buik, maar ik ben er aan de andere kant uitgekomen als iemand die praktisch alles aankan wat me in het leven wordt toegeworpen (en dat is heel wat). Ik ben echter nog steeds soms afstandelijk, vooral in grote groepen meisjes.
Gelukkig heb ik geen ervaring zoals op de middelbare school gehad nu ik op de universiteit zit. Ik heb geweldige vrienden gemaakt en ben lid geworden van een studentenclub. Gek genoeg zijn het de bijeenkomsten van onze studentenvereniging die mijn pestangst het meest aanwakkeren, ook al ben ik omringd door de meest behulpzame meiden die ik ken.
Ik denk dat het het gevoel is dat je in een grote groep meiden zit. Op de middelbare school, als ik in een groep meisjes was, werd ik verstoten en gepest. Het is een gevoel van spiergeheugen, een defensieve modus waarin ik mezelf zet als gevolg van ervaringen van jaren geleden. Ik verander plotseling van mijn leuke, extraverte zelf in een afgezonderde, stille persoon die doet alsof ze in de hoek aan het bellen is. Ik heb mezelf getraind om me goed te voelen als ik alleen ben. Ik wantrouw automatisch meisjes tot ze het tegendeel bewijzen, en mijn vertrouwen is hard verdiend. Het goede nieuws? Ik word zoveel beter. Ik sluit mezelf steeds minder buiten. Ik ben er beter in geworden om me open te stellen in groepen en me te realiseren dat niemand me meer zo zal pesten. Mijn grootste les uit mijn pestervaring is dat ik ijzersterk ben. Zo sterk dat ik soms niet door heb wanneer ik uit gewoonte anderen in de kou laat staan. Maar ik leer om nieuwe vrienden en mensen die ik op mijn reis tegenkom in mijn leven op te nemen, terwijl ik mezelf blijf stimuleren om te genezen en te groeien.
Het slachtoffer zijn van pesten definieert mij niet, maar heeft me wel geholpen om de persoon te worden die ik vandaag de dag ben.