Gisteravond ben ik dus voor het eerst naar een stripclub geweest. En het was geweldig.
Niet de reactie die je zou verwachten van iemand die zich verzet tegen de seksuele objectivering en uitbuiting van vrouwen. Maar ik sta op het punt u uit te leggen hoe ik, een vrouw van begin twintig, de stripclub heb ervaren als een veilige, plezierige en empowerende plek.
Eerst zal ik opheldering verschaffen. Een “stripclub” is een club of bar waar danseressen de klanten vermaken, door suggestief te dansen en pikante outfits te dragen. Danseressen kunnen klanten een privé één-op-één dans geven, tegen een extra vergoeding. Aanraken is niet toegestaan. Stripclubs en bordelen worden vaak op één hoop gegooid onder de verboden noemer “amusement voor volwassenen”, waardoor verwarring tussen de twee ontstaat. Maar ze zijn verschillend: je gaat naar een stripclub om vrouwen te zien dansen, je gaat naar een bordeel om seks te hebben. Ja, seks hebben met een stripper in een stripclub is eigenlijk illegaal. Voor een geestige, no-bullshit uitsplitsing van stripclub etiquette voor vrouwen, zie dit artikel van Ashley Uzer: “Strip Club Etiquette Voor Vrouwen.”
Voor velen roept het noemen van een stripclub een scène op van een donkere, rokerige bar, gevuld met kwijlende 60-jarige mannen in pak, die allemaal lonken naar schaars geklede meisjes die aan een paal draaien en slijpen. De mannen bespreken zaken, roken pijpjes, met een glas single malt in de ene hand en een handvol bankbiljetten in de andere. Zoals in films, worden de strippers op de wenken bediend door de klanten en zijn ze stom, geobjectiveerd en machteloos.
Maar eigenlijk zijn de strippers eigenaar van de ruimte.
Ik ging naar een stripclub met een grote groep vrienden die een prestatie op het werk aan het vieren waren. Een ander meisje en ik waren de enige vrouwen in de groep. Nadat we de entreeprijs hadden betaald, gingen we de bar binnen en werden we begroet door een tafereel van uitzinnige, onhandige patrones, die drankjes dronken en met elkaar kletsten, veel ogen gericht op een vrouw in ingewikkelde lingerie, die zich behendig om een paal kronkelde.
We zaten aan een tafel dicht bij het podium. We bestelden een rondje, we deden onze jassen uit, ik ging naar het toilet, en kwam terug om te zitten en te drinken. Ik had aan elke bar kunnen zitten, afgezien van de vrouwen in lingerie die om ons heen liepen.
Ik verwachtte me op het randje te voelen, ongemakkelijk zelfs. Er is iets met vrouwen in hun ondergoed dat (vaak, niet altijd) heteroseksuele mannen beïnvloedt; ze worden moediger, assertiever in hun toenaderingen tot de niet-naakte vrouwen. Maar de hele tijd voelde ik me volkomen veilig. Niemand viel me lastig, ze keken naar de strippers! Ik was gewoon een medepatron.
Ik was ook verbaasd over hoe gemakkelijk mijn mannelijke vrienden hun kalmte verloren. Ik durf te beweren dat er voor de meeste vrouwen veel meer nodig is dan de aanblik van een lichaam om opgewonden te raken. Maar toen mijn vrienden een glimp zagen van een bips, een borst, een verleidelijk dansende vrouw, werden ze gek. Ze werden gek. En toen realiseerde ik me: de strippers waren niet degenen die gecontroleerd werden, ze controleerden de mannen. Ze hadden de mannen in de zaal als was in hun handen, gewoon door hun vrouwelijkheid te omarmen en te laten zien hoe sexy ze waren.
De vrouwen waren allemaal mooi, met lingerie in verschillende stijlen, doordacht versierd. De vrouwen die niet op het podium stonden, benaderden gewoon de klanten, stelden zich voor, vroegen hoe het met iedereen ging, en of iemand een privédans wilde. Het waren gezellige, intelligente zakenvrouwen. En er was geen gevaar. Er patrouilleerden veiligheidsagenten in de club, en dan bedoel ik niet dat er een paar uitsmijters bij de deur stonden – er waren bijna evenveel veiligheidsagenten als er strippers waren. Ze hielden de vrouwen veilig terwijl ze werkten. Deze vrouwen waren veiliger in de stripclub dan de gemiddelde vrouw in een normale club. In clubs worden vrouwen betast, in hun kont gegrepen, in hun drankjes gespoten. In de stripclub werden de vrouwen geëerd, gerespecteerd en beschermd. Ik nestelde me in mijn stoel en nipte van mijn rum en cola, kletste met vrienden en keek naar de danseressen. Ik had me nog nooit zo ontspannen gevoeld in een club.
Dit was een aangename verrassing. Het ondersteunt ook wat strippers zeggen over hun baan, en hoe het stigma ongegrond is. Echt, het gaat over vrouwelijke empowerment en, op het meest basale niveau, geld verdienen. Model en actrice Adwoa Aboah maakte een korte documentaire over paaldanseressen die het stigma van stripper doorbreken, die je hier kunt bekijken: “Meet The Pole Dancers Breaking The Stigma Attached To Stripping.”
Ik zou een heel betoog kunnen houden over waarom het stigma waarschijnlijk voortkomt uit maatschappelijke idealen over hoe vrouwen hun geld moeten verdienen en de ‘juiste’ manier om zich te gedragen – maar ik bied dat aan als iets om over na te denken. Dit artikel van een vrouw die vroeger dienster was in een stripclub, sluit aan bij een aantal opmerkingen die ik had, toen ik er als patron aanwezig was: “Wat ik geleerd heb van werken in een stripclub.”
Natuurlijk ging ik naar een stripclub in een redelijk welvarende stad in een welvarend Westers land. Het was mijn eerste keer, en ik ben waarschijnlijk onwetend over de verschillen tussen stripclubs in deze context en stripclubs in andere, minder egalitaire plaatsen. Dus mijn perspectief op dit onderwerp is aantoonbaar beperkt.
Mijn laatste punt hier is dat hoe we ons voelen over wat mensen doen, neerkomt op hun recht om hun eigen keuzes te maken. Vrouwen die ervoor kiezen om in een stripclub te werken, mogen niet tot slet worden gemaakt. Wat mij betreft, mijn standpunt over strippers is dit: laat vrouwen doen wat ze willen doen, en weet dat degenen die strippers zijn bad-asses zijn.