Danzig’s “Mother” is een geweldig nummer, maar wat nog belangrijker is, het is een geweldig nummer dat zich goed leent voor covers. Een heavy-metal nummer over censuur met een melodie die niet zou misstaan in een Supremes nummer, “Mother” is gecoverd door iedereen van Sleater-Kinney en Coheed and Cambria tot Ryan Adams en Wye Oak sinds het debuut in 1988. (De meer bekende versie van het nummer, “Mother ’93,” kwam vijf jaar later uit.)
Priests, de DIY-band uit D.C. die eerder dit jaar The Seduction of Kansas uitbracht, brachten vrijdag hun eigen versie van “Mother” uit en, in hun woorden, “maakten het disco.” Hoewel het geluid van de Priests vaak wordt ingedeeld bij punk of art-rock, is dit lang niet de eerste disco-hommage van de band. “Suck,” het slotnummer van hun 2017 album Nothing Feels Natural, doet denken aan de spartaanse vier-op-de-vloer beats van ESG, en verschillende call-and-response tracks op The Seduction of Kansas lijken op een uitgeklede versie van de dance-rock van de B-52’s.
De band’s “Mother” cover volgt een soortgelijk pad, althans voor zijn dubby middelste derde. Het nummer begint met een muur van sci-fi synths en gelaagde zang van zangeres Katie Alice Greer, maar dat valt al snel weg als een gordijn om een uitgeholde koebel, shakers en vibrerende snaren te onthullen. Priests vertraagt “Mother” tot een dreigende griezel, en Greer houdt haar stem op een keelachtige fluistering tot aan het exploderende refrein, op welk punt het nummer geleidelijk aan lagen van grommende gitaar, bas, drums en een dringende blazerssectie toevoegt. Tegen de tijd dat “Mother” ten einde komt, is de cover veranderd in een gestage mars naar de hel, aangevoerd door Greer’s gejammer. Dit is nog steeds disco, zeker, maar het is disco die wil dat je danst voor je leven.
