Segregatie doordrenkte de cultuur van de natie, en toch waren er diepgaande veranderingen in het hele land. Zwarte arbeiders trokken in grote golven van het zuiden naar het noorden, waardoor stedelijke gebieden veranderden en de georganiseerde arbeid nieuwe kracht kreeg. Zwarte soldaten die thuiskwamen van de oorlog verklaarden dat ze niet langer tweederangs burgerschap zouden tolereren. Federale rechters bevalen zuidelijke staten om te stoppen met het belemmeren van het zwarte stemrecht. President Truman tekende een bevel om een einde te maken aan de segregatie in het leger. En in major-league baseball, waar er zestien teams waren en elke speler in elk van die teams blank was, kreeg één enkele zwarte man de kans om de vergelijking te veranderen: om er één zwarte man en 399 blanke van te maken.
De test case vertegenwoordigd door Jackie Robinson was er een van torenhoog belang voor het land. Hier was een kans voor één persoon om het ongelijk van de dwepers en blanke supremacisten te bewijzen, en om tegen de natie van veertien miljoen zwarte Amerikanen te zeggen dat de tijd was gekomen voor hen om als gelijken te concurreren. Maar het zou alleen gebeuren als een lange lijst van “als” precies zo zou uitpakken: als de Brooklyn Dodgers Robinson de kans gaven om te spelen; als hij goed speelde; als hij de acceptatie van teamgenoten en fans won; als er geen rassenrellen uitbraken; als niemand een kogel door zijn hoofd joeg. De “alss” alleen al waren genoeg om de maag van een man te prikkelen. Toen kwam de kwestie Robinson zelf. Hij zag racisme in elke blik, elk gemompel, elke afgekeurde derde slag. Hij was niet de meest getalenteerde zwarte balspeler in het land. Hij had een zwakke werparm en een gekneusde enkel. Hij had slechts één jaar ervaring in de minor leagues, en met zijn achtentwintig jaar was hij een beetje oud voor een eerstejaars speler. Maar hij hield van een gevecht. Zijn grootste troeven waren vasthoudendheid en een talent om de tegenstander te raken. Hij sloeg een line drive naar het linksveld, rende op zijn duivenvoeten langs de lijn, maakte een grote draai bij het eerste honk, trapte op de rem, en sloop terug naar de zak. Dan, als de werper zich opmaakte om met de volgende slagman aan de slag te gaan, nam Robinson zijn voorsprong vanaf het eerste honk, stuiterend op de toppen van zijn tenen, als een rubber bal, stuiterend, stuiterend, stuiterend, de werper beschimpend, en iedereen in het park daagde uit om te raden wanneer hij weer zou gaan rennen. Terwijl andere mannen er een punt van maakten om gevaar op de honkpaden te vermijden, bracht Robinson zichzelf in gevaar bij elke kans die hij kreeg. Zijn snelheid en sluwheid verbraken de natuurlijke orde van het spel en lieten tegenstanders vloeken en met hun handschoenen smijten. Toen de chaos uitbrak, wist hij dat hij op zijn best was.
Op die ochtend van 10 april, toen hij met de metro van Manhattan naar Brooklyn reed, begreep Robinson precies waar hij aan begon. Een prominente zwarte journalist had geschreven dat de balspeler meer macht had dan het Congres om te helpen de ketenen te breken die de nakomelingen van de slavernij bonden aan levens geleefd in ongelijkheid en wanhoop. Voordat hij zelfs maar een knuppel in de grote competities had geworpen, werd Robinson vergeleken met Frederick Douglass, George Washington Carver en Joe Louis, waarbij sommige schrijvers concludeerden dat deze man meer voor zijn volk zou doen dan wie dan ook van de anderen. De tijd was gekomen, zeiden ze, dat zwarte Amerikanen aanspraak konden maken op de rechtvaardigheid en gelijke rechten die ze zo rijkelijk verdienden, en nu was er een honkbalspeler om hen de weg te wijzen. Robinson nam de krantenartikelen in zich op. Hij voelde het gewicht op zijn schouders en besloot dat er niets anders op zat dan het zo snel en zo ver mogelijk te dragen.
Een koude wind kwam hem tegemoet toen hij uit de metro klom, de drukke straten van Brooklyn op. Hij liep naar 215 Montague Street. Daar wachtte Branch Rickey op hem, een aardappelvormige man in een gerimpeld pak. Het kantoor was donker en rommelig. Rickey begon meteen ter zake, en bood Robinson een standaard contract aan voor vijfduizend dollar, het minimum jaarsalaris van de league.