1
Mijn naam is Pele en het betekent overal waar je komt verschillende dingen en de uitspraak is bijna altijd verkeerd tenzij je Pele heet of iemand kent die Pele heet en die zal het je vaak vertellen. In het Samoaans betekent het Prinses zoals in het Tongaans (mijn cultuur) de correcte uitspraak is Peh-Leh (PEH zoals Pet zonder de ‘T’ en LEH zoals let zonder de ‘T’) en het wordt meestal verkeerd uitgesproken. De meeste mensen met een Europese achtergrond spreken het uit als PAY-Lay of PE-Lay of Pell-Ay, en de meeste mensen met een eilandachtergrond in de Stille Oceaan spreken het altijd goed uit. Ik heb er geen hekel aan, maar zo is het nu eenmaal in de Engelse taal – de meeste woorden klinken zoals ze gespeld worden, terwijl in mijn cultuur klinkers anders worden uitgesproken en niet zo duidelijk zijn. Vroeger haatte ik mijn naam omdat niemand hem goed kon uitspreken en als de leraar zijn hoofd opzij draaide was het altijd mijn naam, maar ik ben eerlijk gezegd gaan houden van hoe uniek hij is en hoeveel eer ik ermee heb (mijn overgrootmoeders naam). Ik heb zoveel bijnamen en de uitspraak stoort me niet zo, maar het lijkt erop dat mensen tegenwoordig meer geïnteresseerd zijn om me te vragen hoe ik mijn naam moet uitspreken, wat veel beter is dan toen ik een kind was en iedereen me gewoon Pell-ay of pay-lay noemde en niet eens probeerde zichzelf te corrigeren (wat ook de reden is waarom ik mijn naam haatte), maar ja, in Brazilië kun je hem uitspreken als Pell-ay of Pay-Lay, maar ik denk dat het verschil zit in hoe je de klinkers uitspreekt.