Tom ParsonsModificatie
“Parsons werkte samen met Winston op het ministerie van Waarheid. Hij was een mollig maar dynamisch man, met een ontzagwekkende domheid, een concentratie van imbeciel enthousiasme, een van die aanbiddende lui die toegewijd zijn aan de blindste gehoorzaamheid, op wie, in plaats van op psychopolitieke, de stabiliteit van de Partij rustte.”
(George Orwell, 1984, Deel Een, H. II, p. 24.)
Tom Parsons is de buurman van Winston Smith in zijn huis in de Victoria Apartments. Hij is vijfendertig jaar oud en getrouwd met mevrouw Parsons, met wie hij twee kinderen heeft, die fanatiek de jeugdorganisatie van de Spionnen aanhangen: het zal de dochter van de Parsons zijn die haar vader bij de Psycho-politie zal aanklagen omdat hij in zijn slaap psycho-retoriek heeft gepleegd. Voor zijn arrestatie werkte Parsons op het Ministerie van de Waarheid, net als Winston, en ze ontmoetten elkaar vaak in de kantine. Hij was ook een belangrijk lid van het sportcomité of van de comités voor de organisatie van groepsuitstapjes en diverse vrijwilligersactiviteiten. Tom Parsons is een onintelligent individu (zoals hij grif toegeeft) die daarom ijverig elke taak uitvoert die de Partij hem toevertrouwt, in de hoop nooit in handen te vallen van de Psychopolitie. Wanneer hij echter betrapt wordt door zijn dochter die in zijn slaap “Down with Big Brother” fluistert, wordt hij naar de cellen van de politieke gevangenen in de kelder van het Ministerie van Liefde gebracht, waar hij Winston voor de laatste keer ontmoet. Tom Parsons verlaat de scène, “in zijn kaki shorts en een hemd met halve mouwen”, op weg naar kamer 101 van het Ministerie van Liefde. We kunnen redelijkerwijs aannemen dat hij het Ministerie nooit levend heeft verlaten, of in het beste geval dat hij enkele jaren dwangarbeid heeft gekregen (hoewel hij daar optimistisch over is, en zich hooguit tien voorstelt).
Mevrouw ParsonsEdit
“Op de drempel stond een onbeduidend vrouwtje, met een onverzorgd uiterlijk, te dun haar en een gezicht vol rimpels.”
(George Orwell, 1984, Deel één, hfdst. II, p. 23.)
Mevrouw Parsons is de vrouw van Tom Parsons, en ze zijn allebei de buren van Winston. Parsons gaat vaak naar Winston’s huis om kleine reparaties te vragen als haar man weg is. Zij is een vrouw van midden dertig, hoewel ze er veel ouder uitziet door haar rimpels en onverzorgd uiterlijk (elke vorm van make-up voor vrouwen was verboden door de Partij). Mevrouw Parsons is huisvrouw en zorgt voor haar twee kinderen, die opgroeien als kleine Partij-fanaten. Het einde van de vrouw is onbekend. In het geval dat haar man “verdampt” is na zijn arrestatie voor psycho-narcotica, is het niet onwaarschijnlijk te denken dat haar hetzelfde lot kan zijn beschoren.
De kinderen van ParsonsEdit
“”Handen omhoog!” riep een wilde stem. Een knappe, dreigend uitziende negenjarige jongen was achter de tafel vandaan gesprongen en richtte een speelgoedpistool op hem, terwijl zijn zusje, een paar jaar jonger, hetzelfde gebaar maakte met een stuk hout. Ze droegen allebei het uniform van de Spionnen, dat wil zeggen een blauwe korte broek, een grijs overhemd en rode zakdoeken om hun nek.”
(George Orwell, 1984, Deel één, Hfdst. II, blz. 25-26.)
De twee kinderen van de Parsons zijn een jongen en een meisje, respectievelijk negen en zeven jaar oud. Beiden zijn vanaf hun geboorte opgevoed en afgestemd op het partijstandpunt. Zij zijn lid van de Spy Youth Association en groeien op met het doel zoveel mogelijk verraders en psycho-criminelen op te sporen. Daartoe zullen zij ook een cornet krijgen waarmee zij deuren kunnen afluisteren. De dochter zal haar vader Tom Parsons beschuldigen van psycho-criminaliteit door hem rechtstreeks naar het Ministerie van Liefde te sturen.
TillotsonEdit
“In het hokje tegenover het zijne zat kameraad Tillotson nog steeds heimelijk gehurkt over zijn speechschrijver. Hij hief even zijn hoofd op. (George Orwell, 1984, deel I, hoofdstuk IV, blz. 48.)
Tillotson is een klerk op het ministerie van Waarheid die zijn kantoor – of liever gezegd, zijn ‘hokje’ – tegenover dat van Winston heeft. Zij wisselen verdachte blikken uit, zozeer zelfs dat Winston zal gaan geloven dat hij een agent is van de Psychopolitie die hem controleert. Maar voor zover wij weten, zal Tillotson Winston niet arresteren.
AmpleforthEdit
“De dichter Ampleforth schuifelde met zijn voeten de cel in. (…) Hij had zich ook al een paar dagen niet geschoren. Een onverzorgde baard bedekte zijn gezicht tot aan zijn jukbeenderen, en bevestigde een ribald air dat botste met zijn grote maar nietige bouw en zijn nerveuze bewegingen.”
(George Orwell, 1984, Deel Drie, Hfdst. I, blz. 237-238.)
Ampleforth staat bekend als de dichter: hij is in feite lid van het bureau van het Ministerie van Waarheid dat alle literaire teksten die in de archeo-taal zijn geschreven, d.w.z. wat wij kennen als de Engelse taal, vertaalt in de neo-taal: dus de werken van William Shakespeare, Charles Dickens, Rudyard Kipling. Het was een gedicht van Kipling dat zijn doodvonnis zou betekenen: bij het schrijven van dit gedicht in neo-taal had hij geweigerd een rijm met het woord “God”, dat uit de woordenboeken moest worden geschrapt, te schrappen. Ampleforth zal Winston voor de laatste keer ontmoeten in de cellen van het Ministerie van Liefde, voordat hij naar Kamer 101 wordt gestuurd.
SymeModifica
“Syme was een filoloog, een specialist in neo-taal. (…) Hij was een slank mannetje, kleiner gebouwd dan Winston, met zwart haar en grote uitpuilende ogen, vol melancholie en geestigheid tegelijk, die elke keer als hij tegen je sprak over elk kenmerk van je gezicht leken te gaan.”
(George Orwell, 1984, Deel één, hfdst. V, blz. 52.)
Syme is een andere werknemer van het ministerie van Waarheid, die helpt bij de uitgave van de Elfde editie van het Neolanguage Dictionary. Hij ontmoet Winston soms in de ministeriële kantine, waar hij de hoofdzaken van zijn werk uiteenzet. Winston denkt dat Syme spoedig door het Psychopoly zal worden “verdampt”: hij is te intelligent om de Partij niet onwelgevallig te zijn. In feite zal Syme op een dag verdampen en zal er niets meer over hem bekend zijn: volgens de praktijk is zijn naam uit elk officieel document gewist en heeft hij officieel nooit bestaan.
KatharineEdit
“Katharine was een lang, blond meisje, met een prachtig voorkomen en prachtige bewegingen. Haar gezicht pronkte met gemak en vastberadenheid, een van die gezichten die je nobel zou durven noemen, totdat je ontdekt dat er praktisch niets achter schuilgaat.”
(George Orwell, 1984, Deel één, hfdst. VI, p. 71.)
Katharine is de vrouw van Winston, van wie hij sinds het begin van de gebeurtenissen in de roman ongeveer elf jaar gescheiden is geweest. Zij was een mooie vrouw, maar toch zo trouw aan de Partij en aan het Socing-principe, dat haar man haar mentaal de bijnaam “de menselijke grammofoon” gaf: zij herhaalde namelijk uit het hoofd de slogans en zinsneden die de Partij ter beschikking stelde voor gebruik en consumptie door haar leden. Katharine’s scheiding van haar echtgenoot was vooral te wijten aan het seksuele aspect van de relatie: zij leek namelijk, gehoorzamend aan de dictaten van de Partij, tijdens de copulatie op “een houten marionet met gelede ledematen”. Katharine eiste van Winston dat hij eenmaal per week zou paren, op dezelfde dag en hetzelfde uur, in een eenvoudige poging een kind te verwekken om aan de Partij te geven om hun plicht als oceaanburgers te vervullen. Op dit punt, voornamelijk door het gebrek aan kinderen, gaf Winston de voorkeur aan een scheiding van zijn vrouw. De lezer negeert in ieder geval Katharine’s einde.
MartinEdit
“”Pak een stoel, Martin. Dit is een serieuze zaak. Voor de komende tien minuten kun je ophouden een bediende te zijn.” De man maakte het zich gemakkelijk, terwijl hij een zekere serviele houding behield, typisch voor de ober die een privilege heeft gekregen.”
(George Orwell, 1984, Deel Twee, Hoofdstuk VI, p. 179.)
Martin is de butler van O’Brien. De leden van de Binnenpartij, dus de Socing-hiërarchen, hebben allen ten minste twee of drie dienaren in dienst. Martin is een van deze. Hij wordt door O’Brien zelf uitgenodigd om met hem en met Winston en Julia te discussiëren over Goldsteiniaanse theorieën en het verzet tegen de Partij. In zijn karakter zien we, zoals Winston in de geciteerde passage terecht opmerkt, dat ‘zijn leven een voortdurend spel is’.
Mr CharringtonModification
‘Hij was een man van in de zestig, tenger en gebogen, met een lange neus die zijn gezicht een goedaardige air gaf, en een paar goede ogen, vertekend door een zeer dikke bril. Hoewel zijn haar bijna wit was, waren zijn wenkbrauwen dik en zwart. De bril, in combinatie met zijn zachte, precieze bewegingen en het feit dat hij een oud zwart fluwelen jasje droeg, gaf hem een zekere intellectuele air, alsof hij ooit een literator of musicus was geweest.”
(George Orwell, 1984, Deel één, hfdst. VIII, blz. 99.)
De heer Charrington is eigenaar van een antiekwinkel waar Winston vaak komt, gelegen in de proletarische steegjes van Londen.
Het personage is een kenner van Britse tradities, diezelfde tradities die de Partij voortdurend probeert uit te roeien en te herschrijven door het verzamelen van alle “verouderde” versies van de documenten die de “kameraden” (kameraden in de oorspronkelijke tekst) worden verzocht in de “geheugengaten” te steken tijdens hun dagelijks leven.
Winston kent de oude man omdat hij een oud, uitverkocht notitieboekje uit zijn winkel had gekocht toen hij op zoek was naar scheermesjes. Bij die gelegenheid herinnert de oude man hem aan een gedeelte van een oud kinderrijmpje, waarvan hij het einde niet meer weet. Winston gaat dan terug naar de winkel van de oude man en koopt een presse-papier van koraal die hem had gefascineerd. Tenslotte huurt hij hem de kamer, ingericht “in de ouderwetse stijl” – dat wil zeggen op de wijze van vóór de Revolutie – waarin zijn clandestiene ontmoetingen met Julia zullen plaatsvinden, waarbij hij preciseert dat “er in deze kamer geen telescreens zijn”. Hij zal het altijd zijn, op het moment van arrestatie, nadat de maskers voor de verschillende aanwezige bewakingsapparatuur afvallen terwijl Winston en Julia de liefde bedrijven, om zich te openbaren voor wat hij is en het slotvers in herinnering te roepen: “Hier is de koets die je naar het feest brengt, hier is de bijl die je hoofd afhakt.”
Aaronson, Jones and RutherfordEdit
“Zij waren veel ouder dan hij, wat overbleef van een verre wereld, misschien de laatste overlevenden van de vroege, heroïsche dagen van de Partijgeschiedenis. Rond hen zweefde de betovering van clandestiene strijd en burgeroorlog.”
(George Orwell, 1984, Deel één, Hoofdstuk VII, blz. 80-81.)
Aaronson, Jones en Rutherford zijn drie van de oprichters van Socing, die oorspronkelijk geallieerd waren met Big Brother en Emmanuel Goldstein. Protagonisten van de revolutionaire periode, werden lastig voor de doeleinden van de Partij en werden rond 1965 gearresteerd door de Psychopolitie, die hen een paar jaar later vrijliet. Zij worden deel van Winstons geschiedenis wanneer hij hen ontmoet in de Chestnut Bar, een bar in Londen die vooral wordt bezocht door vermoedelijke politieke tegenstanders van het Regime. Zo herkent Winston hun gezichten in een document dat het Ministerie van Waarheid moet vervalsen: het zou kunnen bewijzen dat de Partij het verleden voortdurend wijzigt, maar dan laat hij de kans voorbijgaan door zijn orders uit te voeren. In ieder geval zullen de drie personages in kwestie definitief “verdampt” worden door het Psychopoly.
The Skull-Faced ManEdit
“De man nam plaats op de bank, op korte afstand van Winston. Winston keek hem niet meer aan, maar dat lijdende gezicht, als een schedel, stond in zijn gedachten gegrift, alsof hij ernaar keek. Plotseling wist hij het: de man was uitgehongerd.
(George Orwell, 1984, deel drie, hoofdstuk I, blz. 242.)
De man met het ‘schedelgezicht’ is een mysterieuze gevangene die Winston ontmoet tijdens zijn opsluiting in het Ministerie van Liefde. Een andere gevangene, die Orwell “de man zonder kin” noemt, biedt hem een stuk brood aan: onmiddellijk merkt de dienstdoende televangelist het op en de bewakers slaan “de man zonder kin” en dwingen hem het brood op de grond te gooien. Later, als de agenten komen om “de man met het schedelgezicht” naar kamer 101 te brengen, voert hij een show op om de militairen te bewegen, door zich op de grond te werpen en “de man zonder kin” ervan te beschuldigen dat hij ernstige daden van insubordinatie jegens de Partij heeft begaan. De aanslag op de man die hem wilde helpen zal hem echter niet redden: de Psycho-politie zal hem met gewichten naar de beruchte Kamer 101 brengen.
BumsteadEdit
“Tegenover Winston zat een man zonder kin en met vooruitstekende tanden, die in alle opzichten leek op een groot en ongevaarlijk knaagdier.”
(George Orwell, 1984, Deel Drie, hfdst. I, p. 242.)
J. Bumstead is de auteur van een gebaar van buitengewone menselijke kracht binnen de gevangenissen van het Ministerie van Liefde: om de “man met het schedelgezicht” te helpen die uitgehongerd was, neemt hij een brood uit zijn pakzak en gaat het hem aanbieden: Maar het telescoopscherm merkt het gebaar op, dat absoluut verboden is onder gevangenen, en slaat alarm: de agenten stormen naar binnen en slaan de “man zonder kin” bruut in elkaar, die zo boet voor zijn liefdadige daad jegens de man die hem later valselijk zal proberen te beschuldigen van insubordinatie na de afranseling. Maar zijn einde zal ook in Kamer 101 zijn.