Het nieuws dat Vladimir Poetin, de hedendaagse tsaar van Rusland, plannen maakt om voor onbepaalde tijd aan de macht te blijven, komt niet als een verrassing. Toch is het zeer verontrustend voor Poetin’s prooi – in de eerste plaats het Russische volk en de westerse democratieën.
Poetin, 67, heeft Rusland, als president en premier, gedurende 21 jaar geleid, een prestatie van politieke levensduur die alleen wordt overtroffen door Jozef Stalin. Net als Stalin heeft hij veel vijanden gemaakt en onderweg onnoemelijk veel ellende veroorzaakt.
Rusland onder Poetins grimmige voogdij is berucht geworden vanwege vriendjespolitiek en corruptie op grote schaal, onderdrukking van binnenlandse tegenstanders en vrije meningsuiting, en militaire agressie en ontwrichting in het buitenland.
Opnieuw net als Stalin is pensionering geen veilige optie voor de meedogenloze ex-KGB-spion die moord als modern instrument van het staatsbeleid heeft genormaliseerd. De macht opgeven zou een uitnodiging zijn voor vergelding, juridisch of fysiek.
Toch lijkt het erop dat Poetin geen regelrechte dictators in andere landen wil evenaren door zichzelf president voor het leven te maken – de weg die China’s Xi Jinping is ingeslagen. Hij hecht aan een vernisje van democratische legitimiteit.
Dus volgens voorstellen die vorige week werden onthuld, zou Poetin in 2024, wanneer zijn presidentiële termijn afloopt, een nieuwe machtige post van eerste minister kunnen bekleden. Of hij kan voorzitter worden van de Staatsraad, een orgaan dat hij heeft opgericht. Beide functies kunnen voor onbepaalde tijd worden bekleed.
Poetin heeft ook opties om voorzitter van de Doema (parlement) te worden of leider van de belangrijkste partij, Verenigd Rusland, waardoor hij achter de schermen macht uitoefent op de manier van Jaroslaw Kaczyński, leider van Polen’s Wet en Rechtvaardigheid partij.
Wat hij ook kiest te doen, de bevoegdheden van een presidentiële opvolger zullen worden ingekrompen, er zullen nieuwe termijnen komen, en de mogelijkheid van vijandige oligarchen en geëmigreerde Russen – 7% van de bevolking – om hem uit te dagen zal worden ingeperkt.
Het begeleidende, gedwongen aftreden van de hele regering, inclusief de premier, Dmitri Medvedev, is Poetins poging zijn bestuur te resetten voor de Doema-verkiezingen van volgend jaar. Analisten zeggen dat hij vreesde dat Medvedevs impopulariteit – hij is beschuldigd van corruptie – op hem begon over te slaan.
De benoeming tot premier van een niet-politicus, Michail Misjustin, een oude ijshockeykameraad en plooibare belastingchef, wordt ondertussen gezien als een onhandige manier om potentiële rivalen een platform te ontzeggen.
Hoewel deze veranderingen worden aangekleed als wenselijke grondwettelijke hervormingen, dienen ze duidelijk één gemeenschappelijk doel: het vestigen van Poetinisme in eeuwigheid. Door te laten zien dat hij niet van plan is met pensioen te gaan, hoopt Poetin een mogelijke opvolgingsstrijd in de kiem te smoren.
Dit alles mag dan goed zijn voor Poetin, maar het is door en door slecht voor Rusland. In elke vrije en eerlijke verkiezing zou zijn criminele erfenis van economische incompetentie, machtsmisbruik en schaamteloze verraad hem zeker spoorloos doen verdwijnen. Maar vrije en eerlijke verkiezingen lijken nu steeds verder weg, vooral na de brute onderdrukking van pro-democratische demonstranten in Moskou afgelopen zomer.
Integendeel, Poetin wordt steeds onverdraagzamer tegen elke vorm van feitelijke of vermeende oppositie, of die nu de vorm aanneemt van maatschappelijke organisaties, de media, of moedige, veel vervolgde activisten als Alexi Navalny.
Dankzij Poetins wanbeleid en verwaarlozing is de Russische economie er slecht aan toe, te afhankelijk van de energie-export, te weinig buitenlandse investeringen en chronisch kapitaalvluchtend. Dat komt omdat bedrijven niet kunnen vertrouwen op de rechtsstaat om hun zaken veilig te stellen of pogingen tot afpersing, smeergeld en omkoping te voorkomen.
Poetins zogezegde transformerende nationale uitgavenprojecten ter waarde van een oogverblindende 390 miljard dollar zijn grotendeels mislukt. Zijn beloften van economische modernisering en een hogere levensstandaard moeten worden afgezet tegen een opeenvolgende daling van de reële lonen in de afgelopen vijf jaar en verlagingen van de staatspensioenen.
Tegzelfdertijd is het glashelder dat Poetin bang is voor het soort politieke liberalisering dat een groter economisch concurrentievermogen en internationale investeringen zou kunnen bevorderen. Integendeel, zijn laatste voorstellen zijn erop gericht de buitenlandse invloed verder te beperken.
De voortdurende rem op de ontwikkeling van Rusland door westerse sancties, opgelegd na de illegale annexatie van de Krim, symboliseert de bredere, negatieve aspecten van het eeuwige Poetinisme.
Poetin weigert niet alleen de Krim te verlaten, maar wakkert ook actief het separatistische conflict in Oost-Oekraïne aan. En dit conflict is slechts een kleinere versie van de moorddadige chaos die Russische troepen sinds 2016 in Syrië hebben aangericht, waar het moorden en de massale ontheemding doorgaan in Idlib.
Poetin is in cahoots met de leider van Turkije, Recep Tayyip Erdoğan, en zijn campagne tegen pro-westerse Koerden in het noordoosten van Syrië. Meer recentelijk heeft hij Russische huurlingen ingezet in de oorlog in Libië, door rebellen te steunen tegen de door de VN erkende regering in Tripoli.
De kwalijke invloed van Rusland onder Poetin strekt zich verder uit, tot heimelijke beïnvloeding van de Balkan en Oost-Europa, pogingen om de EU te verdelen, cyberaanvallen op de Baltische republieken, en desinformatiecampagnes om democratische processen in Groot-Brittannië en de VS te ondermijnen.
Russische veto’s hebben de VN-Veiligheidsraad tot irrelevantie gereduceerd in belangrijke aangelegenheden. Poetins gif sijpelt ondertussen door andere westerse instellingen, bamboezling Donald Trump, verzwakking van de NAVO alliantie en de G7 (waaruit hij is verbannen), en ondermijning van de Europese democratie met zijn gladde praatjes over “verouderd” westers liberalisme.
En over gif gesproken, wie twijfelt eraan dat Poetin en zijn handlangers achter de ongestrafte poging zaten om Sergej en Joelia Skripal in Salisbury te vermoorden en vorig jaar een Tsjetsjeense separatist in Berlijn te vermoorden?
Vladimir Poetin is een man met vele gezichten: macho-patriot, rechtse populist, cynische manipulator en meedogenloze mondiale krijgsheer. Allemaal zijn ze in strijd met de belangen van het Russische volk. Allen zijn fundamenteel vijandig tegenover de westerse principes van vrijheid en democratie.
Het vooruitzicht dat Poetin zijn nihilistische heerschappij zal verlengen en versterken is verschrikkelijk. Poetin is het gezicht van de vijand. Voortaan moet hij als zodanig worden erkend.
{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger