Het is algemeen bekend dat Rick and Morty is begonnen als The Real Animated Adventures of Doc and Mharti, een vulgaire parodie op Back to the Future die werd gemaakt toen Justin Roiland niet zo blij was met Universal Studios. Roiland vond de stemmen die hij gebruikte zo goed dat hij uiteindelijk het concept omwerkte tot de show die we vandaag allemaal kennen en waarderen. Hoewel het tijdreizen letterlijk en figuurlijk op de lange baan is geschoven, heeft de show veel meer van de filmfranchise behouden dan je zou verwachten.
Om te beginnen, neem Rick. Hij is, natuurlijk, fysiek gebaseerd op Doc Brown, maar wat kunnen de twee gemeen hebben met persoonlijkheid? De een is een eigenzinnige, gekke wetenschapper met een grote blik, en de ander is een nihilistisch, gevoelloos genie. Fans van Back to the Future herinneren zich misschien nog de theorie dat Doc zo moe was van het falen dat hij van plan was ofwel te slagen met zijn tijdreisexperiment ofwel zichzelf en Marty te doden met de DeLorean. Klinkt dat bekend? Rick vertoont regelmatig zulk riskant gedrag om zelfmoord te plegen zonder echt zelfmoord te plegen, wat gebruikelijk is voor mensen met een zware depressie. Doc was eigenlijk net zo hopeloos als Rick, het is gewoon dat hij het verborg op een minder voor de hand liggende manier.
Een ander klein puntje dat ik opmerkte is dat beiden graag een metgezel hebben. Twee (of drie) honden vergezelden Doc op verschillende tijdstippen, allemaal onder de naam van beroemde wetenschappers. Rick heeft graag eigenzinnige assistenten zoals Mr. Poopybutthole (de naam spreekt voor zich) en Pencilvester.
Morty is het equivalent van Marty, zoals de meeste mensen waarschijnlijk al vanaf de eerste dag doorhadden. Beiden lijken muzikale bekwaamheid te delen, gebrekkig of anderszins. Marty is natuurlijk beroemd om zijn gitaarspel en zijn ambities om ooit een beroemde rockband te leiden. Morty (of zijn hologram, dat in elk opzicht op hem gebaseerd is) doet alsof hij al eerder opgetreden heeft in “M. Night Shaym-Aliens!” wanneer hij samen met Rick gaat rappen, en hij bespeelde zowel een keyboard als tamboerijn redelijk goed in “Get Schwifty”. Net als Marty spartelt Morty een beetje als hij voor een publiek moet optreden, maar hij doet het beter als het publiek kleiner is.
Morty is de deconstructie van Marty’s persoonlijkheid. Als de protagonist van de films, moet Marty een soort van coole actieheld zijn. Hij laat zich niet uit het veld slaan over tijdreizen, en hij werkt goed onder druk. Hij lost tijdsverschillen in zijn eentje op, zonder veel aanwijzingen of hulp. Morty is niet zo makkelijk in de omgang. Alles brengt stress bij hem teweeg, en hij stelt vragen voordat hij iets doet. Maar beiden delen een gevoel voor creativiteit en vindingrijkheid. Marty denkt op zijn voeten door de films heen, en Morty heeft zijn momenten gehad om te schitteren; bijvoorbeeld het gebruik van Rick’s schoenen om aan arrestatie te ontsnappen tijdens de Pilot.
Ik denk graag aan Beth en Jerry als karikaturen van George en Lorraine McFly (née Baines). Aangezien Roiland en Harmon de familie rond Rick en Morty hebben opgebouwd, is het duidelijk wat hun inspiratiebron was. Net zoals George te bang was om voor zichzelf of zelfs zijn vrouw op te komen, kan Jerry niet eens de moeite nemen om Beth te helpen tegen een agressieve zwerver in “Total Rickall” en een heleboel andere bedreigingen in andere afleveringen. George’s moment in de film was echter toen hij eindelijk tegen Biff opkwam. De inzet was hoog, Lorraine had verkracht kunnen worden, maar George besloot uiteindelijk terug te slaan naar zijn oude pestkop toen de situatie op zijn donkerst was. Op dezelfde manier presteert de zielige Jerry altijd het best in gespannen omstandigheden: Cronenberg-wereld, het Meeseeks-incident en “Big Trouble in Little Sanchez”, om er een paar te noemen. Net als George in de ‘vaste’ tijdlijn met zijn zelfvoldaanheid, kan succes Jerry naar het hoofd stijgen.
Lorraine was een roker en een drinker, vooral omdat ze niet zo goed tegen het leven kon en haar man ruggengraatloos was. Beth is precies hetzelfde met haar alcoholisme en zelfs haar schoonheid (hoewel die in tegenstelling tot Lorraine niet noodzakelijkerwijs vervaagde met het verstrijken van de jaren). Ze is een beetje kil tegen haar kinderen, net als Lorraine voordat de tijdlijn werd veranderd.
Als een interessante kanttekening: de climax van Back to the Future vindt voornamelijk plaats in het plaatselijke Betovering onder de zee-dansfeest, waar Marty’s ouders elkaar zouden ontmoeten en verliefd zouden worden. Raad eens wie ook verliefd werd op een schoolfeest? Het verschil was dat Beth en Jerry hun dochter creëerden na het evenement, terwijl George en Lorraine trouwden uit een meer oprechte gehechtheid. Beide partijen offerden zich op voor hun echtgenoten, Beth offerde haar medische carrière op en werd een laaggeplaatste paardenchirurg, en George ging niet naar de universiteit zodat hij een leven kon beginnen met Lorraine.
Zomer is uniek in die zin dat ik denk dat ze niet noodzakelijkerwijs sterk gebaseerd is op personages uit de films. Ze zou echter een amalgaam kunnen zijn van Marty’s broers, een afstandelijke, relaxte oudere broer genaamd Dave en een oudere zus die er nogal wat om geeft populair te worden, Linda.
Jessica trekt overduidelijk parallellen met Marty’s vriendin, Jennifer. Net als bij Jennifer, is Jessica zelden te zien op het scherm of krijgt ze veel karakterontwikkeling, mogelijk tot het punt van overdrijving of parodie. Beiden lijken aardig en lief, maar je krijgt de indruk dat er gewoon meer achter zit. Ik weet zeker dat de makers met dat idee hebben gespeeld, elke keer als ze in een belangrijke rol verscheen.
Principal Vagina is, net als Principal Strickland uit de films, kaal(er). Strickland’s ‘slacker’ opmerkingen en strenge lessen komen tot uiting in Mr. Goldenfold, terwijl Principal Vagina ironisch genoeg een zeer realistische, afgezwakte versie van hem is. Ik zou zeggen dat ze zijn karakter waarschijnlijk in tweeën hebben gesplitst om de show interessanter te maken.
De Biff equivalent, Frank Palicky, werd gedood nauwelijks minuten in de Pilot. Frank leek een parodie op Biff, maar met een psychotisch randje, tot het punt waar zijn stereotype ‘bullebak’ persoonlijkheid zo extreem was dat geen kijker hem serieus kon nemen. Door ‘het ijs te breken’ door Frank om te gooien, denk ik dat dit de manier van de makers is om te zeggen dat het geen serieuze kijk is op de persoonlijkheden uit de films.
Hoewel sommigen geloven dat Back to the Future slechts een ondergeschikt element was in de creatie van de show, denk ik dat dit bijdraagt tot het idee dat Roiland en Harmon actief naar de films keken en veel meer dan alleen de rollen van de hoofdpersonages op de films baseerden.