Het hangt er echt van af waar je van houdt. Ik weet niet of volgorde zo belangrijk is, behalve luisteren naar wat je het eerst aanspreekt.
Junta – Lange prog-rock composities, meestal. Deze David Bowie is stevige jaren ’80 jam. Mijn favoriet!
Lawn Boy – Erg Phish-y, overheerst door lichtvoetigheid en weirdness. Eerlijk gezegd staat hier niet veel op dat live niet beter gedaan wordt.
A Picture of Nectar – Eclectisch. Meer traditioneel “songy” dan de vorige twee, op een manier die zich goed laat vertalen naar de studio. Dit album voelde altijd aan als een fantasie D&D concept album, met avontuurlijke verhaal nummers als Llama, Cavern, CDT, etc… maar misschien was ik gewoon een nerd op de middelbare school, toen ik het op repeat luisterde.
Rift – Peak songwriting talent IMO. Niet zo episch en proggy als Junta, maar dat is niet altijd een slechte zaak. Het nummer is ook geweldig – op dit punt klinkt Trey’s gitaar erg Trey-achtig. Dit album voelt aan als een live show. Er wordt wat gejamd, de volgorde van de nummers is prachtig, en Horse/Silent is een bevredigende afsluiter. Bijna tweede na Junta voor mij.
Hoist – Controversieel. Phish begint zich hier op meer mainstream rock terrein te begeven, en dit album voelt in veel opzichten aan als een typisch jaren ’90 rock album. Het enige nummer dat de 5 minuten breekt is “Demand” met een clip van een live Split ertussen. Geweldig als je van een beetje radio-vriendelijke jaren ’90 rock houdt.
Billy Breathes – Nog steeds een beetje “typische rock” maar zeker Phishier dan Hoist, BB heeft veel van Phish’s beste ballad-achtige composities op staan. Waste, Talk, Theme from the Bottom, Train Song, Billy Breathes – dit zijn allemaal nummers die echt baat hebben bij de helderheid en meervoudige-take-perfectie van een studio-opname. Een echte aanrader als je van deze nummers houdt.
Story of the Ghost – Eigenlijk 97/98 in studio vorm. Het is een mooie manier om een gevoel te krijgen voor de basisvorm van al die nummers die in funkfesten veranderen. Weer een mooi opgebouwde track volgorde, zoals Rift. Heeft een soort van donkere en melancholische sfeer, in mijn oren.
Farmhouse – Net als Hoist, is dit weer een soort van mainstream, klinkt-als-zijn-tijd plaat. Er staat niet veel op dat ik live niet zou prefereren, maar Dirt & Sleep zijn leuk. Goede manier om mensen kennis te laten maken met Phish.
Round Room – Het is een beetje slapdash, maar ik vind het leuk. Veel van de nummers worden gespeeld met de energie (en onnauwkeurigheid) van een live show. Maar laag op mijn lijst.
Ik heb eigenlijk nooit naar hun andere studio albums geluisterd!