Ik had gewoon weg kunnen gaan zonder dat ze doorhadden dat er iets mis was. Maar nee. Ik heb het verpest.
Vandaag: Ik was boos op mijn moeder. Een van de dagelijkse ruzies die ik met haar heb. Ik ben 30 minuten te laat op school en ik heb migraine. Ik ben echt kwaad. Dus ik verlies mijn zelfbeheersing en schrijf een aantal gedichten over massamoordenaars, specifiek Jeffery Dahmer, Ted Bundy, etc. Ik lees er één hardop voor. Vraag me niet waarom ik zoiets achterlijks deed. Hoe dan ook, ik word naar het schoolhoofd gestuurd. Ze zegt dat ze me niet gaat straffen, maar het aan mijn ouders gaat laten zien die morgen een gesprek met haar hebben (ik ben gediagnosticeerd met depressie door een dokter en mijn ouders/school weten het). Ik heb haar gezegd dat mijn ouders verdomd kwaad zullen worden. Het kan haar niet schelen. Niemand van hen doet. Absoluut niemand op die verdomde school voelt iets voor me behalve teleurstelling en ergernis. Ze zouden je iets anders vertellen. Ze liegen.
Donderdag: Een deel van de woede verandert in droefheid. In de vijfde periode functioneer ik niet goed genoeg om goed na te denken. Ik snij me midden in de les, en m’n proefwerk zit onder het bloed. De leraar stuurt me naar het bureau. Ze zeggen me dat ik met mijn moeder mee moet, in plaats van met mijn vader, die ik veel liever heb, anders bellen ze een ambulance. Ik heb ze gezegd dat ze het erger zal maken, maar dat kan ze niet schelen. Ze sleept me naar het ziekenhuis, en ik wacht 8 uur om naar huis te gaan en eindelijk wat slaap te krijgen die ik nooit kan krijgen, omdat school vroeg begint en ik bij mijn oma logeer een uur verderop.
Vrijdag: Mijn moeder liegt en zegt dat er mensen van het ziekenhuis komen en dat ik naar haar huis moet gaan. Ik zeg haar dat ik dat niet wil, maar ze dreigt al genoeg zodat ik geen moeite meer doe om ruzie te maken. Ze komen nooit. Dit leidt tot nu. Ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat ik zelfmoord zou plegen als ik de kans had. Mijn moeder maakt het alleen maar erger, en ze laat me niet bij haar weggaan. Ik haat iedereen op school. Eigenwijs, ik weet het. Maar het is waar. Ik heb zin om iets te doen. Zoals naar het bos sluipen en mezelf ophangen. Maar ik weet dat ik het niet ga doen. Ik blijf de hele dag slapen, mijn gevoelens opkroppen, en iets stoms doen dat mijn leven een paar weken verpest. De cyclus zal niet stoppen. Ik wil gewoon dat het stopt. Ik wil ofwel zelfmoord plegen, of mijn leven omgooien. Beide lijken me te veel moeite.