Is er een geldige reden om een kind te verstoten? Ik kan er geen bedenken, zelfs geen moord. Als moeder heb ik mijn kinderen op de wereld gezet, en ik voel me verantwoordelijk voor hen, voor altijd. Dat wil niet zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor hun daden of beslissingen, maar dat ik altijd, altijd hun moeder zal zijn … om van hen te houden, hen te begeleiden, hen te omhelzen als ze fouten maken. Ik zie het niet als mijn taak om hen te controleren (tenzij we het natuurlijk hebben over een 3-jarige die een woedeaanval heeft). En toch zijn hier enkele redenen waarom mensen zijn verstoten:
- Huwelijk met een ander ras
- Huwelijk met een andere godsdienst
- Homo zijn (zie deze afschuwelijke brief)
- Niet voor hun ouders zorgen op de manier die hun ouders verwachten
- Zwanger worden buiten het
- Kiezen voor een muziekcarrière in plaats van zich te wijden aan godsdienst
- Als jongen geboren worden terwijl de vader eigenlijk een dochter wilde (en omgekeerd)
Ik kan nog steeds niet gemakkelijk zeggen waarom ik verstoten ben. Ik heb mensen wel eens verteld dat het kwam omdat ik volwassen was geworden. De reden is waar genoeg. Toen ik trouwde, verhuisde ik naar Zwitserland. Mijn vader aanbad mijn man, maar ik denk niet dat hij wilde dat ik naar het buitenland verhuisde. Hij heeft me dit nooit verteld, natuurlijk. Zou het wat uitgemaakt hebben als hij dat wel gedaan had? Dus ik denk dat het hem pijn deed dat ik verhuisde en mijn vaders manier om met die pijn om te gaan was om mij uit zijn leven te bannen. Tien jaar nadat ik hem verstoten had, schreef hij me een brief. Ik had mijn familie tien jaar lang geschreven, kaarten, foto’s, alles om me te blijven verzoenen. Ze hadden nooit terug geschreven. Maar deze keer had ik mijn jongere zus geschreven, met de suggestie dat onze vader een familiecyclus aan het herhalen was, aangezien hij een geheime oudere zus had die ook was verstoten (omdat ze zwanger was geworden). Het was mijn vader die antwoordde, en het was een brief die me bijna kapot maakte. Hij zei dat ik onterfd was omdat hij en zijn vrouw (mijn stiefmoeder) gelukkiger waren zonder mij. Aan het eind van zijn brief zei mijn vader dat ik nooit, maar dan ook nooit meer contact met iemand van de familie mocht opnemen. Ik weet dat mijn stiefmoeder blij was dat ik uit hun leven was, want ik denk niet dat ze een erg aardig persoon is. Ze bracht het slechtste in mijn vader naar boven. Maar ik hield deze meningen voor mezelf, omdat mijn vader van haar hield. Dus wat moet ik zeggen, dat ik verstoten ben omdat mijn stiefmoeder me niet mocht? Omdat mijn vader gelukkiger was zonder mij? Of omdat m’n vader niet tegen m’n verlies kon en me daarom pijn moest doen? Of omdat mijn vader niet begreep hoe zijn eigen opvoeding ons gezin besmette, waardoor hij de vreselijke cyclus herhaalde die zijn vader was begonnen?