Rheum tanguticum, R. rhabarbarum en R. officinale en nog enkele andere, worden alle geoogst voor hun wortels, die als kruidengeneesmiddel worden gebruikt. Dit werd een van de belangrijkste producten die langs de Zijderoute werden verhandeld. Geïmporteerde wortels van verschillende rabarbersoorten werden honderden jaren lang op grote schaal gebruikt in Europa voordat de identiteit van de plant uiteindelijk werd ontdekt. Sommige van de volksnamen die in verband worden gebracht met Rheum palmatum – “Russische rabarber”, “Turkse rabarber”, en “Indische rabarber” – zijn rechtstreeks verbonden met de handelsroutes voor rabarber uit China.
De wortel staat bekend om zijn zuiverende effecten en het onderdrukken van koorts. In het oude China werd rabarberwortel gebruikt om maagkwalen te genezen en als “catharticum” (middel tegen constipatie), en als kompres tegen “koorts en oedeem” (zwelling veroorzaakt door vochtophoping in de lichaamsweefsels). De plant kreeg zijn Latijnse naam van Carolus Linnaeus in 1759 en werd voor het eerst geteeld in Groot-Brittannië rond 1762.
Het eerste Internationale Symposium over Rabarber werd in 1990 in China gehouden. Het had tot doel de wetenschappelijke gegevens en de behandeling van Chinese Rabarber die door Chinese farmacopees worden gebruikt, te verifiëren.
Gezondheidsrisico’sEdit
Zwangere vrouwen moeten elke inname van de plant vermijden, omdat het baarmoederstimulatie kan veroorzaken. Als het voor een langere tijd wordt ingenomen, zijn de nadelige effecten onder andere: “hypertrofie van de lever, schildklier en maag, evenals misselijkheid, grijpen, buikpijn, braken en diarree.”
Hoewel de wortel van de Chinese rabarber een belangrijk facet is van de kruidengeneeskunde, kunnen de bladeren giftig zijn als ze in grote hoeveelheden worden geconsumeerd vanwege het oxaalzuurgehalte. Patiënten met “artritis, nierproblemen, inflammatoire darmziekten of darmobstructie” moeten zich onthouden van consumptie.