Alai

Cesspits en Drywells zijn oude technologieën, maar ze worden op sommige plaatsen nog steeds gebruikt. In het algemeen zijn ze een verouderde en onveilige methode voor het verwerken van septisch afval. Bezorgdheid over de menselijke gezondheid en de kwaliteit van het milieu heeft ertoe geleid dat beerputten en drywells niet langer worden gebruikt voor septisch gebruik in de meeste gebieden van Noord-Amerika, en de bestaande zullen uiteindelijk moeten worden vervangen door moderne on-site septische behandelingssystemen.

Basically, A Hole in the Ground

De term “cesspit” (of “beerput,” “cesstank,” “soak pit,” afhankelijk van waar je woont) kan verschillende betekenissen hebben, maar ze verwijzen allemaal naar een gestructureerd gat in de grond. Het gat is meestal bekleed met steen, baksteen of beton en is bedoeld voor het opvangen van huishoudelijk en menselijk afval.

Een beerput kan een niet-afgedichte, poreuze tank of putachtige structuur zijn die vaste stoffen vasthoudt, maar vloeistoffen vrijelijk in de omringende grond laat weglopen. Het kan ook een afgedichte bak zijn waarin de vloeistof kan wegvloeien in een droge put. Een moderne beerput kan zo eenvoudig zijn als een afgesloten, geventileerde vuilwatertank.

Het belangrijkste kenmerk van een beerput is dat hij is ontworpen om afval op te vangen, niet om het te behandelen. Cesspits, zelfs de poreuze die vloeistof laten wegsijpelen, moeten periodiek, vaak frequent, worden schoongemaakt. Het is een eeuwenoude methode voor het verwerken van menselijke uitwerpselen en huishoudelijk afvalwater.

Cesspits werken op hetzelfde idee als een buitentoilet, een beetje uitgebreid om huishoudelijk afvalwater op te vangen en aangesloten op de binnenriolering. Wat gaten in de grond betreft, wel… smerig.

Technisch is een drywell iets anders dan een beerput. Als je het woord “put” hoort, denk je aan water. Een pompput is dus geen bron van drinkwater, maar een structuur die is ontworpen om afvalwater op te vangen en vast te houden, zodat het passief in de grond kan terugzinken.

Drywells zijn verwant aan de Franse afvoerkanalen die vaak in kelders worden aangetroffen, en de landschapsvoorzieningen die bekend staan als retentievijvers of opvangbassins. Al deze structuren zijn ontworpen om de stroom, de beweging en de opslag van overtollig water te beheren, of het nu gaat om stormwater, normaal water dat wegsijpelt of afvalwater. Een drywell kan vrij diep zijn om voldoende watervolume op te vangen.

Sommige mensen gebruiken “beerput” en “drywell” door elkaar, misschien omdat ze beide als vergaarbekken fungeren. Het belangrijkste punt om in gedachten te houden is echter dat geen van beide is ontworpen om afval te verwerken. In plaats van een stinkende stapel afval die op de grond ligt, wordt afval in een gat in de grond gegooid: uit het zicht; uit het hart.

Het is Rudimentair Afvalbeheer

Wanneer we het hebben over septische systemen, hebben we de vangnetterm “on-site afvalbehandelingssystemen” om te verwijzen naar het volledige scala van afvalbehandelingsbehoeften en gerelateerde technologieën voor residentiële en commerciële gebouwen.

Houd in gedachten dat septische tanks zijn ontworpen om de scheiding en afbraak van vast afval te bevorderen. Een uitlogingsveld behandelt septisch effluent door de stroom van effluent te controleren, door de scheiding tussen grondwater en de plaats waar het effluent in de bodem terechtkomt (meestal een meter of meer), en door blootstelling van het effluent aan bodemmicroben en vegetatie die pathogenen, voedingsstoffen en organisch materiaal afbreken of opnemen.

Cesspits en drywells zijn een heel ander beestje, omdat ze geen van deze behandelingsontwerpkenmerken in aanmerking nemen. Ze zijn niet ontworpen of worden niet gebruikt voor de behandeling van huishoudelijk of menselijk afval. Ze kunnen het best worden beschouwd als “afvalbeheersystemen ter plaatse”, omdat ze alleen de vaste stoffen opslaan en de vloeistoffen misschien terug de grond in laten sijpelen.

Daarom moet afval uiteindelijk fysiek worden verwijderd uit de beerputten en drywells, en onbehandeld afval en effluent komen gemakkelijk in het milieu terecht, wat een bedreiging vormt voor de volksgezondheid en de milieukwaliteit.

Een rudimentair systeem dat bestaat uit een beerput die aan een drywell is bevestigd, lijkt enigszins op een septisch systeem. Hier vangt de beerput het afval op en stroomt het effluent uiteindelijk in de droge put, om in de grond terug te sijpelen. Het verschil is dat de droge put het afvalwater niet zodanig verdeelt dat de bodem als zuiveringsmechanisme kan fungeren.

Cesspits en droge putten houden het afval eenvoudigweg op een uit het zicht liggende plaats, terwijl het onbehandeld in de bodem sijpelt.

Over nachtgrond en gongvijvers

We denken met bewondering terug aan de oude Romeinen voor het ontwikkelen van sanitair en rioleringssystemen. Historisch gezien waren beerputten ook een zeer gebruikelijke manier om huishoudelijk afval te verwerken in dichtbevolkte gebieden, en ze waren niet noodzakelijkerwijs een minder ontwikkelde technologie.

Archeologisch onderzoek dat wordt gedaan in de Nederlandse stad Leiden geeft een zeer interessant beeld van beerputten als een belangrijk onderdeel van de infrastructuur van een middeleeuwse stad. De meeste gebouwen in die tijd waren voorzien van beerputten als verzamelpunten voor “nachtgrond”, dat wil zeggen menselijke uitwerpselen.

De beerputten uit de 16e eeuw waren echter niet zomaar etterende kuilen van poep in huurkelders. Ze werden regelmatig schoongemaakt (zo vaak als wekelijks) door “nachtmannen”. Het schoonmaken van beerputten was een strak gereglementeerde stadsdienst.

Het schoonmaken gebeurde ’s nachts om de invloed van de stank op het dagelijkse leven te beperken. De nachtwakers gebruikten schoppen om het afval over te brengen in grote kuipen, die ze vervolgens naar schuiten vervoerden om uit de stad te worden vervoerd.

De nachtwakers moesten stil, voorzichtig en netjes zijn. Morsen werd niet getolereerd, en resulteerde in kort geding voor slordige nachtmensen! Opzichters controleerden of de beerputten grondig werden schoongemaakt, en hielden zorgvuldig bij welke diensten werden verleend.

De infrastructuur en het beheer van beerputten was echter niet beperkt tot Holland; het was wijdverbreid in Europa en andere dichtbevolkte delen van de wereld. In het Verenigd Koninkrijk stonden beerputopruimers bekend als “gongboeren”, waarbij gong de term was voor zowel het toilet als de inhoud ervan.

Het verzamelde menselijke afval was in feite een hulpbron: het werd gewaardeerd als meststof.

De beerputsystemen hielden de vroege steden en het plaatselijke milieu behoorlijk schoon. Toen riolen uiteindelijk de beerputten vervingen, voerden ze het ongezuiverde afvalwater rechtstreeks naar nabijgelegen grachten en rivieren, waardoor deze de stinkende, vervuilde waterwegen werden die we gewoonlijk associëren met het historische stadsmilieu.

Leg de schuld maar bij de huisbazen: het aanleggen van riolen was op de lange duur goedkoper dan het bouwen en onderhouden van individuele beerputten in elk gebouw en het in dienst nemen van al die nachtzwaluwen en gongboeren.

Out of Sight Is Not Out of Mind

Misschien komt het omdat we rechtop op twee voeten lopen en ons leven dus een paar meter boven de grond leiden, maar de meesten van ons hebben de neiging niet te veel na te denken over wat er onder de grond zit. Mensen hebben een lange geschiedenis in het begraven van dingen waar we vanaf moeten.

Landstortplaatsen zijn een duidelijk voorbeeld, en in de moderne tijd hebben we ook bedacht dat het begraven van gevaarlijk chemisch afval een goed idee zou kunnen zijn. Nogmaals, uit het oog, uit het hart. Totdat het niet meer zo is.

Het Love Canal in de staat New York, USA, werd gebruikt om duizenden vaten met giftige chemicaliën te begraven. Het land werd uiteindelijk ontwikkeld voor woningbouw. Na enkele jaren begonnen de vaten te scheuren, de chemicaliën sijpelden in de grond en de mensen werden ziek doordat de chemicaliën in hun kelders lekten. Helaas kunnen soortgelijke verhalen worden verteld voor veel geïndustrialiseerde gebieden.

Menselijk afval is ook gevaarlijk voor de volksgezondheid en het milieu wanneer het, net als industriële chemicaliën, zonder behandeling in het milieu wordt geloosd.

Een modern septisch systeem maakt gebruik van geïnstalleerde onderdelen en terreineigenschappen zoals grond en vegetatie om vaste stoffen te scheiden en af te breken, en om vloeibaar effluent verder te behandelen om ziekteverwekkers, organisch materiaal en voedingsstoffen te verwijderen.

Een beerput verwezenlijkt geen enkele vorm van behandeling. De nadruk ligt gewoon op het vasthouden van afval totdat het kan worden verwijderd voor latere behandeling en veilige behandeling op een andere locatie.

Op deze manier werken beerputten op hetzelfde idee als putlatrines of draagbare toiletten (“Porta Potty” en dergelijke). Ze isoleren menselijk afval in een afgesloten ruimte om het verzamelen ervan te vergemakkelijken en geuren te verminderen.

De sanitaire isolatie van menselijk afval is een eeuwenoud probleem overal waar mensen samenkomen of langere tijd op één plaats verblijven.

Zelfs op “wilde” plaatsen als Mt Rainier is het omgaan met menselijk afval een kritieke kwestie. Mt. Rainier is een zeer populaire wandelbestemming, maar de omgeving is te streng voor sanitaire voorzieningen. Hier verplicht de National Park Service dat wandelaars al hun afval, inclusief menselijke uitwerpselen, naar buiten brengen. (Ze verstrekken hiervoor handige blauwe zakken.)

Afvalverwijdering is geen afvalverwerking

In het beste geval is een moderne beerput een verzegelde, ondoordringbare structuur die huishoudelijk afval vasthoudt en isoleert van het milieu. Hoewel regelmatig en frequent pompen duur is en niet ideaal, vormt het afval geen risico voor de volksgezondheid of het milieu.

In het slechtste geval is een beerput een doorlaatbaar gat van steen, baksteen of beton waarin afval in de grond kan sijpelen. Het wordt dan een gevaarlijke bron van milieuverontreiniging en een gevaar voor de volksgezondheid.

In veel gevallen werden permeabele beerputten of droge putten opzettelijk diep genoeg gegraven om de grondwaterspiegel te penetreren, met de bedoeling het vloeibare afval door het grondwater te laten stromen. Dit “verdunnen is het antwoord op verontreiniging” is een oude manier van denken. Het heeft alleen maar geleid tot verontreinigde watervoerende lagen.

Een zorgvuldig ontworpen septisch systeem handhaaft een geschikte scheiding tussen de plaats waar het afvalwater de bodem binnendringt en de verzadigde bodemzone. Dit zorgt ervoor dat er voldoende capaciteit is in de vegetatieve en aërobe, microbieel actieve delen van de bodem om het effluent te behandelen voordat het zich bij het grondwater voegt.

Bij een beerput of droge put is het volume en de stroom van afval en effluent ongecontroleerd en komt het rechtstreeks terecht in anaërobe, microbieel inactieve delen van de bodem. Het resultaat is dat afval onbehandeld in de watervoorziening terechtkomt.

Door een onjuiste dimensionering van beerputten en pompputten zijn ze ook vaak vatbaar voor verstopping met vaste stoffen en voor huishoudelijke back-ups.

De verschillen tussen septische systemen en beerputten of pompputten zijn dramatisch. Een septisch systeem regelt de beweging, stroming en plaatsing van huishoudelijk afval en het effluent om de behandeling ter plaatse te maximaliseren. Een beerput en een droge put zijn ongecontroleerde kanalen waardoor onbehandeld afvalwater het milieu binnenkomt en verontreinigt.

Onbehandeld afval is gevaarlijk

Onbehandeld huishoudelijk afval kan schadelijke ziekteverwekkers bevatten (bacteriën, virussen, parasieten en andere micro-organismen) die de omringende bodem en het grondwater kunnen verontreinigen en uiteindelijk het oppervlaktewater kunnen binnendringen en verontreinigen.

Wanneer oppervlaktewater of grondwater de bronnen zijn van huishoudelijk water om te drinken, te koken en te baden, worden mensen dan blootgesteld aan ziekteverwekkers. Door water overgebrachte ziekten zijn een veel voorkomend probleem over de hele wereld en een van de meest voorkomende oorzaken van ziekte bij de mens.

Tyfus, cholera, dysenterie en hepatitis zijn slechts enkele van de vele soorten door water overgebrachte ziekten die in verband worden gebracht met het ontbreken van goede sanitaire voorzieningen om menselijk afval te verwerken.

Mensen kunnen ook ziek worden door blootstelling aan verontreinigde grond in de buurt van beerputten en waterputten.

Waterverontreiniging is vooral een probleem voor mensen die hun water uit particuliere putten halen, omdat deze in tegenstelling tot openbare watervoorzieningen niet routinematig worden getest op de aanwezigheid van ziekteverwekkers of schadelijke chemicaliën (huishoudchemicaliën, bijvoorbeeld, of nitraten).

Onbehandeld huishoudelijk afval is ook een bron van overmatige nutriënten zoals stikstof en fosfor. Deze en andere nutriënten hebben een negatieve invloed op het milieu doordat zij eutrofiëring van het oppervlaktewater veroorzaken. Eutrofiëring van het oppervlaktewater tast de habitat voor vissen en ander aquatisch leven aan, alsook de aanvaardbaarheid voor menselijk gebruik (b.v. zwemmen, varen, vissen, enz.)

Septische systemen en rioolstelsels zijn gebaseerd op de insluiting, het transport en de behandeling van huishoudelijk afvalwater. Cesspits en droge putten zijn gebaseerd op het uit het zicht plaatsen van afvalwater en er het beste van hopen.

Het aanhoudende gevaar van beerputten en droge putten

Hopelijk heb ik u duidelijk gemaakt dat beerputten en droge putten ernstige vervuilingsrisico’s opleveren. Zelfs als ze niet meer worden gebruikt, misschien omdat ze zijn vervangen door een modern septisch systeem, blijven ze nog jaren een bron van watervervuiling.

Naast vervuiling zijn verlaten beerputten en drywells op veel dramatischer en verontrustender manieren een blijvend gevaar.

Vaak kan de begroeiing in de loop van de tijd hun precieze locatie verhullen. Of, slechte of niet-bestaande administratie in de loop van de overdracht van onroerend goed kan betekenen dat zelfs een goed verzorgd voorstedelijk gazon een ondergrondse structuur kan verbergen.

Wanneer oud afval uiteindelijk uit de structuur loopt, worden de binnenmuren niet langer ondersteund en kunnen ze instorten, waardoor een zinkgat wordt gevormd. Mensen zijn in deze zinkgaten gevallen en zijn er zelfs door overspoeld te worden door schadelijke gassen of door verdrinking om het leven gekomen.

Cesspits en drywells zijn oude technologie. De typische leeftijd van deze structuren, in combinatie met oude bouwtechnieken en materialen, en het gemak waarmee oude, ondergrondse structuren onzichtbaar kunnen worden, maakt ze zelfs meer dan alleen een vervuilingsrisico.

Dus, het is tijd om de beerput puinhoop op te ruimen!

Wanneer beerputten worden geëvalueerd volgens moderne normen, komen ze vrijwel altijd als gebrekkig naar voren. Ze werden vaak geplaatst zonder rekening te houden met de bodemstructuur, verticale scheiding van de grondwaterspiegel, capaciteit, stroomaanvaarding of structurele veerkracht (die instortende putten die we hierboven zagen).

Zelfsluitende plastic beerputten worden nog steeds gebruikt in sommige delen van Europa, met name waar de locatieomstandigheden de installatie van een septisch systeem beperken.

In Noord-Amerika verschillen de voorschriften per land en provincie of staat. Terwijl de installatie van nieuwe beerputten of drywells voor afvalwater met menselijk afval over het algemeen verboden is, zijn er verschillende accommodaties voor bestaande structuren.

Sommige zijn “grandfathered” in eigendomsoverdracht om hun voortgezet gebruik mogelijk te maken, terwijl in andere rechtsgebieden een eigendomsoverdracht een upgrade naar een septisch systeem dwingt dat voldoet aan de huidige normen.

British Columbia regelgeving gaat recht op zaken met betrekking tot beerputten, in de Sanitary Regulations of the Health Act:

Alle privaatkasten, privaatputten of -gewelven, beerputten of beerputten die thans in gebruik zijn, worden bij dezen tot overlast verklaard, en dezelve moeten grondig worden geledigd, gereinigd en ontsmet en met schone aarde gevuld.

De schrijvers van de Gezondheidswet zeggen het mild: beerputten en drywells, wanneer ze worden gebruikt voor houders van menselijk afval, zijn een overlast. Zij zijn een belangrijke bron van verontreiniging en een blijvend gevaar voor de mens zolang zij in de grond blijven.

Waar zij bestaan, is de veilige handelwijze, voor de gezondheid en de veiligheid van de bewoners van het terrein en voor de gezondheid van het milieu, de bestaande structuren te saneren en te vervangen door een naar behoren ontworpen en geïnstalleerd zuiveringssysteem ter plaatse.