Stel je voor dat je door de veiligheidscontrole loopt op het metrostation en elke keer dat de vrouwelijke politieagent die je bodycheckt, giechelt en zegt: “Aap itne patle kyun ho?” (“Waarom ben je zo dun?”) en de vrouwen achter je staren naar je lichaam. Dit is mijn verhaal.
Ja, ik ben dun. Ik ben niet ziek. Ik eet goed, maar ik ben dun. En dat is de verontschuldiging waar ik het langst van mijn leven mee heb geleefd.
Het is waar dat fat shaming veel voorkomt. Er is veel over gesproken. Maar in dit hele gepraat over lichaamsbeeld, hebben we de neiging om de minuscule populatie van mensen die niet aankomen te vergeten. En in India, waar iedereen je over alles kan ondervragen – of het nu je burgerlijke staat of je gewicht is, kunnen de resultaten voor de persoon die het ondergaat, rampzalig zijn.
Het begon al in mijn jeugd. Nee, niet van mijn familie. Mijn eerste duidelijke herinnering dat ik als mager werd bestempeld was in mijn kleuterklas. Ik herinner me die dag nog. Dat moment! Er was een meisje, dat ons van school kwam halen.
Toen ik aan haar werd overgedragen, zei mijn lerares dat ik mager was en meer te eten moest krijgen. Voor een vierjarige, die echt geloofde dat leraren altijd gelijk hadden, brak dat mijn hart. Ik schaamde me. Ik voelde me minder waard.
Dat was het begin van deze saga. Ik heb twee oudere zussen, die toen allebei dun waren. Het was begin jaren ’90. Waar onze ouders ons ook mee naartoe namen, mensen maakten opmerkingen over ons lichaamsgewicht, of liever, over het gebrek daaraan.
Het enige dat ik me uit mijn jeugd herinner, is een oom of tante die me met een spottende glimlach vraagt: “Geeft je moeder je geen eten?” Nu ik erop terugkijk, zie ik dat dit ook een manier was om moeders, of in ons geval ouders, aan de schandpaal te nagelen.
Op dat moment in onze kleine stad moet niemand gehoord hebben van het begrip “body shaming”. De mensen leefden over het algemeen naar de opvattingen van de maatschappij. En dit alles had een negatieve invloed op mijn ouders. Dus, op de eettafel, “eet meer” was de constante slogan. Ik begon een afkeer van eten te krijgen.
Gelukkig werden mijn zussen na verloop van tijd wat dikker. Maar ik niet. En de reis ging verder. Mijn ouders hoorden er veel over. En ik herinner me nog levendig dat ik door hen naar dokters werd gebracht met de allesbepalende vraag: “Waarom is mijn dochter zo dun?”
Lees ook: Waarom ik besloot mijn kleren in het openbaar uit te trekken
De moeder van mijn vriendin gaf me zelfs een bijnaam omdat ik dun was. En de beledigingen begonnen uit alle mogelijke hoeken binnen te stromen.
Dus, wat doet het met een jong gevoelig meisje? Het vernietigt elke keer iets in haar. Het maakt dat ze zich minder waard voelt.
Er kwam een tijd dat ik mijn lichaam begon te haten. Ik leerde mezelf te verbergen in het bijzijn van nieuwe mensen. Natuurlijk maakten mijn vrienden me nooit te schande, dus bleef ik liever bij hen.
Het herhaalde zich en was zo sterk dat er een tijd kwam dat ik met een jongen begon te chatten op sociale media, en we spraken elkaar een paar maanden. Ik weigerde hem twee jaar lang een foto van mij te sturen, niet omdat ik dacht dat het onveilig was, maar omdat ik dacht dat ik lelijk was.
Ja, er kwam een tijd, dat ik er heilig van overtuigd was dat ik lelijk was. Dat is wat er gebeurt als je leeft met body shaming. Je eigenwaarde vermindert.
Diep van binnen liet het een litteken achter dat zegt dat je minder bent dan anderen. Een litteken dat jonge meisjes kan achtervolgen, als een stalker, die op elk moment kan opduiken en alles kan verpesten.
Nu ik terugkijk, vraag ik me af waarom de omvang van mijn taille zo belangrijk was? Was ik mijn gewicht, dat altijd 5 kg meer moest zijn?
Zoals sommige mensen zouden zeggen: “Je doet het goed. Alles is in orde. Gewoon vijf kilo meer, en je zult perfect zijn.”
Hoe zit het met mijn academische kwalificatie? Hoe zit het met de jaren en jaren van gemeenschapsdienst die ik heb gedaan sinds ik een tiener was? Hoe zit het met de gedichten die ik schreef voor nationale dagbladen?
Hoe zit het met de doelen waarvoor ik vecht? Hoe zit het met vriendelijkheid? Hoe zit het met de vriendschappen die ik over de continenten heb opgebouwd? Maar dan kwam het altijd neer op “5 kg meer”.
Zo, alsof niets wat ik deed genoeg was. Het woord “genoeg” kan je achtervolgen als een nachtmerrie.
Nu ik het leven wat meer gezien heb, besef ik dat sommige mensen graag dat ene ding vinden om je neer te halen. Misschien houdt de maatschappij van een meisje dat leeft met excuses. En ik heb er echt mee leren leven. Het schuldgevoel dat ik niet genoeg ben. Door de schande van het dun zijn, wilde ik me verstoppen. Het zorgde ervoor dat ik mijn lichaam haatte, dat ik me minder voelde dan anderen.
Nu ben ik daar overheen gegroeid. Ik heb gewerkt aan mijn angsten en schaamte. Een schaamte die zo onnodig was, maar toch zo zwaar. Een schaamte die ik niet verdiend had. Een schaamte die ik overal met me meedroeg. Een schaamte die me ervan weerhield mezelf op mijn best te presenteren, omdat ik er diep van binnen van overtuigd was dat ik nooit genoeg zal zijn.