Dit experiment werd uitgevoerd om de selectieve permeabiliteit van dialysebuizen te onderzoeken. De doorlaatbaarheid van de slang voor glucose, zetmeel en jodium (kaliumjodide) werd getest. De dialyseslang werd tot een zak geknipt, zodat glucose en zetmeel via het andere uiteinde in de zak werden gebracht, en werd ook geknipt om te voorkomen dat de oplossing zou doorsijpelen.
Aan een bekerglas van 400 ml werd water toegevoegd waaraan enkele druppels jodium waren toegevoegd totdat het zichtbaar geel-amber werd. De zak werd vervolgens in het bekerglas geplaatst, dat werd geroerd met een magneetroerder. Men liet het 30 minuten staan. Men zag dat de kleur van de oplossing in de zak veranderde in blauw-zwart, dit toonde aan dat jodium in staat was door het membraan in de zak te komen.
De oplossing in het bekerglas werd lichtgeel-amber, dit toonde aan dat zetmeel niet door het membraan in het bekerglas is gekomen. Om de aanwezigheid van glucose in het bekerglas en ook in de zak te bevestigen, werd een Benedict-test uitgevoerd op de oplossingen, waaronder ook leidingwater (controle).
De oplossing in het bekerglas veranderde in een lichtbruine kleur nadat de Benedict-oplossing eraan was toegevoegd en gedurende 10 minuten in een waterbad was gesuspendeerd. De zakoplossing veranderde ook in een bruine kleur, terwijl het kraanwater blauw bleef. Dit experiment toonde aan dat dialyseslangen selectief zijn in hun permeabiliteit voor moleculen. Hij was doorlaatbaar voor glucose en jodium, maar niet voor zetmeel.
INLEIDING:
DOEL: Het doel van dit experiment was de doorlaatbaarheid van dialysebuizen voor glucose, zetmeel en jodium te testen.
Levende cellen moeten voedingsstoffen uit hun omgeving halen en afvalstoffen aan hun omgeving afstaan. Deze uitwisseling van materialen tussen de cel en zijn omgeving is van cruciaal belang voor zijn bestaan. Cellen hebben membranen die bestaan uit een fosfolipide-bilaag, ingebed met eiwitten.
Dit celmembraan kan onderscheid maken tussen verschillende stoffen, door de beweging van andere stoffen te vertragen of te hinderen en andere stoffen gemakkelijk door te laten. Deze eigenschap van de cel staat bekend als selectieve permeabiliteit (Ramlingam, 2008).
Selectieve permeabiliteit is een eigenschap van een celmembraan waarmee het kan regelen welke moleculen door de poriën van het membraan kunnen passeren (in en uit de cel kunnen gaan). Selectief doorlaatbare membranen laten alleen kleine moleculen zoals glucose, aminozuren gemakkelijk door, en verhinderen dat grotere moleculen zoals eiwitten, zetmeel, er doorheen gaan.
De dialysebuis is een semi-permeabele membraanbuis die wordt gebruikt in scheidingstechnieken en demonstratie van diffusie, osmose, en beweging van moleculen over een restrictief membraan (Todd, 2012). Het scheidt opgeloste stoffen van verschillende moleculaire grootte in een oplossing, en sommige stoffen kunnen gemakkelijk door de poriën van het membraan, terwijl anderen worden uitgesloten. De dialyseslang bestaat uit cellulosevezels. Deze heeft de vorm van een platte buis.
In dit experiment zal de selectieve permeabiliteit van dialysebuizen voor glucose, zetmeel en jodium (kaliumjodide) worden getest. Dit experiment bestaat uit twee proeven; de proef voor zetmeel en de proef voor reducerende suiker. Wanneer jodium (kaliumjodide) wordt toegevoegd aan een oplossing waarin zetmeel aanwezig is, wordt de oplossing blauw-zwart of paars, anders blijft zij geel-amber.
En wanneer Benedict’s reagens wordt toegevoegd aan een oplossing waarin reducerende suiker aanwezig is en deze in een waterbad wordt verwarmd, wordt de oplossing groen, geel, oranje, rood en vervolgens baksteenrood of bruin (bij hoge concentratie aanwezige suiker). Anders blijft de oplossing blauw.
VRAAG:
Zullen glucose, zetmeel en jodium (kaliumjodide) gemakkelijk door de poriën van de dialyseslang gaan?
HYPOTHESE:
Glucose, zetmeel en jodium (kaliumjodide) zullen gemakkelijk door het membraan van de dialyseslang gaan.
VOORSPELLING:
De oplossing in de zak en het bekerglas zullen beide blauwzwart kleuren door de aanwezigheid van jodium en zetmeel; de aanwezigheid van glucose in de zak en het bekerglas zal worden onderzocht met de Benedict-test.
MATERIALEN:
- Bekers
- Dialysebuizen
- Testbuizen
- Testbuizenrekje
- Klemmen
- Waterbad
- Water
Oplossingen:
- Benedict’s reagens
- Glucose
- Stijfsel
- Jodium (Kaliumjodide)
EXPERIMENT PROCEDURE:
1) 250 ml leidingwater werd in een bekerglas toegevoegd. Verscheidene druppels jodiumoplossing (kaliumjodide) werden aan het water toegevoegd tot het zichtbaar geel-amber van kleur was. De kleur werd vervolgens genoteerd.
2) De dialyseslang werd een paar minuten in water geweekt tot hij open begon te staan. Het ene uiteinde van de zak werd gevouwen en afgeklemd om hem te beveiligen zodat er geen oplossing zou doorsijpelen.
3) Het andere uiteinde van de slang werd geopend zodat hij een zak vormde en er werd 4 ml glucose en 3 ml zetmeel in gebracht. De zak werd ook gesloten en de inhoud werd gemengd. De kleur van de oplossing werd vervolgens genoteerd.
4) De buitenkant van de zak werd gespoeld met kraanwater.
5) De magnetische roerder en vervolgens de zak werden in het bekerglas geplaatst. Het andere uiteinde van de zak werd over de rand van het bekerglas gehangen.
6) De zak werd gedurende ongeveer 30 minuten in het bekerglas gelaten, terwijl het bekerglas werd geroerd.
7) Na 30 minuten werd de zak voorzichtig verwijderd en in een droog bekerglas geplaatst. De uiteindelijke kleur van de oplossingen werd genoteerd.
8) De Benedict-test werd uitgevoerd om te testen op de aanwezigheid van reducerende suiker in de oplossing in de zak, het bekerglas en leidingwater (dient als controle).
- a) 3 reageerbuizen werden gelabeld als controle, zak en bekerglas.
- b) 2 ml water werd toegevoegd aan de controletestbuis. Aan de reageerbuis met de zak werd 2 ml van de oplossing in de zak toegevoegd en aan de reageerbuis met het bekerglas werd 2 ml van de oplossing in het bekerglas toegevoegd.
- c) Aan elke reageerbuis werd 2 ml Benedict’s reagens toegevoegd en deze werd gedurende 10 minuten in een kokend waterbad gesuspendeerd. De kleurverandering werd genoteerd.
RESULTATEN:
| Solution Source | Original Contents | Original Color | Final Color | Kleur na Benedict’s test |
| Zak | Zetmeel en glucose | Kleurloos | Blauw-zwart | bruin |
| Beker | Water en jodium | Geel-amber | lichtgeel-amber | Bruin |
| Controle | Water | Kleurloos | Blauw | Blauw |
De oplossing in de zak werd blauw-zwart van kleur als gevolg van de beweging van jodiummoleculen van het bekerglas naar de zak die zetmeel bevat. De oplossing in het bekerglas werd bruin na de Benedict’s test.
Dit duidde op de aanwezigheid van glucose in het bekerglas. Dit betekent dat de buis doorlatend was voor zowel glucose als jodium, maar niet voor zetmeel. Het is bekend dat zetmeel niet doorlaatbaar was omdat de oplossing in het bekerglas die jodium bevat, niet blauwzwart van kleur werd, maar geel-amber bleef.
DISCUSSIE:
1) Hoe verklaar je je resultaten?
Uit de resultaten van het experiment die hierboven in tabelvorm zijn weergegeven, blijkt dat de hypothese die vóór de uitvoering van het experiment werd gesuggereerd, onjuist is. De dialyseslang was niet doorlaatbaar voor alle drie oplossingen – glucose, zetmeel en jodium (kaliumjodide). Integendeel, de slang was doorlatend voor glucose en jodium, maar niet voor zetmeel.
Dit kon men zien aan de kleurverandering van de oplossingen in het bekerglas en de zak. De slang was doorlatend voor jodium en dus werd de inhoud van de zak blauw-zwart van kleur, hetgeen wijst op de aanwezigheid van zetmeel. Glucose ging ook gemakkelijk door de poriën van het membraan.
Na het uitvoeren van de Benedict’s test op de oplossingen, werd zowel de oplossing in de zak als die in het bekerglas bruin van kleur. Dit wijst op de aanwezigheid van reducerende suiker in beide oplossingen, wat betekent dat glucose vanuit de zak in het bekerglas is terechtgekomen.
2) Voorspel op grond van uw resultaten de grootte van jodium (kaliumjodide) ten opzichte van zetmeel.
Uit de resultaten van dit experiment blijkt duidelijk dat glucose en jodium (kaliumjodide) een kleinere molecuulgrootte hebben dan zetmeel. Omdat zetmeel een grotere molecuulgrootte heeft, was de dialysebuis er niet doorlaatbaar voor (het liet het niet gemakkelijk door de poriën van zijn membraan).
3) Welke kleuren zou je verwachten als het experiment zou beginnen met glucose en jodium (kaliumjodide) in de zak en zetmeel in het bekerglas? Leg uit
* De oplossing in de zak zal aan het eind van het experiment geel-amber van kleur blijven.
* De oplossing in het bekerglas zal aan het eind van het experiment blauw-zwart van kleur worden.
* Na het uitvoeren van de benedictest zullen beide oplossingen bruin van kleur worden.
De oplossing in de zak bleef aan het eind van het experiment geel-amber van kleur omdat de dialyseslang niet doorlaatbaar is voor zetmeel en zetmeel dus niet vanuit het bekerglas in de zak is doorgelaten.
De oplossing in het bekerglas werd aan het eind van het experiment blauw-zwart van kleur omdat jodium vanuit de zak door het membraan in het bekerglas is doorgelaten.
Na het uitvoeren van de Benedict’s test op de oplossing in de zak en in het bekerglas, werden beide oplossingen bruin van kleur omdat de slang doorlaatbaar was voor glucose, zodat glucose gemakkelijk door het membraan van de zak in het bekerglas ging.
Voorzorgsmaatregelen:
- Er werd op toegezien dat de juiste hoeveelheid oplossingen werd gebruikt in elk deel van het experiment.
- Ook werd ervoor gezorgd dat de tijd die nodig was voor de succesvolle voltooiing van het experiment werd aangehouden.
- Er werd voor gezorgd dat alle gebruikte apparatuur met de nodige voorzichtigheid werd gehanteerd.
- En ook werd de dialyseslang aan beide uiteinden goed afgeklemd om hem vast te zetten, zodat er geen oplossing doorheen sijpelde.
CONCLUSIE:
Geconcludeerd werd dat de dialyseslang niet alle soorten stoffen gemakkelijk door de poriën van zijn membraan laat passeren. Dit betekent dat het selectief is in zijn doorlaatbaarheid voor stoffen. De dialyse-slang was doorlaatbaar voor glucose en jodium, maar niet voor zetmeel. Zetmeel werd uitgesloten omdat het een grotere molecuulgrootte heeft dan glucose en jodium.
Ramlingam, S. T. (2008). Moderne Biologie. Onitsha: African First Publishers.
Todd, I. S. (2012). Dialyse: Geschiedenis, Ontwikkeling en Belofte. World Scientific Publishing Co Pte Ltd.
Help ons zijn glimlach te repareren met uw oude Essays, Het duurt seconden!
-Wij zijn op zoek naar eerdere essays, practica en opdrachten die je hebt gemaakt!
-Wij zullen ze bekijken en op onze website plaatsen.
-Ad-inkomsten worden gebruikt om kinderen in ontwikkelingslanden te steunen.
-Wij helpen te betalen voor gespleten gehemelte reparaties via Operation Smile en Smile Train.