Alai

Een fiets met één versnelling is een fiets die voor altijd in één versnelling staat. Het is eenvoudig. Je hoeft je geen zorgen te maken wanneer je moet opschakelen, wanneer je moet terugschakelen, of dat je wel of niet in de juiste versnelling zit. Je rijdt gewoon, baby! Wil je sneller gaan? Sta op en trap op die pedalen. Wil je langzamer? Trap op je remmen zoals op elke fiets. Dat deel is niet anders.

Ik reed vroeger met m’n single-speed naar m’n werk. Tegenwoordig rijd ik om de tijd te laten verstrijken – alleen daarom al zou ik voor altijd van mijn single-speed houden. Maar er is zoveel meer.

Hij is lichter dan een fiets met tonnen versnellingen, wat geweldig is om een stevig tempo te bepalen, en ook om de trappen van mijn gebouw op te dragen. Ik zou niet kunnen omgaan met een fiets die zelfs een pond zwaarder – vraag maar aan mijn buren die hebben gezien me worstelen herhaaldelijk en vroeg of ik hulp nodig had, herhaaldelijk (liever sterven dan accepteren).

Single-speeds hebben de neiging om goedkoper dan fietsen met versnellingen, dat is geweldig, want dan heb je geld voor andere belangrijke dingen, zoals een fatsoenlijke helm, of een stevige fietsslot, of snoep.

Er is minder onderhoud aan een single speed omdat er minder dingen kapot kunnen gaan. Je kunt behoorlijk hard vallen op je single-speed en hem niet beschadigen. Geloof me, ik heb geprobeerd over de Brooklyn Bridge (houten) te rijden toen er sneeuw op de grond lag (sneeuw). De fiets was in orde, en ik kreeg te leren wat een heup pointer is, dus het is allemaal goed gekomen.

Okay, dus ik ben soort van het begraven van de lede. Het is tijd om de olifant in de kamer aan te pakken. Heuvels zijn inderdaad erg moeilijk op een single-speed.

Zonder de mogelijkheid om te schakelen, moet je op die pedalen gaan staan en je een weg naar boven knarsen, inspannend, happend naar lucht, af en toe geluiden makend die je “gewichtheffer-geluiden” zou noemen, maar waarvan de meeste voorbijgangers denken dat ze van een of ander klein, bang dier zijn. Het kan slopend zijn. Als bewijs hier een foto van een paar heuvels die ik beklommen heb, en een foto van hoe ik me daarna voelde.

Maar om eerlijk te zijn, vind ik het wel leuk dat het zwaar is. Ik wil beweging, dus is het niet goed om te worstelen en hard te werken? Als ik versnellingen had die me de heuvel op lieten glijden, zou ik dan wel een workout krijgen? Ik probeer maximaal anderhalf uur te fietsen. Ik probeer niet een zes uur durende tocht van 100 mijl te maken, alleen om wat calorieën te verbranden. Daar heb ik geen tijd voor! Ik heb een hond en een tv thuis! En, het gevoel van vervulling? Ongeëvenaard. Alle anderen hadden mechanische hulp nodig om hier te komen, maar ik heb mezelf opgedreven omdat ik eigenlijk de beste atleet ter wereld ben. (Ik zeg alleen dat het voelt alsof ik de beste atleet van de wereld ben op het moment van de beklimming. Ik weet dat ik dat niet ben.)

Er zijn manieren om heuvels niet zo erg te maken. Als je genoeg snelheid kunt maken voor de klim, kun je halverwege de heuvel komen voor je doorhebt dat je doodgaat. Oh, verdorie. Dat brengt een echt negatief aspect van single speed fietsen naar boven. Voor mij, tenminste.

Om mijn momentum te behouden… Ik zal stopborden rijden. En soms lichten. Ik bedoel, ik ben er voorzichtig mee, ik kijk naar beide kanten en zo, maar technisch gezien is het erg gevaarlijk en ik veronderstel dat de eindbeoordelingsscore daardoor waarschijnlijk wat punten moet inleveren. (We zullen dit artikel niet naar mijn moeder sturen. … ze loopt toch al een aantal artikelen achter).

Maar zeg dat je je leven niet wilt riskeren voor het momentum. Maak je geen zorgen. Zelfs als je moet afstappen en met je fiets moet lopen, kun je dat met minimale schaamte doen, want hé! Je hebt maar één versnelling! Wat moet je dan doen? Het is een ingebouwd excuus om te falen.

Ik heb wel wat ervaring op een motor met versnelling. Voordat ik mijn lil whip kocht, zwoegde ik door New York op een citi bike, die drie versnellingen heeft en 45 pond weegt. Ik overdrijf niet. Ik zette hem gewoon in de zwaarste versnelling en liet hem daar. Ik vond het niet prettig om hem in de makkelijkste versnelling te hebben, het voelde te losjes, alsof ik op een hoge kruk zat, met mijn benen vrij zwaaide, en dat dat zwaaien me een beetje per keer vooruit stuwde. Ik geef toe dat er een kans is dat als ik met versnellingen zou leren omgaan, ik ze leuk zou vinden. Maar ik zie dat niet snel gebeuren.